Símablaðið - 01.01.1950, Blaðsíða 9

SlMABLAÐlÐ
5
Enn um stöðuveitingar
Um fá mál hefur oftar verið rætt hér í
blaðinu, á félagsfundum og vi'Ö símastjórn-
ina, en stöðuveitingar, eða öllu heldur aug-
lýsingar um lausar stöður. Stjórn F. í. S.
þykir ástæða til að Símablaðið geri því máli
enn nokkur skil, einkum þó því atriði, hvers
vegna svo rík áherzla er lögð á það, af fél.
hálfu að lausar stöður sé auglýstar.
Lífsbarátta mannsins er m. a. í því
fólgin, að gera sig hæfan til að taka að sér
meiri og meiri ábyrgðarstörf auk þess sem
það er metnaðarmál
Hjá stórum fyrirtækjum byrjar fjöldinn
allur starfsferil sinn í neðstu, eða neðri
tröppunum og við lág laun. Þessir menn
hafa allir það markmið, — þeir sem nokkurn
metnað eiga, eða sjálfsbjargarviðleitni, ■—
að hækka stig af stigi, — gera sig hæfa og
verðuga þess, að þeim verði treyst til vanda-
samari starfa, sem gera lífsafkomu þeirra
betri.
Víðast hvar í stórum fyrirtækjum er þessi
samkeppni hörð og langvinn. Starfsfólkið
margt en trúnaðarstöðurnar fáar. Og þó
er það vonin um það, að einhvern tíma komi
röðin að honum, sem gefur einstaklingnum
þolinmæði til að halda út, — í andlausu og
sálardrepandi starfi, — oft þar til hann
hefur orðinu starfinu samdauna og beðið
tjón á manndómi sínum.
Lítum á Simastofnunina, — hið sífellda
stríð um hverja hækkunarstöðu, sem losnar
eða myndast. Ástæðan er sú, hve fáar hækk-
unarstöður eru, samanborið við starfsmanna-
fjöldann.
Af þeim ástæðum er málið svo viðkvæmt.
þjóðarinnar, — allt samahkomið á örlitlu
svæði, sem á augnabliki gæti verið lagt í
rúst.
í augu við þetta verður að horfast nú, og
við megum ekki láta okkur vaxa í augum
þann kostnað, sem það myndi hafa í för
með sér, að fjarlægja flugvöllinn. Aftur
á móti verður að teljast að öryggi hafnar-
innar sé mál, sem komið er undir því, hve
föstum tökum stjórnarvöldin taka það.
A. G. Þ.
og augu margra svo opin fyrir meðferð
þeirra mála, og ef svo væri ekki, þá væri
stofnunin illa komin — þá væri það víst,
að yfirmönnum hennar hefði tekist starfs-
mannavalið á þá lund, að þar væri samsafn
manna, er væri lítilla sanda og lítilla sæva.
Því undarlegra kemur manni það fyrir sjón-
ir, að yfirstjórn stofnunarinnar lítur oft og
tíðum á stöðuveitingar innan stofnunarinn-
ar, sem mál óviðkomandi félagssamtökunum,
eða einstaklingum þeirra. En til hennar verð-
ur að gera þær kröfur, að hún skilji það,
að undirmenn, jafnvel í lægstu tröppunum,
géta átt metnað, blandinn sjálfsbjargarvið-
leitni og að ekki má drepa þá eiginleika.
En hvað er það þá, sem veldur þeirri
tregðu sem er á því að auglýsa stöður, sem
margir geta komið til greina þegar i þær er
valið ?
Það verður ekki skýrt á annan veg en
þann, að símastjórnin vilji koma sér hjá
þeim óþægindum, sem því kann að fylgja,
að gera upp á milli manna. En símastjórnin
verður að gera sér það ljóst, að henni er
meira hallmælt fyrir það að auglýsa ekki
stöður heldur en hitt, hvern hún velur.
Menn vilja fá að keppa um stöðurnar, —
vilja láta reikna með sér. Menn sætta sig
betur við það, að verða undir í samkeppn-
inni en vera dæmdir frá henni.
Eins og sagt er hér i upphafi þessarar
greinar, er þetta mál alltaf að skjóta upp
kollinum, og valda tortryggni og leiðindum,
og svo verður þar til símastjórnin tekur upp
þann sið, að auglýsa undantekningarlaust
þær stöður, sem fleiri en einn af starfs-
mönnum stofnunarinnar hafa þekkingu og
hæfileika til að taka að sér.
í þessu sambandi verður ekki hjá því kom-
ist að átelja það, að auglýstar hafa verið
tvær nýjar hækkunarstöður við ritsímann í
Reykjavík og aðrar tvær við Langlínuaf-
greiðsluna þar, en aðeins innan hvorrar
deildar fyrir sig.
Hvers á það starfsfólk utan Reykjavíkur
að gjalda, — sem unnið hefur um langan
aldur hjá stofnuninni og kann að eiga jafn-
mikla kröfu til frama, — með hliðsjón af