Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1930, Blaðsíða 94

Aldrei gekk Jón að útivinnu, nema ef hann rif-
jaði flekk að sumrinu, en hann var allt um það þarf-
ur maður á heimilinu, smiðaði amboð og búsáhöld,
og gerði við alit sem úr lagi fór, boraði og spengdi
leir, bætti potta, girti fötur og keröld og margt fleira.
Pess utan steypti hann tinhnappa, renndi tölur úr
hrossbeinum, smíðaði spæni og beygði krókapör; er
mér enn sem ég sjái blessaðan karlinn sitja við nið-
urslegna halllokuna á skattholinu sinu, með stóru
spangagleraugun og vera að beygja krókapörin; stóð
eg þá opt við hnén á honum og horfði undrandi á
þetta völundarsmíði. Tölurnar, tinhnappana og króka-
pörin átti hann sjálfur og seldi það út um sveitina;
bjó hann til úr því það, sem hann kallaði kerfl; voru
12 tölur eða pör dregin á eltiskinns-þvengspotta í
hverju kerfi. Man eg, að eitt krókakerfi kostaði 8
skildinga; verðið á tölum og tinhnöppum man eg ekki.
Jón var dagfarsgóður maður; það var helzt, ef við
krakkarnir ærsluðumst mikið kringum hann eða
höfðum hönd á smíðatólunum hans, að hann hafði
það til að byrsta sig og segja: »Hvað á þetta hand-
æðia, eða að hann skellti i lás halllokunni á skatt-
holinu, stökk upp og sagði mæðilega: »Hér er
hvergi friðland«, en þetta kom ekki oft fyrir, enda
var okkur stranglega bannað að ónáða hann. Fram-
ganga hans var þannig. að allir virtu haun, og for-
eldrar mínir höfðu svo mikið við hann, að þau þér-
uðu hann einan af heimilisfólkinu; mun það hafa
verið fátitt um þurfamenn á þeim árum.
Einn var þó sá maður á Kvennabrekku, sem Jóni
kom litt saman við, en það var Magnús Arason, er
ég hefi áður sagt frá. Það var einhver rigur milli
karlanna; þó bar meira á þvi hjá Magnúsi; sakaði
hann Jón um skjall og fagurmæli við húsbændurna,
fannst það t. d. óþarfa sleikjuháttur að Jón gekk á
hverjum morgni inn i hús foreldra minna og bauð
þeim með virktum góðan dag, og eins góðar nætur
(90)