Freyr - 01.02.1976, Blaðsíða 7

GUÐMUNDUR JÓSAFATSSON frá Brandsstöðum:
Það mun álit furðumargra, sem áttu því að fagna að heimsækja
Vestur-íslendinga sl. sumar, að sú för gangi ævintýri næst. Það að
mæta rammíslenskum íslendingi, hvar sem við komum, mætti gjarnan
verða til þess, að við lítum í vorn eigin barm, hversu vér höfum gætt
vorra erfða, sem alltaf höfum heima setið. Vaka margra þeirra,
sem oss mættu, yfir íslenskum erfðum, hefur lengi verið þeim, er
eftir sátu, jafnt undrunar- og aðdáunarefni, svo óvíst er, hvort þar
vegur þyngra.
„Litla Jörp með lipran lót”
Eitt furðulegasta dæmi þessa, sem mér
mætti, er tengt einum degi, sem við vorum
í Alberta. Þann dag buðu íslensk heimili
þeim, er í bændaförinni voru, að ferðast
um Markerville og nágrenni þess. Allur
hópurinn var fluttur frá Olds, þar sem okk-
ur var búin gisting, að útivistarsvæði einu
skammt frá heimili Stephans G. Stephans-
sonar. Þar voru fyrir bændur og húsfreyjur
nágrennisins, öll af íslensku bergi brotin og
öll í sínum bifreiðum. Þessar 150 hræður
hér að heiman voru bókstaflega gleyptar
með húð og hári og það á svo skammri
stund, að furðu vakti. Systkin tvö tóku átta
og var ég einn þeirra. Systirin heitir Laila
Pickeding. Er bóndi hennar enskra ætta.
Bróðirinn heitir Frank og er nú búsettur í
Innisfail. Hann virtist kominn talsvert á
sjötugsaldur og þó hvatlegur í spori, rösk-
lega meðalmaður á hæð, þrekvaxinn og
líklegur til afls og áræðis, ef á það hefði
reynt, yfirlætislaus, prúðmannlegur og all-
vel talandi íslensku, en mun lítið hafa rækt
hana, eftir að föðurhúsum sleppti. Hann
var kvæntur konu af enskum ættum og
mun enska hafa ríkt á heimili hans. Hann
hafði alltaf forustu, meðan ekið var. En
þegar á áfangastað kom, virtist systir hans
eiga mun meiri hlut í völdunum. Fékk ég
þá hugmynd, að hún hefði að talsverðu
leyti skipulagt ferðina, enda virtist svo, að
henni væri tekið sem heimilisvini, hvar
sem hún kvaddi dyra. Öll virtist ferðin
þrauthugsuð, viðtökur allar og fyrir-
greiðsla slík, að á betra verður trauðla
kosið.
Við nutum hressingar á þrem heimilum.
Var boðið að svo reiddum risnuborðum, að
unaður var yfir að líta, en sem hvergi
brást, þegar að var sest. Á þeim heimilum
réðu íslendingar ríkjum og þó ekki nema
að hálfu hjá fararstjóranum okkar eins og
áður er sagt. En þar neyttum við hádegis-
verðar, sem af öllu því bar, er mætti okkur
af því tagi þennan dag. Er þá langt til
jafnað.
Sýnt var, að ferðalag okkar var þraut-
hugsað, ekki aðeins í viðtökum og veislu-
föngum heldur engu síður í því að sýna
okkur fjölbreytni í búskap þeirra þar í
Frásögn úr Kanadaför
F R E Y R
35