Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1895, Side 72

Varð mjer þá reikað fram hjá kirkjugarði, og sá jeg þar
mikinn hóp af hermönnum við greptrun, og vissi jeg, að
þeir væru þar í heiðurs skyni við hinn framliðna. Vildi
jeg því forvitnast um, hver þessi höfðingsmaður væri,
sem fallið hefði í orustunni. Þegar jeg kom að gröflnni,
var presturinn að þylja fjarska bjartnæma ræðu, svo að
tárin streymdu í lækjnm niður eptir kinnum áheyrend-
anna. i>Sá maður, sem hjer hvílirc. sagði presturinn,
»var fágætur og ágætur maður, skyldurækinn og skikk-
anlegur fremur en flestir aðrir; hann hafði hrennandi
ást á sínu föðurlandi, og hann innsiglaði þessa ást með
dauða sínum fyrir föðurlandið. Nú er sál hans i sælu
hjá himnaföðurnum«. Margt fleira fagurt og áhrifamikið
sagði presturinn.
»Skemmtilegt er, að fá svona eptirmæli«, sagði jeg
við hermann einn, er stóð hjá mjer; >það er nærri eins
gott, að fá svona fallega ræðu eins og að jeta salta síld
og »snaps« þegar maður er svangurc — jeg var glorhungr-
aðnr—, »en hvaða heiðursmann er verið að jarða?». >Það
er maður úr slöksviliðinu, Bryde að nafni», hvíslaði her-
maðurinn að mjer.
»Bryde — Bryde úr slökkviliðinu — nei, það erlygÞ,
sagði jeg og hjelt hann væri að gahha mig, en í því
nefndi presturinn nafn mitt og taldi upp ýms dyggða-
verk, er jeg hefði átt að hafa gert, en sem mjer hafði
náttúrlega aldrei dottið í hug að gera, og loks endaði
hann ræðu sína með þeim orðum, að allir mundu ganga
frá gröf þessari með djúpri hryggð, með því hún hefði
að geyma einn af fósturjarðarinnar beztu og ótrauðustu
sonum, slökkviliðssveininn Bryde. Nú þoldi jeg ekki
mátið lengur og ruddist í gegn um mannþröngina að
prestinum og sagði' >Þetta er helher lygi, prestur góð-
ur, jeg er ekki dauður, og því síður svo góður, sem þjer
segið; að öðru leyti þakka jeg yður fyrir þau fallegu
orð, sem þjer hafið sagt«.
Presturinn og djákninn gláptu á mig, standandi
hissa, og allir sem næstir voru urðu forviða. »Viljið
þjer raska friði grafarinnar og vanhelga hátíðlega at-
höfn« sagði presturinn. >Nei, engan veginrn, svaraði
jeg, »en fyrst jeg kom til minnar eigin jarðarfarar fyr-
irvaralaust, þá sýnist mjer sanngjarnt, að jeg mætti tala
fáein orð, úr því jeg hef eigi enn misst málið«. »Far-
ið þið hurt með manninn, hann er fullur eða vitlaus«,
sagði prestur. »Nei, nei, þaðernú einmitt það sem jeg
er ekki«, sagði jeg, >jeg er hvorki dauður, fullur eða
vitlaus, en það sem jeg er, er að jeg er pjátrarinn Bryde,
hef legið í fylliríi niðri í kjal’ara í 2 sólarhringa, og svo
(62)