Dagblaðið Vísir - DV - 12.03.2005, Blaðsíða 31

DV Helgarblað
LAUGARDAGUR 12. MARS 2005 31
Eyrún Sif Rögnvaldsdóttir var aðeins 16
ára þegar hún missti fóstur. Nánast all-
ar konur í flölskyldu Eyrúnar hafa
misst sitt fyrsta barn.
38 sentimetrar. „Það var margt annað sem kom ekki
heim og saman. í skýrslunni minni stendur að ég hafi
verið komin 26 vikur og 2 daga á leið en samkvæmt
mínum útreikningi var ég komin 28 vikur. Síðasti dagur
blæðinga var 21. september og þann 3. apríl voru
komnar 28 vikur. Ég er með skýrslurnar hér hjá mér og
það getur hver sem er reiknað þetta út. Læknirinn skrif-
aði líka í skýrsluna að ég hefði komið í hús klukkan níu
en ljósmóðirin skrifar 8:30 svo það er margt sem passar
ekki. Það er alltaf jafn erfitt iyrir mig að sjá enn minni
börn en litíu stúlkuna mína í sjónvarpinu sem ná að lifa
heilbrigðu lífi og ég tel að ef rétt hefði verið tekið á mál-
unum væri litía stúlkan mín líka á lífi í dag."
Græt ein með manninum mínum
Þegar Kristín kom heim af fæðingadeiidinni segir
hún marga ekki vitað hvað þeir hafi átt að hegða sér. Á
fæðingadeildinni hafi hún hitt konur í matsalnum sem
sátu og töluðu um nýfæddu bömin sín. Þegar þær hafi
spurt hana hvort kynið hún hefði eignast sagðist hún
áafa eignað stelpu og ekkert meir. Síðar frétti hún að
i konan væri í ruslijjar sem hún vissi núna að Kristín
i misst barnið. „Eg hef lent í mörgum svona atvik-
; ég skil alveg þessi viðbrögð hjá fólki. Systír mín
• ófrísk á sama tíma grét yfir því hversu ósann-
i þetta var. Ég spurði hana hvort hún héldi virki-
ég yrði ánægðari ef hún myndi líka missa sitt
fa talað um hvorsu dugleg ég er en ég
t núnar stundir þar sejnfi ég græt uppi í rúmi
linuin mínum. Kannski tek ég samt öðmvísi
í margir aðrir. Sumir vilja alls ekki tala um
tslu. En ég átti þessa stelpu, þó ég hafi hana
iér í dag. Synir mínir tala líka um þetta og þeir
ir hafi átt systur."
;ir foreldra sína hafa staðið eins og klettar
ar í gegnum alla þessa lífsreynslu. Ilún
i ekki hvar hún væri í dag ef til þeirra hefði
j vil líka nota tækifærið og þakka öllum
þeim sem sýudu okkur samúð og veittu okkur styrk í
þessu öllu saman."
Erfið meðganga
Stuttu eftir missinn flutti Kristín ásamt fjölskyldu
sinni norður til Akureyrar. Hún hafði búið þar áður og
eignaðist tvo elstu strákana sína á Fjórðungssjúkrahús-
inu. Stuttu eftir fluminginn kom svo í ljós að hún var
aftur orðin ófrísk. Hún segir meðgönguna hafa verið
ákaflega erfiða enda var hún dauðhrædd um að atvikið
myndi endurtaka sig. Hún eignaðist þó fullkomnlega
heilbrigðan strák þótt hann hafi fæðst fimm vikum fyr-
ir tímann. „Sjö vikum fýrir eðlilega meðgöngu fór ég að
fá samdrætti og var lögð inn í sólarhring. Tveim vikum
síðar fór að blæða og ég dreif mig aftur á sjúkrahúsi.
Þeir sögðu mér í fyrstu að bíða en ég sagði nei. Ég sam-
þykkti að bíða í eina mínútu en ekki lengur enda var ég
farin á taugum. Þá var ég strax send í sónar og í ljós kom
að fylgjan var að losna, nákvæmlega eins og gerst hafði
í Keflavík. Læknarnir á Akureyri fylgdust vel með mér,
höfðu skurðstofuna tObúna og ég fæddi þá um kvöld-
ið.“
Öruggari fyrir norðan
Kristín veit ekki ástæðuna fyrir því að fýlgjan er
svona gjörn á að losna. Hún segir sjálfa meðgönguna
aldrei hafa verið neitt mál, henni hefur aldrei verið
óglatt eða hafi verið óvenju þreytt en svo byrji bara aUt
var
í einu að blæða. „Ég gæti aldrei hugsað mér að flytja
ófrísk tO Suðurnesjanna aftur, mér finnst ég miklu
öruggari hér fyrir norðan. Ég hugsa stundum um hvort
ég hefði átt að gera eitthvað í málunum. Átti maður að
kæra? Er það orðið of seint? Ég hef engan áhuga á að fá
einhveija peninga, þeir myndu ekkert hjálpa. En ég
myndi vfija geta gert eitthvað svo aðrir foreldrar þurfi
ekki að ganga í gegnum það sama og við. Ef aðstaðan í
Keflavík hefði verið betri þá ætti ég þriggja ára stelpu í
dag. Ég vU sjá breytingu því þetta átti ekki að gerast og
hefði ekki þurft að gerast. Ekki ef aðstaðan í Keflavík
hefði verið í lagi," segir Kristín en bætir við að hún hafi
ákveðið að halda áfram með lífið enda ekki annað
sanngjarnt þar sem hún eigi þrjá aðra stráka. Sá elstí,
GísU, verður 10 ára í mars, Jón Ámi verður 8 ára 19.
ágúst og sá yngsti, Hreiðar verður 2 ára þann 9. maí en
hann fæddist aðeins rúmu ári eftir að hún missti Júlíu
Kristínu.
Enginn kemur í staðinn fyrir hana
Kristín er ánægð með synina þrjá en segir ekkert bam
geta komið í staðinn fyrir annað. „Þegar maður lendfr í
svona segja margir að maður eigi að drífa í að eignast
arinað. Þetta er hins vegar ekki svona einfalt. Júlía var
Júlía og það getur enginn komið í staðinn fyrir hana, það
er staðreynd. Daginn eftir að ég hafði fætt hana fórum
við strax að skipuleggja jarðarförina. Fólk sem ég hitti
sagði að ég væri dugleg en lífið heldur áfram. Það er ekki
hægt að hætta að lifa. Ég var samt rosalega utan við mig
í marga daga á eftfr og gleymdi að senda strákana mína
með nesti dag eftir dag, sem er mjög óUkt mér. Við skipu-
lögðum sjálf aUt í kringum jarðarförina og ég mæU með
því fyrir fólk sem lendir í svipaðri U'fsreynslu. Það er ekki
langur tími sem gefst og það væri leiðinlegt að hugsa eft-
ir á af hveiju maður gerði ekki þetta eða hitt. Ég held að
ég hafi gert aUt sem ég gat, nema ég vUdi að ég ætti fleiri
myndfr af henni. Þegar ég varð ófrísk höfðum við ákveð-
ið að skíra dótturina Jónínu, í höfuðið á uppeldismóð-ur
mannsins míns. En fyrst svona fór vorum við í vandræð-
um. Svo fór að við hittum systur pabba sem sagði okkur
frá draumi sem hana hafði dreymt. Hún hafði séð afa fyr-
fr sér og fannst sem hann væri að taka á móti einhverj-
um. Þá vissum við strax að hún yrði skírð í höfuðið á
honum, Júlía, og bættum svo nafrri hins afa mfns við. Ég
myndi aldrei geta notað þetta nafii á annað bam. Fyrir
mig væri það einfaldlega ekki rétt. En sumir gera það
sem mér finnst aUt í lagi því við höfum sem betur fer ekki
öU sömu skoðanimar," segir þessi
sterka kona að lokum.
indiana@dv.is
Með stóru bræðr-
um sfnum „Synir
mlnir tala llka um
þetta og þeir telja að
þeir hafi átt systur/
segir Kristln.
Sornin hverfur aldrei
„Við vomm aðeins 16 ára og
höfðum þá verið saman í eitt ár,“
segir Eyrún Sif Rögnvaldsdóttir sem
misstí fóstur í ágúst 2003. Hún og
kærastí hennar, Sigursteinn Pétur
Steinarsson, em á 18. ári í dag og
hafa síðan eignast dótturina Maríu
Mist.
Erfið meðganga
„Kærastinn minn var mjög
stressaður á meðgöngunni og ég var
líka smeyk og hugsaði mikið um
hvað gæti gerst. Ég fór á sjúkrahús
þegar fimm mánuðir vom Iiðnir á
meðgönguna og hélt að eitthvað
væri að en þá var ég bara með ein-
hverja nýrnaveiki. María fæddist svo
30. október. Læknamir urðu að dæla
legvatninu upp úr henni en sem bet-
ur fer var aUt í lagi með hana."
Vildi losna við fóstrið á nátt-
úrulegan hátt
Eyrún segist ekki vita hvað hafi
gerst þegar hún missti fóstrið. Hún
hafði verið úti í Danmörku um sum-
arið og hafi passað sig vel. Þegar hún
kom heim aftur var hins vegar farið
að blæða. „Læknamir vita ekki hvað
gerðist. Eina svarið sem ég hef feng-
ið er að ef það hafi verið eitthvað að
fóstrinu þá hafi líkaminn einfaldlega
losað sig við það. Eftir að ég var
komin í bæinn og á sjúkrahúsið og
vissi að fóstrið væri dáið vildi ég ekki
láta skrapa það úr mér. Ég vildi að
það færi bara á náttúrulegan hátt."
María gæti hafa átt eldra
systkini
Eyrún segir að þótt hún hafi að-
eins verið komin 17 vikur á leið
hafi fósturlátið verið afar mikið
áfaU því þrátt fyrir ungan aldur hafi
þau verið mjög glöð og ánægð yfir
því að eignast barn. „Við vomm á
fuUu að undirbúa fæðinguna og
höfðum keypt ýmislegt handa
barninu í Danmörku. Ég veit ekki
hvort þetta var stelpa eða strákur
en ég hugsa reglulega um það. Síð-
an María kom í heiminn hefur
sorgin aðeins dvínað en hún hverf-
ur aldrei. Ég hugsa líka oft um að
María gæti hafa átt eldra systkini,"
segir Eyrún og bætir við að hún og
kærastinn hafi tekið á sorginni á
hvort á sinn hátt. „Hann hefur átt
mjög erfitt með að tala um þetta en
er þó rétt farinn að opna sig núna
en þá bara þegar við emm tvö. Ég
hef hins vegar haft þörf til að tala
um þetta."
Mikið um fósturlát í ættinni
Konurnar í nánustu fjölskyldu
hennar hafi lent í þessari sömu
lífreynslu. „Mamma, amma, systir
mömmu og allar aðrar nema ein
frænka mín hafa misst sitt fyrsta
barn. Við höfum enga skýringu á
þessu en það er alltaf mikil hræðsla
þegar einhver okkar gengur með sitt
fyrstabarn."
Á leiðinni út á vinnumarkað-
inn
Eyrún segir þau ekki ætía sér að
eignast fleiri börn í nánustu framtíð
enda bæði afar ung og þegar búin að
upplifa mjög mikið. Hún segir þau
hafa fengið mikla hjálp frá foreldr-
um sínum en að engin önnur hafi
verið í boði. „Ég á aðeins rétt á 40
þúsundum í fæðingarorlof svo þetta
hefur verið erfitt. Núna um mánaða-
mótín fæ ég mína síðustu greiðslu
svo ég verð að fara að finna mér
vinnu og setja Maríu í pössun. Það
verður ótrúlega erfitt að fara frá
henni svona ungri en það kemur
bara ekkert annað til greina."
indiana@dv.is