Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1895, Qupperneq 70

aptur í raðir og reglu, kallar deildarstjóri nr. 83 fram
til þess að taka á móti hegningunni, en nr. 83 var ekki
svo skyni skroppinn, að segja til sín, þegar hann átti
von á slíkum góðgjörðum; enda eru margir sem meta
aðrar skemmtanir meira, en að láta leggja sig á grúfu
og berja sig 25 högg með reyrpriki á hrygginn. Þegar
maðurinn ekki gegndi, varð deildarstjóri afar-reiður, og
kvað nr. 83 ekki skyldi hlita að skýla sjer, skipaði hann
þá nokkrum hermönnum að fara og sækja hann; að
vörmu spori komu þeir aptur með einn bláklæddan —
eins og við vorum allir— slengdu honum á grúfu fyrir
fætur deildarstjóra og tóku að berja hann eptir skipun
deildarstjóra, svo að hvein í reyrprikinu. Þegar 10 högg
voru komin, ljet deildarstjóri velta nr. 83 upp í lopt,
svo hann sæi hvernig hann bærist af, en er deildar-
stjóri sá að maðurinn lá þarna glottandi út undir eyru,
varð hann enn reiðari, og kvaðst skyldi taka af honum
brosið, ljet svo fleygja honum á grúfu aptur og lemja
hann 10 högg hálfu fastara en áður; Ijet hann svo enn
velta honum upp í lopt, og þið getið verið vissir um
piltar, að það seig í hann, þegar hann sá, að nr. 83 nú
var hlæjandi. Hann ljet ekki draga af seinustu 5 högg-
unum, það var ekki hægt að lemja miskunnariausara.
Var svo sökudólgurinn reistur á fætur, en þá var hann
skellihlæjandi. Deildarstjóri rjeð sjer þá eigi fyrir
bræði, er hann hjelt að maðurinn væri að gera gys að
sjer, gekk að honum og sagði: »Ertu vitlaus eða til-
íinningarlaus, asninn þinn Nr. 83 svaraði skellihlæj-
andi: »mjer er ómögulegt að verja mig hlátri yfir því,
hvað þið eruð vitlausir; þið standið kófsveittir og hugs-
ið, að þið sjeuð að lemja nr. 83, en jeg er ekki nr. 83;
hann liggur dauður hjerna úti á grundunum; eldingin
drap hann áðan«.
Þið getið nú ímyndað ykkur, hve kollhúfulegur
deildarstjórinn varð.
Misgrip.
Annar hermaður segir svo frá:
»Jeg var í Erederioia í ófriðnum við Þjóðverja 1849;
þar dó jeg og var grafinn heiðarlega og hjartnæm lík-
ræða haldin yfir mjer. En þrátt fyrir allt þetta gekk
jeg þó aptur og var í margri heljarslóðarorustu eptir
það. Jeg skal nú segja ykkur hvernig þetta atvikaðist.
Þegar Þjóðverjar gerðu áhlaup á borgina og brenndu
mikinn part hennar til ösku, var jeg i slökkviliðinu.
Áður hafði jeg verið pjátursmiður, en þegar Þjóðverjar
tóku að skjóta á borgina, kom ein sprengikúlan niður í
(60)