Akranes - 01.01.1950, Blaðsíða 9

að snúa við til þjóðhollari hátta í fram-
kvæmdum öllum eftir ólgu stríðsáranna,
þegar allir gátu grætt hver á öðrum, eftir
þvi sem hver hafði geð og getu til.
Ég þakka sr. Sveinbirni fyrir tilskrifið,
f}U'ir komuna og óska hommi og fjölskyldu
hans allrar blessunar í bráð og lengd og
honum langra lífdaga, til útbreiðslu Guðs
SafnaSarkirkja Metodista ríkis og kynningar því bezta í íslenzkum
í Minneapolis, þar sem arfi, meðal framandi þjóða.
sr. Sveinbjörn er prestur. Öl. B. BjörnSSOn.
KVEÐJU SKILAÐ
Sr. Sveinbjörn Ólafsson hefur skrifað
mér eftir að hann kom vestur og beðið
mig að skila góðri kveðju til Akurnesinga
og allra heima, fyrir góðar viðtökur, vin-
áttu og gjafir, er hann fór með heim. Auk
áþreifanlegra gjafa telur hann og, að þær
góðu minningar um hina ánægjulegu
dvöl á kæra gamla landinu muni til
viðbótar verða sér harla hugstæðar og
langlífar.
Sr. Sveinbjörn lætur ekki mikið yfir sér,
ég hygg hann telji betur henta að vera en
að sýnast. Iíann vinnur preststörf sín af
mikilli elju og samvizkusemi, enda mun
hann mjög vinsæll meðal safnaða sinna,
eins og alls staðar þar, sem prestar vinna
a þann veg. En auk þess vinnur hann móð-
urlandi sinu trúlega — meðal útlendra —
þar sem hann lætur ekkert tækifæri ónot-
að til þess að kynna land og þjóð með sem
bestum árangri. 1 því skyni tók hann hér
kvikmyndir og aflaði sér ýmissa gagna og
upplýsinga til þess að geta betur notið sín
í þessu kynningarstarfi. Viðleitni þessara
mætu manna þyrfti hið íslenzka ríki að
meta að verðleikum. Fjdgjast með starfi
þeirra og gera það sem hægt væri til að
létta undir með þeim og auðvelda það svo,
sem það mælti frekast við koma.
Myndir þær, er sr. Sveinbjörn tók hér,
hafa tekizt mjög vel og líka með ágæt-
um, þar sem hann hefur þegar sýnt þær.
Þessir ágætu landar eru traustir og tryggir
útverðir eylandsins i Atlandshafi og „álf-
anna“ þar, sem enn ekki skilja, eða vilja
skilja að „álfadans og brenna" má ekki
vara lengui en venjulegur leikur að eðli-
legum hætti. En ekki lífsvenja, sem eigi
að vara meðan þjóðin lifir. Lifið er ekki
leikur, heldur líf og starf i trú von og kær-
leika tii meðbræðranna.
Sr. Sveinbjörn var ákaflega hrifinn af
heimsókn sinni hingað til lands i sumar.
Honum þótti gaman að minnast við fornar
stöðvar og sjá hinar miklu framkvæmdir
hér á landi yfirleitt. Alls staðar nokkrar
og sums staðar ótrúlegar. En svo segir
hann: „Það var einn dimmur skuggi sem
mér fannst ég verða ótrúlega víða og mikið
var við. Kæruleysi i trúarlegum og kirkju-
legum efnum. Já, kæruleysi held ég að sé
rétt orð i þessu tilliti.“ Glöggt er gests
augað. Og ætli það sé ekki mikið til í þessu,
ef hver skoðar í sjálfs sín bann. Ætli ekki
að það sé einmitt þangað að leita orsak-
arinnar fyrir þvi m. a., hve illa gengur
Páll, Maurine, kona Sveinbjarnar, séra Svein-
björn og fyrir aftan dóttir þeirra, Nancy.
ina, þótt þeir gleymi honum og fari oft
villir vegar.
Island á marga lærða ágæta hæfileika-
menn, en það eitt er ekki nóg til að ráða
hina torráðnu gátu vorra tíma, þegar vísa
þarf veginn inn i hið fyrirheitna land.
Það gerist ekki nema undir vernd og veg-
leiðslu Guðs. Munið það vinir mínir.
Þess er getið að Bernhard Shaw hafi
sagt að „vegurinn út úr vandræðum mann-
anna er sá sem Kristur hefði fundið ef
hann væri nú uppi“. Þessu er ég að öllu
leyti samþykkur. Það er hans andi, sem
við þurfum að finna og ganga á hans veg-
um. Hvað er hinni íslenzku þjóð mí star-
sýnast á?: Peninga, veraldlegan auð. Jafn-
vel tvo bíla fyrir hvert heimili. Styttri
vinnutíma, meira kaup. Fleiri skemmtanir,
meiri vellíðan almennt. Ég vildi gjarna
óska landi mínu þessa alls, en umfram
allt ekki fyrr en á réttum tíma. Þ. e. þeg-
ar mennirnir kunna að fara með þessi
gæði i rikum mæli. Þetta getur hin ís-
lenzka þjóð né nein önnur ekki eignast, án
þess að stefna að öðru sem er æðra og betra
en allt annað: Að þekkja hinn eina, sanna
Guð og þjóna honum. Hvað er það sem
þjóð vor sér og á að sækja eftir? Landið
sem við sjáum, og það eitt hefur verið
veitt okkur til að hljóta blessuu af
og blessa fyrir gjafarann allra góðra
hluta.
Það, sem ég óska og bið heitast um fyrir
mínu heittelskaða föðurlandi, er að land-
ar mínir — allir ■—sjái og kunni að meta
það sem Guð vor himneski faðir gaf mönn-
unum i Jesú Kristi.
A m e n.
HANN VAR MIKILL
MAÐUR
Um allan hinn menntaða heim, hefur
verið ritað um John Wesley og starf hans.
I ágætu erindi er Pétur Sigurðsson erind-
reki flutti á sínum tíma í útvarpinu, og
sem komið liefur á prenti, segir svo: „og
vissulega slapp hann ekki við óvæga
dóma. Einn slikra rithöfunda — Sir Leslie
Stephan — sem hefur sitt af hverju að
setja út á Wesley, segir þó, að siðbót hans
hafi verið „merkasti viðburður 18. aldar-
innar.“ Um manninn sjálfan segir hann,
að „enginn slíkur leiðtogi hafi komið fram
meðal manna á 18. öldinni. Megi þó
nefna ýmsa mikla menn þeirrar aldar,
eins og Marlborough, Pitts, bæði hinn
eldri og yngri. Warren Hastings, Voltaire,
Friðrik mikla, George Washington og
fleiri.“
AKRANES
9