Símablaðið - 01.01.1950, Blaðsíða 22

18
SlMABLAÐIÐ
um. Stúlkan var laus við feimni og allan
tepruskap, hún talaði opinskátt um ástæður
heimilisins. Kvað hún húsbóndann vera
ekkjumann, og ætti hann dreng, io ára
gamlan. Vinnukona þar á bænum ætti dreng
á svipuSu reki, lékju þeir sér saman og gerðu
heimilisfólkinu ýmsar skráveifur. „Hús-
bóndinn er nú í kaupsta'ÖarferS,“ sagSi hún,
,,og væntanlegur heim eftir tvo daga, sjálf
er ég ráSskona hér á heimilinu,“ sagSi hún
ennfremur. Flokksstjórinn tók ræSu hennar
kurteislega og brosandi eins og hans var
vandi. Hann íuilyrti aS viS værum ákaflega
hrifnir af henni og húsbóndinn væri öfunds-
verSur af aS hafa svo laglega og myndarlega
ráSskonu. Hann leit til hennar þýSingar-
miklu augnaráSi, en hvernig hún tók því,
veit ég ekki, því aS ég sneri viS henni bakinu.
Þegar máltíSinni var lokiÖ, stóSum viS
upp og ráSskonan vísaSi okkkur til svefns í
stóru rúmi í norÖurenda svefnloftsins. Skyld-
um viS sofa þar saman. Ég háttaSi og féll
þegar í fastan draumlausan svefn.
Ég vaknaSi viS þaS morguninn eftir aS
sólin skein inn um gluggann, og varpaÖi
geislum sínum á súSina yfir rúmi okkar.
Hljótt var á loftinu og allir komnir niður,
jafnvel flokksstjórinn, sem ekki var vanur
aS vekja hrafnana á morgnana, var nú líka
floginn. Ég flýtti mér framúr og smeygði
mér í nauðsynlegustu spjarir. Þvottaskál með
vatni í stóð á borSi undir glugganum. Ég
baÖaSi andlit mitt rækilega upp úr köldu
vatninu, og naut svalans á sólbrenndu og
veðurbitnu andlitinu. Ég var aS þerra mig
er ég heyrSi að gengiS var upp stigann.
Ég gaf því engan gaum, og hélt aS þaS
væri flokksstjórinn. „Get ég nokkuS gert
fyrir þig?“ er sagt hikandi fyrir aftan mig.
Ég sneri mér viS og þar stóS ráSskonan.
„Vantar þig nokkuS ?“ sagSi hún aftur. „Nei,
þakka þér fyrir,“ sagSi ég og fór aS leita
að vestinu mínu. Hún stóS kyrr í sömu spor-
um. Ég gaf henni gætur i laumi. Hún var
spengilega vaxin, í nærskornum morgun-
kjól, og frítt sólbrennt andlitiS umlukt dökku
hári sem féll laust niSur á herðar. Hún færði
sig nær mér, og ég leit í augu henni, og sá
þar eitthvað sem varð þess valdandi að
blóðiS steig mér til höfuSs, og ég stamaöi
vandræSalega — eitthvaS, sem átti aS vera
þakklæti, en þá var hún horfin niSur stig-
ann. Ég fann vestiÖ mitt og jakkann, en
gleymdi hálshnýtinu. Mér fannst ég vera
eitthvaÖ öSruvísi en ég átti aS vera, en
ég gat ekki gert mér grein fyrir breyting-
unni. Fullur eftirvæntingar dundaSi ég uppi
á lofti góSa stund, en hún kom ekki aftur.
Ég gekk í hægSum mínum niSur stigann.
Strákarnir stóSu hlæjandi í ganginum og
höfðu auðsjáanlega eitthvaS broslegt fyrir
stafni. Ég fór inn í stofuna og þar voru
þau. RáSskonan gekk út, þegar ég kom inn.
Flokksstjórinn var í uppnámi meS úfiS hár
og gljáandi augu. „Vertu kyrr hérna,“ sagSi
hann meS andköfum, ,,ég þarf aS fara upp
á loft og verS dálitla stund.“ Hann fór, og
þaS fór einhver á eftir honum. Ég settist og
greip „Tímann“ á kommóSunni. Ég las. —
— Nei, ég las ekki. — Ég hlustaÖi — hlustaSi
af lífs og sálar kröftum, en ég þurfti þess
ekki, loftiÖ var einfalt og hljóðbært. Mér
heyrSist stúlkan gráta. —- Hver skilur til-
finningar konunnar?
Löngu seinna, aS því er mér fannst, kom
flokksstjórinn inn í stofuna. Hann var full-
komlega rólegur og brosandi. RáSskonan
kom litlu seinna meS matinn. Ég leit fram-
an í hana. ÞaS voru ennþá tár á hvörmun-
um. ViS borÖuÖum þegjandi. Þegar því var
lokið, kom ráSskonan inn. Ég bauÖ borgun
fyrir næturgreiSann, hún vildi enga greiSslu
taka. Ég þakkaÖi fyrir mig og kvaddi. —
Flokksstjórinn kvaddi meS kossi. Svo fórum
viS. Tveir drengir voru aS leika sér viS
smalahundinn á háum torfvegg, viS suður-
gaflinn á húsinu, þaSan var hægt aS sjá
inn um gluggann á svefnloftinu. ViS geng-
um þegjandi upp túniS. Ég var alveg aS
springa af forvitni. „Hvernig byrjaSi þaS?“
sagði ég. „ByrjaSi hvaS?“ sagSi hann. ,,Þú
ert skilningslaus einfeldningur.“ Ég fann aS
hann var himinhátt hafinn yfir mig, og ég
leit upp til hans. „Af hverju grét stúlkan?“
spurSi ég. „Hún grét ekki,“ svaraSi hann,
„hún hló,“ og óduliS sigurbros lýsti andlit
hans. Ég spurSi ekki aftur, og viS gengum
þögulir, sem leiS lá upp á fjall.
G. J.