Dagblaðið Vísir - DV - 03.09.2005, Blaðsíða 19

I>V Helgarblað
LAUCARDAGUR 3. SEPTEMBER 2005 19
égheld að éghafi hreinlega aldrei tekið neinum
fréttum jafnilia. Það má sjálfsagt rekja tilþess
leiðandi ekkimikla trú á batahorfum, skömm að
mð/
„Ég er fædd og uppalin í Reykjavík
en ég ólst upp í Efra-Breiðholti og
gekk í Feliaskóla á grunnskólaárun-
um. Eins og mörg ný hverfi var það
talið frekar róstursamt á þeim árum
og mótaði það mig eflaust eins og
aðra Breiðhyltinga," segir Eva einlæg,
hugsar sig eih'tið um og bætir við:
„Mér þykir alltaf vænt um Breiðholtið
og minnist skemmtilegra ára. Ég var
19 ára þegar pabbi dó og foreldrar
hans létust þegar ég var mjög ung
þannig að þeim kynntist ég lítið sem
ekkert. Ég átti því fáa ættingja á lífi í
uppvextinum og þegar móðuramma
mín lést árið 2001 varð mamma eini
eftirlifandi ái minn. Ég er svo ótrúlega
heppin að eiga hana að enda er hún
ekki síður ein besta vinkona mín en
móðir," segir Eva sem býður af sér
einstaklega góðan þokka og góða og
afslappaða nærveru.
Áfall þegar mamma veiktist
„Þegar mamma greindist með
krabbamein síðastliðið haust varð
það mér því verulegt áfall og ég held
að ég hafi hreinlega aldrei tekið
neinum fréttum jafii illa. Það má sjálf-
sagt rekja til þess að pabbi dó úr
krabbameini og ég hafði þar af leið-
andi ekki mikla trú á batahorfúm,
skömm að segja það,“ segir Eva og
horfir djúpt í augu blaðamannsins.
Hún heldur áfram frásögn sinni:
„Hins vegar hef ég aldrei séð neinn
taka slíku með öðru eins jafhaðargeði
og æðruleysi og hún mamma gerði. ■
Dugnaðarforkurinn sem hún er, þá
var hún mætt aftur til vinnu fljótlega
eftir skurðaðgerð og búin að koma lífi
sínu í samt horft þó að sjálfsögðu hafi
vantað töluvert uppá að hún hefði
fullt þrek og heilsu. Engu að síður
fleygir heilsu hennar hratt fram og ég
er óendanlega þakklát fyrir að hafa
ekki misst hana líka svona fljótt á lífs-
leiðinni. Að sjálfsögðu er þetta reynsla
sem markar fólk fyrir lífstíð en það má
segja að fýrir vikið hafi þetta kennt
okkur að ekkert er jafn mikilvægt í líf-
inu og samskipti við annað fólk. Að
vera í góðum tilfinningatengslum við
vini og vandamenn er það sem raun-
verulega gefur lífinu gildi," segir Eva
meðvituð um mikilvægi fjölskyld-
unnar.
„Þetta var sjálfsagt einn liður í
þeirri ákvörðun minni að fara í frekara
nám. Því þegar öllu er á botninn
hvolft þá er ekki hægt að reiða sig á að
þeir sem maður elskar verði endalaust
til staðar. Námið er því í mínum huga
mín framtíðartrygging að öryggi og
sjálfstæði."
Ljóðin órjúfanlegur hluti tilver-
unnar
„Könnun þess óþekkta og óorðna
er eitthvað sem ég ólst upp við,"viður-
kennir Eva einlæg og óhrædd við um-
ræðuna um andleg málefni þegar
áhugamál hennar berast í tal. „Ég vissi
ekki betur fýrr en bara nýlega að
almermt gerir fólk ekki svo mikið af
því að lesa í tarotspil, bolla og vera
með skyggnilýsingafundi. Ég kenni þó
mömmu alfarið um það áhugamál,"
bætir hún við brosandi. „Ég hef því
hingað til ekki endilega talið þetta
með þegar ég er spurð um áhugamál
heldur hluta af tilverunni. Ég minnist
ófárra skipta þegar ég kom í heimsókn
til mömmu og endaði með að spá fyrir
öllum konunum í saumaklúbbnum
hennar," segir hún og heldur áfram:
.Annars er grúskari orð sem lýsir mér
vel og ég er með eindæmum forvitin.
Á það ekki síst við um hin svokölluðu
andlegu mál. Ég les líka töluvert, ég á
enda gott safn alls kyns bóka en ég
erfði eftir föður minn dágott safn sem
dugar mér ævina á enda og gott betur.
Ljóðin eru svo, eins og andlegu málin,
eitthvað sem er órjúfanlegur hluti til-
veru minnar. Þetta er bara nokkuð
sem ég geri þegar sá gállinn er á mér
en ég á nú ekki von á að það verði
gefið út," segir hún nokkuð feimin og
brosir fallega.
Þar sem það allt hófst
„Það er virkilega gaman að vinna
hjá RÚV enda má segja að Efstaleiti 1
hafi verið mitt annað heimili síðustu
5-6 árin eða svo," svarar Eva aðspurð
um störf hennar sem hafa verið þó
nokkur í gegnum tíðina hjá RÚV.
„Ég byrjaði sem sminka hjá Ríkis-
útvarpinu og sameinaði þar með
vinnu og áhugamál. Þar rikir líka sér-
lega góður andi og konumar sem þar
vinna eru hreint yndislegar," segir
hún og brosir við tilhugsunina. „Eitt af
því sem gerir sminkstofuna hjá RÚV
svo skemmtilega er það hve margt
áhugavert fólk fer þar í gegn og má þar
nefna listamenn og stjómmálamenn
bæði íslenska og erlenda. Fólk sem er
brennidepli þá stundina."
Þykir vænt um þulustarfið
„Seinna bauðst mér síðan þulu-
starfið og líkar mér það ekki síður vel.
Mér þykir virkilega vænt um þulu-
starfið enda h't ég þannig á að lifandi
kynningar geri Sjónvarpið meira lif-
andi og persónulegra auk þess sem
þetta skapar sveigjanleika til að
bregðast við óvæntum uppákomum
og dagskrárbreytingum. Þetta starf
hefur oftá tíðum sætt mikilli gagnrýni
og ber fólk helst fýrir sig þeim rökum
að rekstur þess sé dýr en það sem
fæstir hins vegar vita er að jafnhliða
því að kynna dagskrána lesa þulimir
þýðingar með fréttatímum Sjónvarps-
ins í útvarpi og að þulimir sjá sjálfir
um að semja sínar kynningar," segir
hún og heldur ákveðin áfram: „Ekki
þarf myndatökumann eða hljóðmann
eins og í öðrum útsendingum þar sem
að útsendingastjórar og þulimir sjá
sjálfir um uppstillingu í þularklefan-
um. Þetta þýðir að aukakostnaður við
útsendingu dagskrárkynninga er títill
sem enginn."
Eva lét ekki þar við sitja heldur lá
leið hennar á fréttastofu RÚVþar sem
hún hóf störf sem skrifta. „Fréttastofa
Sjónvarpsins er síðan enn ein defidin
sem ég hef starfað hjá innan RÚV. Þar
fannst mér ekki síður gaman að vinna
en þar vinnur mjög hæfileikaríkt fólk
sem áhugavert var að fá að kynnast,"
segir Eva, „Það er ekki síst þeirra
vegna sem ég fékk það sjálfstraust
sem þurfti til að taka þá ákvörðun að
söðla um og hefja nám að nýju."
Ánægjan breyttist í vanlíðan á
einu vetfangi
Talið berst að miklum bókalestri
og þeirri staðreynd að hún yrði blind
innan fárra ára sökum fjarsýni og
gríðarlegrar sjónskekkju ef ekkert yrði
að gert. „Ég hef alltaf séð illa," segir
Eva og heldur áfram frásögn sinni:
„Það kom í ljós þegar ég var fimm ára
við venjulega skólaskoðun. Þá fékk ég
fyrstu gleraugun og ég var yfir mig
montin þegar ég fór í skólann með
þau fýrsta daginn. Það breyttist hins
vegar í einu vetfangi á leiðinni í skól-
ann þegar unglingsstrákur kallaði á
eftír mér: „Gleraugnaglámur"."
Eflaust kannast margir við stíkar at-
hugasemdir úr bemsku. „Eftír þetta
var ég ófáanleg til að setja upp gler-
augun nema rétt á meðan ég var í
skólanum svo að ég sæi á töfluna. Þess
á milh sá ég heiminn með minni sjón
og svo vandist það bara," segir hún
afslöppuð og heldur áfram, „en þegar
ég var orðin eldri og óhræddari við að
nota gleraugun fannst mér aftur
óþægilegt að sjá svona vel úti á götu
þó að ég notaði að sjálfsögðu gleraug-
un við lestur og seinna akstur."
Þekkti fólk ekki í 2-3ja metra
fjarlægð
„Sjónin fór þó versnandi með
árunum og ég var með mikla sjón-
skekkju. Þessu vandist ég auðvitað
smám saman og var sátt við sjónina
eins og hún var, þó að óneitanlega
hafi þetta mjög oft valdið vandræða-
legum og kostulegum augnablikum.
„Eg gat t.a.m. ekki fyrir nokkum mun
þekkt andht fólks sem var meira en 2-
3 metra frá mér," útskýrir Eva af
einlægni en bætir því hlæjandi við að
hún hafi hins vegar orðið snillingur í
að greina göngulag fólks sökum sjón-
skekkjunnar. „Ég er með eindæmum
raddglögg. Er það ekki líka einmitt
þannig að þegar eitt skilningarvitíð
skortir, styrkist annað?"
Blind innan fárra ára
„Mér var sagt að innan fárra ára
yrði ég allt að því blind sökum fjarsýni
og gríðarlegrar sjónskekkju," útskýrir
Eva hreinskilin um eigin sjón. „Sjón-
skekkja veldur því t.d. að augað sér
óskýrt og sér jafhvel tvær myndir í
stað einnar, þ.e. tvísýni en vegna sjón-
skekkjunnar myndu linsur ekki gagn-
ast mér þar sem að þær yrðu sjaldnast
í fókus. Ég yrði því að fá ný gleraugu
en þar sem augun vom orðin svo ótík
yrði sjáanlegur munur á þeim í gegn-
um gleraugun töluverður. Mér leist
nú engan veginn á þetta. Það var þá
sem ég ákvað að athuga hvort að
leiseraðgerð á augunum væri mögu-
legur kostur fyrir mig," segir hún
meðvituð um að fjöldi fslendinga
hugleiðir stíkar leiseraðgerðir en fáir
vita nákvæmlega hvemig þær fara
fram og hvaða ber að hafa í huga
þegar ákvörðunin er tekin.
„Ég pantaði því tíma hjá Jóhannesi
Kára Kristinssyni. Hann er sérfræð-
ingur í homhimnusjúkdómum, augn-
skurðlækningum og leiseraugnlækn-
ingum hjá Sjónlagi. Eftír að hafa farið
í skoðun og fengið mjög ítarlegar upp-
lýsingar um allt sem tengist aðgerð-
inni fékk ég grænt ljós á aðgerð og fór
ég fyrir um mánuði síðan í algengustu
aðgerðina sem kallast Lasik," segir
Eva og útskýrir fyrir blaðamanni að
orðinu sjónlagi má tíkja við orðið
vaxtarlag, sem lýsir vextí einstaklings.
Hvernig fer leiseraðgerð fram?
Eva brosir og gefur sér dágóða
stund til umhugsunar en heldur svo
áfram: „Ég vil byrja á því að segja að ég
er ótrúlega þakklát Jóhannesi og
Maríu hjúkrunarfræðingi fyrir að hafa
gefið mér sjónina. Að mínu matí
framkvæma þau kraftaverk og ég er
himinlifandi og hæstánægð með ár-
angurinn," segir Eva og byijar frá-
sögnina: „Það góða við þessa aðgerð
er að ekki þarf að svæfa fólk á meðan
henni stendur heldur fær maður
róandi töflu. Viðkomandi verður
nefrúlega að vera vakandi á meðan
aðgerðinni stendur svo að augun
haldist kyrr," segir hún sallaróleg á
meðan blaðamanni hryllir við tilhugs-
unina sökum vanþekkingar. „Eftír að
ég hafði fengið eina töflu fékk ég deyf-
ingu með augndropum. Síðan var
sótthreinsað í kringum augun og sett í
þau sótthreinsandi dropar. En ítrustu
varúðar er gætt og er aðgerðin fram-
kvæmd á dauðhreinsaðri skurðstofu,"
segir hún hugiireystandi.
Komin með ofursjón
„í dag er sjónin mín fullkomin án
nokkurra hjálpartækja. En þessi
aðgerð var með öllu sársaukalaus. Það
eina sem maður finnur er smá þrýst-
ingur og pínutítil brunalykt. Þetta
tekur aðeins nokkrar mínútur og síð-
an var tækið stillt aftur fyrir aðgerðina
á hinu auganu. En það sem mér finnst
alveg stórmerkilegt er að ég sá
ágætlega strax eftír aðgerðina, að vísu
allt í móðu, en samt í fókus," segir hún
geislandi af gleði enda farin að sjá
heiminn í nýju skýru ljósi. „Þegar ég
vaknaði um morguninn var ég al-
sjáandi. Það var hreint ótrúlegt. Mér
fannst ég hreinlega vera með ofur-
sjón, rauk út í garð til að skoða allt þar
og las blöð dagsins spjaldanna á milli.
Það er eiginlega hálf fáránlegt hvað
munurinn er mikill," segir Eva og
brosir og segir blaðamanni að af
gömlum vana geri hún Júns vegar enn
dauðaleit að gleraugunum sfnum
annað slagið. „Sérstaklega þegar ég
ætla í bíó," segir Eva og Júær.
Góðar íslenskar kvenfyrir-
myndir
„Þegar kemur að íslenskum kven-
fyrirmyndum koma ýmsar upp í hug-
ann," svarar Eva hugsi aðspurð um
fyrirmyndir hennar. „Listinn yrði þó
tæplegast tæmdur án þess að minnast
á mömmu," segir Eva og þagnar í smá
stund. „Mamma er án efa mestí
áJtrifavaldurinn í mínu lífi. Hún er
mín stoð og stytta. En ef ég ættí að
gera lista yfir sjálfstæða fmmkvöðla
og góðar fyrirmyndir nefrú ég fyrst
hana Auði Auðuns sem var fyrsta
konan sem lauk lögfræðiprófi og fýrsti
kvenráðherrann. Þar næst Auði Eir,
sem var fýrsta konan sem var vígð
sóknarprestur. Einnig Bríeti Bjam-
héðinsdóttur, fýrsta formann Kven-
réttindafélags íslands og Elínu Hirst,
fréttastjóra Sjónvarpsins. Síðan
myndi ég nefna fyrstu konuna sem
varð hæstaréttardómari og fýrsta
kona kjörin forsetí Hæstaréttar, Guð-
rúnu Erlendsdóttur," segir Eva og
heldur áfram vel upplýst um fýrir-
myndir sínar. „Ingibjörg Sólrún Gísla-
dóttir, fýrsti kvenborgarstjórinn og
Sigríður Rut Jútíusdóttir, lögmaður og
Sigríður Snævarr, sendiherra fslands í
Frakklandi. Vigdís Finnbogadóttir,
íýrsta konan kjörinn forsetí íslands og
Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir,
menntamálaráðherra." Eva kveður
með Júýju faðnúagi og bætir við að
miklar annir bíði hennar á Bifröst.
Hún hefur í einlægrú en þó áreynslu-
laust sannfært blaðamann um að tíl-
finrúngatengslin við virú og vanda-
menn séu það sem raunverulega gefi
lífinugúdi.
Fékk sjónina með leiser Eva Sól-
an fórí leiseraðgerð hjáJóhannesi
Kára Kristinssyni sem er sérfræðing-
ur í hornhimnusjúkdómum, augn-
skurðlækningum og leiseraugn-
lækningum hjá Sjónlagi.