Símablaðið - 01.01.1950, Blaðsíða 21

SlMABLAÐlÐ
17
þaS stóÖ ekki á mér að stíga upp í „Garford-
inn“ — sem var fyrsti bíll í eigu Landssím-
ans, og átti að flytja okkur að Grund, en
þar áttum við að byrja. Þegar til ísafjarSar
kom hittum viS Þórhall. Hann tjáSi okkur
aS þar væri mikiS verkefni sem biSi okkar
og myndi þaS taka nokkra dága aS Ijúka
því. Þar hittum við líka FriSbjörn; hann
sá um uppsetningu loftskeytastöSvar á Hest-
eyri. Sagði hann okkur hvar hann byggi,
og aS hann borSaSi i „baslinu“. SagSi hann
aS nafniS væri táknrænt. ViS leituSum uppi
eina hóteliS á staSnum og fengum aS vera
þar fyrir 14 kr. á dag (dagkaupiS var kr.
17). SíSan fórum viS aS leita ,,glaSnings“
þess er áSur getur.
Sá sem fyrir okkur var og flokksstjóri
var nefndur, var okkar elstur, 25 ára. Hann
var hár vexti, herSabreiSur, ljóshærSur,
gráeygSur og limaSur vel. Hann var nor-
rænn á svip og í skapi, svona undir niSri, en
dagfarslega glaSvær og gamansamur,
skemmtilegur í viSræSum og fullur af ólg-
andi lífsfjöri, kurteis og stimamjúkur, eink-
um viS ungar konur, sem oft urSu á vegi
okkar. í verkstjórninni var hann blessunar-
lega öfgalaus og lét stjórnast meira af félags-
lund en drottnunargirni, varS því aldrei á-
greiningur um neitt sem gera átti en bróSur-
leg eindrægni í hvívetna.
ÞaS kom í ljós, þegar viS fórum aS
kynna-okkur ástand línunnar uppi á fjalls-
hryggnum, aS efni er viS höfSum til viS-
gerSarinnar mundi skammt hrökkva. Var
þriSji félaginn því sendur til næsta kaup-
staSar aS sækja efni, og kemur hann ekki
meira viS sögu.
Símalínan var í slæmu ástandi. Staurarn-
ir hölluSust sitt á hvaS, víralausir, króka-
og kúlulausir, raspaðir eins og rekastaurar,
vírarnir lágu á jörSinni, kræktir saman á
mörgum stöSum, krókar og einangrara-
brot lágu á víS og dreif. AuSséS var aS lín-
an hafSi oft áSur komist í svipaS ástand.
Á svona fjallshryggjum gat stauralína
aldrei staðiS ósködduS árlangt. Ising settist
á vírana og urSu þeir þá stundum álíka
sverir og staurarnir. Stundum snjóaSi línan
í kaf, reif þá snjórinn allt meS sér þegar
hann seig og klofnuÖu þá staurarnir stund-
um eSa brotnuðu niSri viS klakaða jörSina.
Nú er búiS aS leggja jarðstreng á verstu
staSina. ViS tveir sem eftir urSum, tókum
nú til viS aSgerSina. ViS gengum upp og
niður staurana eins hratt og örugglega og
vönum línumönnum er tamt. Belti og annar
öryggisútbúnaður var þá óþekktur, enda
duttu menn ofan úr staurum eSa snerust
um ökla og hlutust af því stórslys. Nú eru
öryggisbelti þekkt, en aldrei notuS þó und-
arlegt sé.
ÞaS var fariS aS rökkva, er efni okkar
þraut. Bundum viS þá saman verkfæri okk-
ar og annaS dót og settum á einn staS. SíS-
an héldum viS í náttstaS. ViS gengum fram
á fjallsbrún og horfSum niSur hlíðina. NiSri
í dalnum sáum viS ljós í glugga. KvöldiS
var aSdáanlega fagurt. Blásvartir fjalla-
tindarnir teigSu sig upp á sólroSinn vestur-
himininn og birtust í ótal listrænum skugga-
myndum. ViS stóðum og horfSum hugfangn-
ir dáliltla stund á yndisleik haustkvöldsins,
svo löbbuðum við af staS niÖur hlíSina.
ÞaS dimmdi óðum, og eftir því sem nær
dró dalbotninum urðu fleiri farartálmar á
leið okkar: háir moldarbakkar, lækir, gil og
dý. Keldusvín og stelkar spruttu upp und-
an fótum okkar og ráku upp ámátlega sker-
andi skræki, sem smugu gegnum merg og
bein. Dularfullt myrkur grúfSi yfir daln-
urn og huldi fyrir okkur gaddavírsgirSingar
og aðrar þjóðlegar hindranir, sem settar eru
til aS verjast óviðkomandi mönnum og dýr-
um. ViS komumst þó aS lokum slysalaust
heim á túniS og gengum í hægSum okkar
heim að bænum.
Flokksstjórinn barði aS dyrum. Eftir
stutta stund kom stúlka til dyra, hún var
meS ljós í hendi. ViS buðum gott kvöld. Hún
tók glaðlega undir. „GetiS þiS lofaS okkur
aS vera í nótt?“ spurði flokksstjórinn. Stúlk-
an játti því og bauS okkur inn. Fyrir innan
hurSina stóð hundur meS skottiS á milli aft-
urlappanna og urraÖi. Til hægri voru opnar
dyr inn i eldhúsiS; þar voru tveir strákar á
gægjum. Roskin kona stóS viS eldavél og
bakaSi pönnukökur. Innst í ganginum var
stigi uppá svefnloftiS, en til vinstri voru
dyr inn í gestastofu. Þar var okkur boðiS
inn. Stúlkan bar nú á 1)orS fyrir okkur á-
gætan kaldan mat, siSan settist hún á stól
viS dyrnar. Ég tók nú til óspilltra málanna
við matinn en flokksstjórinn fór sér hægt aS
öllu, enda varS hann að halda uppi samræS-