Freyr - 01.02.1953, Blaðsíða 11

FREYR
43
— Þú ætlar þá að nota korniö sjálfur til
fóðurs, segi ég.
— Já, auðvitað.
— Og hvað meira?
— Svo eru 16 tunnur gras í ár og að
iokum 10 tunnur engi. Engið er nú raklent
svo að ekki er um að ræða að plægja það;
ég veit samt ekki nema það mætti þurrka
Það betur, en það er gott að hafa rakan
blett í þurrkassumrum, þá er þó gras þar
aö minnsta kosti.
— Já, þetta er nú landið og nýting þess,
°g svo matjurtagarðurinn.
— Helga passar hann, — en hún hjálp-
ar mér nú líka til að hugsa um þetta
allt saman, bætir Níels við strax, enda er
Það auðskilið, að einn maður kemst ekki
yfir að hirða þetta. Já, og svo verð ég nátt-
úrlega að hafa vinnumann, eða að minnsta
kosti kaupamann.
— Það er nú von, segi ég, en hvað með
bústofn?
— Bústofninn — hann er nú að koma
UPP. Ég hafði ekki efni á að kaupa svo
mikið strax, enda var ekki fóður handa
hiiklum búpeningi í fyrra. Landið var ekki í
því ástandi. En nú--------nú eru öll hús
full og í vetur vil ég helzt hafa á fóðrum
það sem í húsin kemst. Ég þarf að fá góða
uppskeru. (Því skal skotið inn í hér, að
Níels segir í bréfi sínu í nóvember, að upp-
skeran hafi verið góð og á fóðrum sé í vet-
ur: 14 mjólkandi kýr, 22 kvígur og 54 svín,
og svo 3 hestar).
— En segðu mér, hvað kostaði jörðin og
hvernig útvegaðir þú fjármuni til þess aö
greiða hana? Ja, náttúrlega þarft þú ekki
að svara þó ég spyrji, bæti ég við.
— Því get ég svarað, Það er ekkert
^eyndarmál, segir Niels.
Ég var ekki nema 17 ára þegar ég fyrst
fór að heiman og gerðist vinnumaður. Það
var ég svo öll þessi ár að undanskilduin
þeim vetrum, sem ég var í skólunum. Ég
sparaði fé til þess að eiga þegar ég byrj-
aði búskap og Helga hafði líka safnað ögn
af peningum. Við gátum lagt fram 30 þús-
und af andvirði jarðarinnar, hitt urðum
við að fá til láns og það var náttúrlega
aöalíjármagnið.
— En hvað kostaði jörðin öll, með hús-
um og búfé, ásamt vélum, eða eins og
jarðir eru yfirleitt seldar hér í landi? spyr
ég.
— Hún kostaði 136 þúsund krónur, svo ég
varð að fá 106 þúsund til láns. Þrjátíu og
sex þúsund fékk ég út á jörðina gegn
fyrsta veðrétti, í veðdeild; það lán hvíldi á
jörðinni. Af því þarf að greiða 4% vexti.
Seljandinn á hjá mér 40 þúsund og af
því þarf að greiða 4y2% vexti. Svo lánaði
bankinn mér 30 þúsund til 15 ára. Á því
láni hvíla 6%, svo ég þarf nú að flýta mér
að grynna á þeirri skuld.
— Já, en svo hefir þú þurft rekstrarfé,
ekki er áburður og fræ ókeypis.
— Ekki aldeilis, segir Niels, en það eru
nú bara lausaskuldir, sem maður reynir
að komast út af sem fyrst. Húsin eru góð.
íbúðarhúsið ágætt en peningshúsin rúm-
góð og þeim má breyta svo að þar komizt
fyrir fleiri skepnur, ef ég fæ góða upp-
skeru.
— Já, ég sé það. Hlaðan er geysi stór,
byggð þegar hér var miklu meiri korn-
rækt. Nú þarft þú að byggja votheyshlöðu
fyrir allt rófnakálið.
— Já, nauðsynlega, segir Niels. (Því skal
bætt við hér, að votheyshlaðan var byggð
í haust).
—- Og svo sé ég að þú hefir hænsni. Þú
taldir þau ekki áðan.
— Já, ég held að það séu einar 100 hæn-
ur. En loftið yfir fjósinu er svo stórt og
rúmgott, að þar er hægt að innrétta og
hafa þar einar 800 hænur. Ég þyrfti helzt
að innrétta þar í vetur fyrir hænsni.
—- Fyrir 800 hænur, endurtek ég. Ekki
getur þú hirt þær í viðbót við hinar skepn-
urnar, og svo 60 tunnur lands. Og þó að þú
hafir vinnumann þér til hjálpar, þá er
þetta eiginlega þriggja manna starf, án
hænsna. Svo mikið þekki ég til búskapar-
hátta hér í Danmörku, að þetta er hæfi-
legt fyrir þrjá, 20 tunnur lands á mann.
— Já, það er hæfilegt þar sem landið
er betra en hér. Hér getum við tveir kom-
izt yfir það. — Og svo Helga.
— En hænsnin svo til viðbótar? Hvað
með þau?