Akranes - 01.01.1950, Blaðsíða 15

Olafur B. Björnsson
Þættir úr sögu Akraness, V. 26
HVERSU AKRANES BYGGBIST
4. kafli. — 1870—1900. — Byggingar batna.
Ö3. SjóbúS.
Framhald.
„Gilbrúin í Ólafsvík.
Gleðjumst í dag, allir að afloknum starfa,
afloknu verkmu þarfa. Gleðjumst í dag.
Brúin er klár, von er að virðar því fagni,
hún verður svo mörgurn að gagni, ár eftir ár.
Höldum nú hóp, byggjum svo leið út á hruna,
iiíum við vonina og trúna, og höldum svo lióp
Mannvirkið merkt, stendur á steinlimdum fótum.
sterkleg frá toppi að rótum, mannvirkið merkt.
Stattu nú fast, þá vatnsaflið hörðu þér hotar,
og hafaldan segist þig brjóta. Stattu þá fast.
Aldamót ein, yfir þér upprenna í vetur,
önnur þú staðið þó getur. Aldamót ein.
Ferðamanns fjöld, hvort er á hesti eða vagni,
hún sé þeim öllum að gagni, öld eftir öld.“
„Á afmœli bindindisfélags Ólafsvíkur.
Glaðir i liuga og hjarta, hefjum bindindisfund,
gleðinnar hjarmann bjarta, breiðum á þessa stund.
Bindindis æ livert árið, vor eflist tryggðarbönd,
græði hvert sorgarsárið. sú hin almátka höna.
Heiðri og frægð og frama, flokkur vor stundi að ná.
sundrung ei látum lama, lukkunnar eftir-þrá.
Þökk hafi liver sá hefur, lialdið vel bindindið,
en Jiann, sem gott allt gefur, gefi því frumhaldið.
Velkomnir góðir gestir, gleðina að auka í kvöld,
verum í huga hrestir, hverja bindindisöld.
Sem flest verði fundarhöldin, frí við allt Bakkuslið,
svo líði önnur öldin, að eflist bindindið.
Systkini Árna Magnússonar voru:
Kristín, kona Halldórs Jónssonar í Upp-
hafa stofnað og að unnið í sameiningu.
Og þvi vil ég að lokum enda þetta rabb
mitt við vin minn, ritstjóra „Akraness,“
með þvi að minna á, að enginn atvinnu-
rekandi getur til lengdar borgað gott kaup,
nema hann fái á móti, góða og dygga
vinnu. Og hygginn og góður atvinnurek-
andi finnur og skilur, að góðum og sam-
vizkusömum starfsmanni er aldrei of
vel borgað, en letingjum og vinnusvikur-
um aldrei of lítið.
Að síðustu þakka ég Akumesingum
yfirleitt fyrir trausta vináttu og óska þeim
og bæ þeirra allra heilla í bráð og lengd.
Hallbj. E. Oddsson.
koti og Bjarni Magnússon, sem líka átti
heima hér á Akranesi um stund. Hann
fluttist síðar til Reykjavíkur og svo til Am-
eríku og dó þar. Bjarni var seinni konu
barn Magnúsar á Hrafnabjörgum og hálf-
bróðir Árna. Móðir hans hét tJlfhildur
Bjarnadóttir.
Magnús Einarsson á Hrafnabjörgum var
hinn merkasti maður, verður hér ef til
vill síðar sagt nokkru gjör frá ævi hans
og ættmennum. Hann kvað hafa verið 3
alnir og 3 þumlungar á hæð og vel vax-
inn. Systkini Magnúsar voru m. a. Halldór
sýslumaður Einarsson í Höfn í Borgar-
fjarðarsýslu. Sigvaldi, faðir Sesselju, móð-
ur Sigvalda Kaldalóns og þeirra systkina.
Sigvaldi þessi átti eitt sinn heima hér
á Akranesi, m. a. í Skúta. Af vísu þessari,
sem þá var gerð um hann, má marka
hver hagleiksmaður hann hefur verið:
..Segja menn að Sigvaldi
sinni listum vænum.
Bræðir málm og telgir tré
tátt í Skúta-bænum.
Heyrt hef ég ýmislegt um einkennilega
háttu Magnúsar á Hrafnabjörgum, þó frá
fæstu af þvi verði sagt hér. Hann kvað
hafa verið mikill heimilisvinur hjá Krist-
rúnu á Bjargi og ætíð haldið þar til, þar
til börn hans fóru að búa hér. Ef hann
hitti ekki heimamann úti fyrir dyrum, er
hann bar að garði, gekk hann fyrst inn í
bæjardyr og kallaði svo hátt að allir máttu
heyra: „Hér sé Guðs friður í húsum“. —
Aldrei fór hann inn fyrir innri-hurð, fyrr
en honum hafði verið svarað, „Guð blessi
þig“-
Benedikt Bachmann Árnason er fædd-
ur að Miðteig á Akranesi 25. júlí 1874.
Hann ólst hér upp til þess er hann flutt-
ist með föður sínum vestur. Hann gekk
á Stýrimannaskólann og útskrifaðist það-
an 1899. Árni Magnússon tók og Kristínu
Tómásdóttur frá Bjargi í fóstur um nokk-
urra ára skeið.
Benedikt Baohmann kvæntist konu þeirri,
er Kristín hét, dótth’ Hermanns skip-
stjóra úr Flatey. Sonur þeirra er Gunnar
Bachmann, símritari í Reykjavík, (höf-
undur Rafskinnu). Kvæntur er hann
Hrefnu Karlsdóttur. Þeirra börn: Guðjón,
Guðfinna, Kristín, Hrafn og Karl Bene-
dikt Bachmann.
Benedikt missti konu sína snemma.
Síðan bjó hann lengi með konu þeirri, er
Sigurborg heitir Jónatansdóttir, og átti með
henni einn son, Viggó, er hann bílstjóri
og á heima í Reykjavík. Kona hans er
Þóra Þórðardóttir frá Hafnarfirði.
Benedikt stundaði sjó á Sandi, en mn
fjölda ára var liann þar kennari og sím-
stjóri, og átti miklum vinsældum að fagna
í því starfi, enda mun hann hafa verið af-
burða stilltur, góður drengur og samvizku-
samur. Hann mim hafa haft ákveðnar
skoðanir í stjórnmálum, og gat ég ekki bet-
ur skilið, en að hann teldi að sér hefði
verið bolað frá starfinu vegna þess, að
hann væri þar ekki á „réttri línu“, en
vildi ekki skipta um daglega eins og þar
stendur. Nokkru síðar fluttist hann alfar-
inn til Reykjavíkur, og þar andaðist hann.
Benedikt Bachmann var, þrátt fyrir
stillingu sína og prúðmennsku laun-
kýminn. Þótti hann segja óvanlega vel og
liðlega frá. Þegar hann var að segja grin-
sögur sínar, virtist hann grafalvarlegur
sjálfur, en þó var frásögnin þannig, að oft-
ast vakti hún almennan hlátur og góða
skemmtun. Hið „kómiska“ naut sín svo
vel í frásögn hans. Hann kunni ósköpin
öll af kýmnisögmn. Benedikt var allvel
hagmæltur, en mun þó lítið hafa gert að
því, nema til að gefa kýmni sinni lausan
tauminn. Snemma hefur hann byrjað að
kasta fram stökum, sem sjá má af eftir-
farandi: Benedikt Tómásson í Skuld, —
en þeir voru hér æskufélagar, — sagði mér
að þeir hefðu — þá smástrákar — „stolið“
pramma frá Magnúsi Ólafssyni faktor —
kallaður Skrimslið. — Á prammanum
„lenzuðu“ þeir út Lambhúsasund í norð-
an kalda. Bensi Tomm var við stýrið, en
Ölafur Gunnlaugsson, formaSur, SjóbúS.
þá kastar Bensi Bachmann fram fyrstu
jfoi’mannavísunni41, sem gerð hefur verið
um Ben. Tomm, en hún er svona:
„Bensi stýrir stiltur hind,
straums um mýri bláa.
Lætur fýra ljúft við vind,
lenzu-dýrið knáa.“
Árið 1886 kemur Gunnlaugm’ Jónsson
og kona hans Kristín Jónsdóttir að Sjó-
búð. Þau byrjuðu búskap að Þverfelli í
ÁKRANES
15