Freyr - 15.12.1987, Blaðsíða 26

dagana, en svo merkilegt, sem
það hljómar, kvartaði enginn.
Um kvöldið var samkoma fyrir
báða hópana, en minni hópurinn
hafði komið frá Winnipeg fyrr um
daginn. Magnúsar fólk sá að
mestu um skemmtiatriðin, því þau
höfðu gefið sér tíma til að kjósa
skemmtinefnd.
Nú rann upp sunnudagurinnn.
Mikill hiti var þennan dag. Ferða-
skrifstofan Viking hafði boðið
okkur í „brunch“, sem er blanda
af morgunverði og hádegisverði.
Við fengum ágætan mat og drukk-
um ávaxtasafa og kaffi með nratn-
um. Við gáfum forstjóra Viking,
frú Árnason, gæruskinn og
þökkuðum fyrir okkur. Síðan fór-
um við á útihátíðarsvæðið. Daginn
eftir var farið snemma á fætur. Ég
var rétt nýklæddur þegar einn af
ferðafélögunum kom til mín og
sagði mér, að kona hans hefði
dottið í baðherberginu og væri
brotin eða illa tognuð. Ég fór út
að leita að síma, það hafðist. Þeg-
ar ég kom aftur mætti ég Sigríði í
Oddsparti. Hún hafði einnig dott-
ið í baðherberginu og var hand-
leggsbrotin. Sjúkrabíll kom von
bráðar og flutti þær á sjúkrahús,
þar sem hlynnt var að þeim, en ég
gekk niður í bæ þar hitti ég fljót-
lega mitt fólk og við fylgdumst
með hátíðarhöldunum fram eftir
degi. Sumir fóru á ball þetta
kvöld. Nú var kominn þriðjudag-
ur 4. ágúst og næst á dagskrá hjá
okkur var að komast til Winnipeg.
Ákveðið var að fara smá hring í
Nýja-íslandi og fá leiðsögumenn
með okkur í bílana. Við fórum um
Hnausa, Riverton, og þaðan til
Árborgar. Leiðsögumenn voru
þeir Óli Narfason, þekktur gleði-
maður, og Bragi Sæmundsson.
Þeir virtust vera ósköp þreyttir
efir ballið, sérstaklega Óli, enda
kominn með kærustu og það eru
takmörk fyrir þreki manna á þess-
um aldri. Vonandi hefur Óli verið
hressari þegar hann gekk í hjóna-
band 3. október sl. Þá bauð hann
öllum úr sveitinni til veislu.
Bragi og Óli fegnu gæruskinn
að skilnaði. Við komum okkur til
Winnipeg og inn á Delta hótelið.
Dvalið í Winnipeg
Næsti dagur var með þeim erfiðari
því þá var farið í verslanir. Um
kvöldið fórum við í samkvæmi hjá
Þjóðræknisfélaginu. Þar stjórnaði
formaður félagsins, Óli Narfason,
samkvæminu. Einar Pálsson rit-
stjóri flutti ræðu og einnig ávarp-
aði hópinn Njáll Bárðdal útfarar-
stjóri. Máni spilaði íslensku lögin
á píanóið með tilþrifum, en sumir
sungu önnur lög og Guðrún á
Hvolsvelli brilleraði með flutningi
á frumortu ijóði. Hjalti gerði ekki
neitt. Barinn var opinn og Þjóð-
ræknisfélagið græddi.
Daginn eftir var haldið áfram
að kanna verðlag í verslunum.
Síðdegis fór allur hópurinn í sigl-
ingu eftir Rauðánni. Við fengum
kvöldverð um borð. Jón á Hnjóti
fékk að stýra skipinu. Haft var
samband við slysavarnafélagið í
Winnipeg til vonar og vara.
Daginn eftir var ágætis verður.
Flestir fóru í dýragarðinn og
horfðu mest á apana. Um kvöldið
ákváðum við þrjú , Kári ég og
Fjóla að fá okkur stórsteik. Það
var nú eiginlega Kára að þakka,
því hann hugsar stórt þegar um
nautakjöt er að ræða. Hann selur
helst ekki minna en 3 tonn í einu.
Við náðum í leigubíl og báðum
bílstjórann að aka okkur á besta
steikhús borgarinnar. Hann hefur
trúlega misskilið okkur, því við
lentum upp í sveit. Fín var steikin.
Nú sá ég fram á að við mundum
ekki ná aftur á hótelið okkar á
réttum tíma, en við höfðum
ákveðið að hafa kvöldvöku. Ég
hringdi á hótelið og fékk samband
við Stefán Jasoanarson og bað
hann um að stjórna skemmtuninni
þar til við kæmum. Þetta kvöld
var ekki kynning á samferðafólk-
inu, en Helgi Austman, sem nú
var mættur gerði grein fyrir því,
sem var framundan næstu daga,
en hann og Lil kona hans voru
með okkur í 9 daga eftir þetta.
Haldið til Norðux-Dakota
Nú var haldið frá Winnipeg,
beinustu leið til landamæranna,
yfir í N.-Dakota. Ekið var um
Fjallbyggðina, þar sem íslending-
ar námu land. Við gerðum stuttan
stans að Borg, sem er dvalarheim-
ili aldraðra. Þar var tekið lagið.
Við vorum beðin að syngja meira.
Það fannst mér meiri háttar kurt-
eisi. Síðan var farið í nokkrar
kirkjur og kirkjugarða, þar sem
heilsað var upp á löngu látna ætt-
ingja.
Við komum okkur fyrir á hóteli
í Cavalier, en það er smá bær, þar
sem margir íslendingar hafa átt
994 FREYR