Símablaðið - 01.01.1959, Blaðsíða 22

PÓSTMANNAFÉLAG ÍSLANDS
Reglug. um launakjör a // r\ , *
ái.fi.Bst. ^ 4U ara *
NýlokiS er endurskoöun á
þessari reglugerð, sem ákveðin
var meS þaS fyrir augum, aS
samræma laun á 1. fl. B. stöSv-
um.
í nefndinni áttu aS þessu
sinni sæti þrír menn tilnefndir
of Póst- og símamálastjórninni,
þeir Gunnlaugur Briem, Einar
Pálsson og Pétur Eggerz og
tveir tilnefndir af stjórn B.S.
R. B., þeir Andrés Þormar og
Ólafur Kvaran.
Áður hafði nefnd þessi ver-
ið skipuð frá fyrstu tíð al-
þingismönnunum Jóni Pálma-
syni og Páli Zophoníassyni og
einum fulltrúa frá B.S.R.B.,
fyrst Guðjóni Baldvinssyni og
síðan 1949 Andrési Þormar.
Telja má að þessi samræm-
ing hafi nú náð því marki að
um varanlega flokkun sé orðið
aS ræða og tímabært, að á-
kveða þessu starfsfólki laun á
launalögum. Þessi síðasta end-
urskoðun markar tímamót, því
hún hefur skapað mikla mögu-
leika fyrir síma- og póstmenn,
sem hingað til hafa fáa mögu-
leika haft til að komast í eft-
irsóknarverðar stöður. R.
I------------------------
SlMABLAÐIÐ
□ BKAR
PDBTMANNABTÉTTINNI
ALLRA HEILLA
Á ÞEBBUM MERKU
TÍMAMDTUM
_________________
14
SÍMABLAÐIÐ
Ég renni huganum aftur í tímann, til ársins 1930. Það
er janúarmorgunn, með heiðskíru norðlenzku yfirbragði,
að ungur maður leggur á stað frá Blönduósi, einn á hesti,
tveggja, — þriggja — daga ferð og henni er heitið til
höfuðstöðva íslenzkra póstmála, — Reykjavíkur. Þar á
að kynna sér póst- og símastörf, því hlutaðeigandi er orð-
inn starfsmaður þessara starfsgreina, án faglegrar þekk-
ingar. Að þessum störfum skyldi hann 1 framtíðinni
vinna. Það var góð prófraun þolinmæðinnar, að ferðast
einn á hesti dag eftir dag, — bílarnir voru þá lítið þekkt-
ir á þessum slóðum. Það gafst því góður tími til að hugsa,
enda blönduðust hugsanirnar margvíslegum eftirvænt-
ingum um menn og málefni. Sú ferðasaga verður þó
ekki rakin hér, enda skeðu engir stórviðburðir. Þetta
var aðeins ein af ósköp venjulegum ferðum þessara tíma.
En breytingin er mikil og hefur kannske orðið með
skjótari hætti, en við venjulegir menn höfum haft að-
löðunarhæfni til að fylgjast með, án þess eitthvað yrði
eftir af sálinni. Eitt var víst, að bæði klárinn og ferða-
maðurinn voru orðnir lúnir að leiðarlokum. Þegar ég,
sem hinn ungi maður, lít nú yfir farinn veg og til þessa
ferðalags, dvelur hugur minn ekki lengi, hvorki við hæg-
fara ferð, né ferðalúa, heldur minnist ég nú hverjar við-
tökur ég fékk hjá væntanlegum starfsbræðrum, þegar á
leiðarenda kom. Eitt er víst, að ferðaþreytan gleymdist
fljótt, og það segir sína sögu. Mörg nöfn koma fram í hug-
ann, svo sem Sveinn, Tryggvi, Helgi, Þórarinn, Valdi-
mar, Gísli, Gústaf, Einar, Gunnar, já, og kannske Héð-
inn og Njáll. Nei, það dugir ekki að telja up nöfn allra,
enda þótt hópurinn væri fámennari þá, en nú er orðið, og
því auðveldara með kynni. En flestir þessir menn hafa
komið meira og minna við sögu þess félags, sem ég nú
sendi kveðju mína, og voru oft í fremstu víglínu. Það
var gott að vera með þeim og nema af þeim. Hópurinn
hefur stækkað, félagið vaxið og einn hefur tekið við af
öðrum í starfi og félagslegu lífi. Ég minnist einnig stjórn-
enda stofnunarinnar frá þessum fyrstu kynnum. Póst-
málastjórans, Sigurðar Briem, Sigurðar Baldvinssonar,