Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1930, Síða 35

ist ungur Mademoiselle Berthe Aaronson, mikilhæfri
égætiskonu, sem var hans önnur hönd i öllum störf-
um hans og vakin og sofln i að annast hann og
styðja í hvívetna. Hann var einhuga við fræði sin,
hafði af þeim hið mesta yndi og naut virðingar og
vináttu beztu manna í þeirri grein, bæði utan lands
og innan. Pegar hann féll frá, var það einróma viður-
kennt, að norræn fræði i Frakklandi hefði beðið
tjón, sem ekki yrði bætt á næsta mannsaldri.
Ritstörf Cahens voru ekki mikil að vöxtum. Hann
samdi ekki aðrar bækur en doktorsritgerðir sinar,
og fjalla þær um það merkilega fyrirbrigði, hvernig
kristinn dómur á Norðurlöndum tók orð og siði
heióins dóms og gaf hvorutveggja nýja merkingu.
Meiri bókin (La libation) fjallar um drykkjufórnir,
full heiðinna manna og minni kristinna. Varpar hún
margs háttar ljósi á siði og menningu Norðurlanda-
búa fyrir og eftir kristnitökuna og ruddi auk þess nýja
braut i vísindalegri rannsóknaraðferð, þvi að þar var
málfræði könnuð frá sjónarmiði menningarsögu með
frumlegum og nýstárlegum hætti. Minni bókin tók
til rannsóknar orðið goð, i heiðnum sið og kristnum,
og var þar beitt svipaðri aðferð.
En auk þessara tveggja rita samdi Cahen talsvert
af ritgerðum, og komu sumar þeirra ekki út fyrr en
að honum látnum. Meðal þeirra má nefna ágæta rit-
gerð um rúnir og stórfróðlegt yflrlit um rannsóknir
norrænnar goðafræði. Sýna þessar ritgerðir viðtækan
lærdóm og örugga dómgreind. Og aldrei kom neitt
frá hans hendi, þótt ekki væri nema ritdómar, er
ekki væri athyglisvert og þaulhugsað.
Eg kynntist þeim hjónum, M. og Madame Cahen,
haustið 1910 i Kaupmannahófn og byrjaði litlu síðar
að lesa með þeim isienzkt núlíðarmál. Varð það
upphaf vináttu okkar, sem bélzt jafnan sfðan, þó að
fundum okkar bæri ekki saman nema einu sinni
eltir 1912, þegar eg heimsótti þau hjón i Valence,
(31)