Dagblaðið Vísir - DV - 16.10.2004, Page 11

DV Helgarblað
LAUGARDAGUR 16. OKTÓBER 2004 11
mmas
Tónleikaferð um landið
Inga kom heim ísumarfrlfrá
I skólanum og þrátt fyrir vilja til
að láta hjónabandið ganga
varð Ijóst I ferðinni að þau
áttu ekki samleið iengur.
Hamingjusöm og nýgift Þau
fóru til fógeta og tveir úr hljóm-
sveitinni voru svaramenn.
HbhbHBHBMBBB
Þetta hljómsveitarlíf er svo frá-
brugðið annarri vinnu,“ segir hún og
minnist þess að þeim hafi gengið iila
að fá húsnæði á þessum tíma. Bæði
var það fyrir skort á leiguhúsnæði og
svo vildi enginn leigja hljóm-
sveitartöffúrum.
„Ég held að fólk hafi verið hálf-
hrætt við að leigja okkur, enda litum
við ekki út eins og venjulegt fólk.
Pönktímabilið var í algleymingi og
við létum ekki okkar eftir liggja;
klæddumst leðurjökkum og vorum
með gaddaólar, bleikt hár og nælur
þar sem við átti.“ Hún nefiúr sem
dæmi að það hafi ekki þurft nema eitt
partí, kannski ekki frábrugðið öðrum
partíum hjá ungu fólki, tii þess að allt
yrði vitlaust.
Bameignir vora ekki á dagskrá og
Inga Sólveig segir það ekld hafa
komið til greina. „Nei, ég var allt
annað að pæla þá. í mér var alltaf
sú hugsun að ég ætti eftir að
mennta mig og það var í mér út-
þrá. Ég vann hins vegar áfram hjá
Sambandinu þar til ég var rekin
þaðan fyrir kjafthátt," segir hún
glottandi og vill meina að hún hafi
ekki séð sérstaklega eftir þeirri
vinnu. En það var gaman á þessum
tíma og heimili okkar var lflcast fé-
lagsheimili. „Þangað safnaðist fólk í
þessum bransa en þess á milfi vorum
við eins og venjulegt fólk, horfðum á
sjónvarp og höfðum það notalegt
heima," segir hún og fitlar við negl-
urnar með naglaþjöl.
Meira dóp og frægð
Vel gekk hjá Bubba en
þau voru engu að
síður blönk þar
til Egó kom til
sögunnar.
„Þá fóru að
1 seljast
plötur og
hann var
orðinn
þekkt-
ur,“
segir
Inga.
En þá
fórlflca
að
ijara
I und-
an
sam-
Nei, við giftum okkur
ekki í kirkju. Fórum
bara til fógeta og
svaramenn voru tveir
úr hljómsveitinni.
bandinu. „Kókneyslan varð alltaf
rneiri og meiri með tilheyrandi skap-
brestum og sveiflunum sem fylgja
því. Ekki það að ég hafi verið einhver
engill. Auðvitað var ég stundum með
í því þegar við vorum að skemmta
okkur en við vorum ekki á sömu línu
íþessu,“ segirhún.
Inga Sólveig segir að þrátt fyrir
mikla neyslu hafi Bubbi verið henni
þokkalega trúr. „Sviðsljósið var farið
að skína á hann og hann fékk ekki frið
fyrir öðrum konum en ég varð aldrei
vör við að hann væri að halda fram
hjá mér. Hann sýndi mér heldur
aldrei óvirðingu hvað það varðar.
Hins vegar var oft hrikalegur ágang-
urinn af kvenfólki. Það var stundum
setið um heimifið og stelpur
spangólandi fyrir utan; alveg ótrú-
legt, en svona var þetta. Það hafði
ekki nein áhrif á Bubba; hann er mjög
trúr í eðli sínu og ég er sannfærð um
að hann sé einnar konu maður."
Ástandið fór versnandi og Inga
Sólveig fór að hugleiða breytingar.
Spumingin um hvað hún ætlaði að
gera við fif sitt varð ágeng og hún sá
að eitthvað varð hún að gera. Oft
hafði hún hugleitt að fara í nám en
aldrei með það á hreinu hvað hún
vildi verða þegar hún yrði stór.
,Jí þessum tíma kynntist ég og
umgekkst fólk sem var í myndafistar-
skólanum og í framhaldi af því fór ég
að velta fyrir mér hvort listnám væri
ekki eitthvað fyrir mig. Það var því
tími til kominn að láta verða af þvf og
reyna á hjónabandið um leið sem
varið var að fjara undan. Ég fór út til
San Fransisco í fistnám. Bubbi gaf
mér fyrstu myndavélina mína og út
frá því ákvað ég að fara annað hvort í
ljósmyndun eða kvikmyndun."
Heimkoma og rifriidi
Ljósmyndunin varð fyrir vafinu og
að samkomulagi varð að hún færi út
en hann hafði nóg að gera við sína
sköpun héma heima. „Eg fór utan og
Bubbi fór í sukkið hér af fúllum
krafti." Hann gerði Ný spor og Inga
gerði albúmið utan um plötuna.
Nokkru síðar fór hann að undirbúa
Konuplötuna sem tileinkuð var Ingu
Sólveigu.
„Það var oft erfitt að vera úti jtegar
mér bárust frá honum lögin. Eg há-
skældi yfir textunum og efaðist enda-
laust. Vissi ekki í hvom fótinn ég ætti
að stíga. Það var æðislegt að vera í
skólanum. Ég fann mig mjög vel þar
og fannst námið henta mér í botn.
Við Bubbi töluðumst við í síma eins
oft og við gátum en smátt og smátt
fóru tilfinningamar að fjara í burtu.
Útslagið held ég að hafi verið þegar
hann kom og heimsótti mig Hann var
þá svo kókaður og ruglaður að ég
varð dauðfegin þegar hann fór aftur.
Ég fór að vera með öðrum og hjóna-
bandinu var í raun lokið í mínum
huga. Ég kom heim eftir eitt og hálft
ár og við ákváðum að reyna einu
sinni enn. Hann var nýkominn úr
meðferð og ég fór með honum í tón-
leikaferð um landið. Hún var skelfileg
því við rifumst allan tímann. Hann
var í rauninni falfinn í kókið að nýju
en laug stanslaust að þjóðinni og lét
•\h 'V'V ■fi'M
\%S/r :
. U!A’ 1 j! m
Fékk krabbamein og mlssti legio
Það var áfall þvílngavar ákveðin iað
eignast annað barn sem hún myndi
ala upp sjálf.
alla halda að harrn væri edrú. Ég
komst að því þegar í vösum hans
fundust umslög undan kókinu og
vissi að hann var byrjaður að nýju og
kominn í sömu sporin aftur."
Brynja til sögunnar
Inga Sólveig gerði sér ljóst eftir
tónleikaferðina með Bubba að þetta
þýddi ekki lengur. Áður en hún fór
utan aftur og lauk skólanum sótti
hún um skilnað að borði og sæng.
Eftir heimkomuna var ekki eftir
neinu að bíða og þau gengu endan-
lega frá skflnaðinum. Hún játar að
það hafi verið létt verk og löður-
mannlegt því ekki var eignunum fyrir
að fara til að slást um.
„Við skfldum í mesta bróðemi en
skömmu síðar kynntist hann Brynju.
Ég held að hún eigi afskaplega vel við
hann og hún hefur greinflega bein í
nefinu. Það er ekki fyrir hvem sem er
að búa með Bubba. Þeim líður aug-
ljóslega vel saman og hafa góð áhrif á
hvort annað. Ég þekki hana ekki mik-
ið enda er ekki margt sem tengir okk-
ur Bubba saman lengur. Nei, ég finn
aldrei til afbrýðisemi," segir Inga og
stendur upp og lagar meira expressó.
„Við áttum að mörgu leyti góðan
tíma saman og vorum hamingjusöm
í nokkur ár. Ég sé ekki eftir þeim tíma,
oft var mjög gaman hjá okkur og við
vorum ágætisvinir," segir hún og set-
ur bollann á borðið.
Barir og eftirsjá
Ingu Sólveigar biðu ekki atvinnu-
tækifæri á hveiju homi eftir fjögurra
ára fismám i rándýrum og virtum
listaskóla. „Nei, það var nú aldeifis
annað. Ég reyndi að fá vinnu á dag-
blöðunum og í auglýsingabransan-
um en það gekk ekki. Nám mitt gekk
fyrst og fremst út á listsköpun í ljós-
myndun og það var það sem ég vfldi
gera. En það em því miður fáir sem
geta lifað af fistinni á íslandi og hér
hefur ekki enn skapast hefð fyrir ljós-
myndun sem listgrein. Þrátt fyrir það
gafst ég ekki upp og lagði hana ekld
frá mér. Notaði hvert tækifæri tfl að
vinna að minni fist," segir hún og
bætir við að eigi að síður hafi hún
þurft að lifa og ekki um annað að
velja en fá sér einhverja vinnu með.
„Ég fór að vinna á næturvöktum
hjá Félagsþjónustunni á börum og
hér og þar; vildi getað notað annan
tíma við að mynda. Á mig sóttu
stöðugt spumingar um hvað ég væri
að gera héma og ég velti fyrir mér að
hverfa bara aftur út og reyna fyrir mér
þar," segir hún og bætir við að hún
hafi verið lengi að finna sig en smátt
og smátt aðlagaðist hún og hefur
komið ýmsu í framkvæmd.
Krabbamein og barnleysi
Inga Sólveig greincfist með
krabbamein í legi nokkra eftir að htin
kom heim og ekki var um annað að
ræða en nema það á brott. „Ég var þá
þrjátíu og fjögurra ára og það var
áfall. Ég velti því lengi fyrir mér hvað
ég gæti gert; hvort ekki væri hægt að
frysta egg úr mér eða eitthvað slflct,"
segir hún og hlær.
„Það fór margt í gegnum kollinn á
mér því ég hafði alltaf ætlað mér að
eignast fleiri böm. Ég fór á mis við
uppeldið á dóttur minni og var ekki
sátt við að eiga ekki möguleika á að
ala sjálf upp bam þrátt fyrir að hafa
ekki enn komið því í verk. Á þessum
tímapunkti var sá valmöguleiki ekki
fyrir hendi lengur og það var erfitt að
horfast í augu við það,“ segir hún al-
varleg á svip. Hún þagnar um stund
og veltir fyrir sér hvort hún eigi að
halda áfram. Eftir nokkurt hik segist
hún hafa sætt sig við það en kannski
hafi dóttir hennar orðið henni dýr-
mætari fyrir vfldð.
„Ég hef aldrei fundið neina höfrt-
unartflfinningu hjá henni og hún
virðist hafa komist vel frá uppeldinu.
Auðvitað vorum við oft saman, hún
kom tfl mín og var hjá mér tíma og
tíma. Eins og ég sagði á hún tvö böm
sem gaman hefur verið að fylgjast
með vaxa og þroskast. Svona sárabót
fyrir að geta ekki átt böm,“ segir Inga
Framhaldá
næstusíðu
Ánægð og hamingjusom
Stundum voru þau samt svo blönk
að Inga Sótveig varö að selja gift-
ingarhringinn og brúðargjafir til
að eiga fyrirsalti i grautmn