Símablaðið - 01.01.1950, Blaðsíða 27

SlMABLAÐIÐ
23
Landssímanum annaðist Ingólfur margs-
konar loftskeytastörf svo sem við Stutt-
bylgjustöSvarnar á Vatnsenda og Gufunesi,
loftskeytastöðina i Reykjavík, og um tíma
var hann eftirlitsmaður Landssímans með
loftskeytastöðvum í skipum. Árið 1942 var
hann skipaður stöðvarstjóri við Stuttbylgju-
stöðina í Gufunesi.
Þegar íslendingar tóku að sér fjarvið-
skipti við flugvélar i millilandaflugi, hófst
ný og umfangsmikil starfsemi i Gufunesi —
Radioflugþjónustan. Kom það þá að miklu
leyti í Ingólfs hlut að skipuleggja starfsemi
þessa. Vann hann þar merkilegt brautryðj-
endastarf, sem seint verður fullmetið. Var
við ýmsa erfiðleika að etja í fyrstu og var
afgreiðsla sú, sem þarna hófst, talsvert frá-
brugðin almennri loftskeytaafgreiðslu. Var
Ingólfur óþreytandi í leit sinni að því, sem
betur mætti fara í starfsemi stöðvarinnar,
og var ósérhlifni hans viðbrugðið. Átti
hann, með elju sinni og óslökkvandi áhuga,
óefað sinn mikla þátt í að skapa starfsemi
þessari það álit, sem hún nýtur nú, innan-
lands og utan.
Ingólfur Matthíasson fæddist að Hauka-
dal við Dýrafjörð 15. september 1903. For-
eldrar hans voru Matthías heitinn Ólafsson,
fyrrverandi alþingismaður, og kona hans
Marsibel ólafsdóttir.
Árið 1928 kvæntist Ingólfur eftirlifandi
konu sinni, Unni Einarsdóttur, hinni ágæt-
ustu konu. Eignuðust þau þrjú efnileg börn:
Jónínu, Jóhannes og Einar. Voru þau hjón
vinmörg og gestrisni þeirra víðkunn.
Ingólfur var um árabil kennari við Loft-
skeytaskólann og var menntun loftskeyta-
manna honum ætíð mikið áhugamál. Kynnt-
ist ég Ingólfi fyrst sem nemandi hans í Loft-
skeytaskóla, og átti því láni að fagna að
vera lærlingur hans upp frá því.
Bg.
GROA DALHOFF
Fædd 20/1. 1889, dáin 17/4. 1950.
Mér er ljúft að minnast með örfáum
orðum frk. Gróu Dalhoff.
Við höfum starfað saman við Bæjarsíma
Reykjavíkur yfir þrjátíu ár, og allan þann
tíma var sama glaða viðmótið. Ég hef ekki
á mínum langa starfsferli unnið með jafn
viðmótsþýðri manneskju, ávallt brosmild
og glöð, hvar sem maður hitti hana, hvort
heldur það var við starf sitt eða annars
staðar.
Foreldrum sínum var hún umhyggjusöm
og áttu þau góða elli undir hennar umsjá.
Eftir að hún hætti störfum við Bæjar-
símann vann hún að gullsmíði með systur
sinni, frú Torfhildi, og var henni það mjög
hugljúft, hún vann það af mikilli vandvirkni,
og þær systur báðar. Þær höfðu numið af
föður sínum, sem vann að gull- og silfur-
smíði til æviloka, og voru þær hans önnur
hönd í iðninni, á efri árum hans.
Þeir, sem þekktu Gróu bezt, bera harm í
hjarta við burtör hennar, þvi hún var með
afbrigðum vinföst og trygg. Þó er harmur-
inn mestur hjá systur hennar Torfhildi og
dætrum hennar, sem hún reyndist svo vel,