Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1890, Síða 51

óvild afe etja mefan þeir hafa fulla krapta í kögglum,
verÖa manna vinsælastir á elliárura. Alþýfan gleymir
fljátt bæ&i velgjör&um og misgjör&um. þó henni hafi þátt
fulltí&a ma&urinn har&stjóri, fyrirgefur hún honum þa&,
ef hann nær öldungs aidri. Henni finnst svipan mýkri,
ef hún veit a& hún er í höndum gamalmennisins, þú höggin
sjeu engu linari enn á&ur. Hún veit af vendinum, en
heldur afe hann sje í fö&urhendi, af því hún vill a& svo
sje; hún vill láta stjórna sjer og bera lotningu fyrir stjórn-
ara sínum. þa& var svo a& sjá sem flestir ættu von á
því, a& þegar keisarinn anda&ist mundi ófri&ur hefjast um
ulla nor&urálfuna. Reynzlan hefur sýnt a& þetta voru a&
eins getgátur. þa& er eflaust Bismarck, en ekki Vilhjálmur,
sem mestu hefur rá&i& fyrir fri&i álfunnar um sí&ustu
^ratugi. þegar hans missir vi&, ver&ur hættan eflaust meiri.
þa& er í frásögur fært, a& Vilhjálmur keisari hafi
sagt, einhvern tíma á elliárum sínum, a& fáir menn hafi
þekkt nverflyndi hamingjunnar eins og hann. þetta er a&
yísu satt, en hamingjan haf&i þó reynzt honum 'ö&ruvísi
enn flestum ö&rum, sem um hana tala því flestir þeirra
kvarta, en fáir tala um hana me& glö&um hug. En
bessi or& eru þó nokkur vottur þess, hve mjög honum
rann til rifja hatur þjó&arinnar, me&an a& bró&ir hans rje&i
ríkjum og hermáladeilan var svæsnust. þó Vilhjálmur væri
^erkonungur, þá var harkan ekki lyndiseinkenni hans.
Hann trú&i því örugglega a& hann hef&i þegi& vald sitt
af gu&i — enginn einvaldur í nor&urálfunni á þessari öld
hefur trúa& því fastara enn hann — og hann vildi
fara vel me& þetta vald. Hann vildi vera gó&ur fa&ir
barna sinna.
Og þó var svo sem hamingjan sneri vi& honum bakinu
Þegar hann sjálfur var kominn á grafarbarminn. Ættmenn
hans dóu og einkasonur hans sýktist af meinsemd, er allir
v>ssu a& ver&a mundi banamein hans. Kraptar hansvoru
Þá a& þrotum komnir. Hann anda&ist 9. martsm. 1888,
nálægt því ári eldri enn níræ&ur.
(»0