Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1930, Síða 95

að kveldinu. Gitt sinn sló i hart á milli þeirra út af
stöku, sem 'Jón’ hafði kveðið um mig; eg var vist
barn i vöggu. Vísan er svona:
Theodóra dáfrið er,
dúkahlíða blóminn;
hún mér stóra hugró lér,
hússins prýði og sóminn.
Kvað Magnús pað ekki ná nokkurri átt að kalla ó-
málga barnið »húsprýði og sóma«. En Jón varði sig
með pvi, að hann pekkti ekki meiri eða stserri heim-
ilisprýði en saklaust og hraust smábarnið. Pannig
varð eg prætuepli milli karlanna. Pegar ég stálpað-
ist og lærði pessa visu, man eg, að mér pótti hún
svo íburðarmikil, að eg vildi síður, að henni væri
haldið á lopti, enda stríddu hinir krakkarnir mér
með oQoQnu i henni.
f>á fann Magnús sér pað til, að Jón pættist sér
meiri; má og vera, að hann haQ haft eitthvað fyrir
sér í pvi; hitt náði engri átt að Jón væri óhreinlynd-
ur maður eða blíðmáll, án pess að hugur fylgdi máli,
en hann var fremur orðmargur og vildi sýna þeim
virðing og heiður, sem honum fannst eiga fyrir þvi.
Jón var bæði hagorður og hraðkvæður; man eg,
að eg var einu sinni sem oftar að snuðra kringum
hann, er hann sat við smíðar sínar, og fór að hafa
orð á, hve mikill smiður hann væri. Kvað hann pá
viðstöðulaust pessa stöku:
Mig ei kalla mátlu smið,
mæddan karl og lotinn,
laghentan að lappa við
lömuð tæki og brotin.
Held eg helzt, að hann haQ að eins kveðið stökur,
sem hann kastaði svona fram, og líklega engan staf
af þeim skrifað. Hann hélt mikið i hönd með fóst-
ursystur minni, sem María hét, kenndi henni kverið
og fræddi hana; var pað oft, að hann setti i ljóð pað,
(91)