Árbók Tannlæknafélags Íslands - 01.01.1940, Síða 17

13
5. gr.
Tannlæknum er heimill að afla sjer með lyfseðlum
allra þeirra lyfja, sem þeir þarfnast við lækningar
sínar, og nota þau tæki og hjálparmeðul, er fram
koma á hverjum tíma, ef þeir þurfá við slarfa sinn.
C. Almenn ákvæði.
6. gr.
Tannlæknar lúta eftirliti heilbrigðisstjórnar ríkis-
ins. Skyldir eru þeir til að gefa landlækni skýrslu
um, hvar þeir reka starfa sinn.
7. gr.
Óheimilt er þeim, er ekki liafa tannlækningaleyfi,
að auglýsa, að þeir fáist við tannlækningar, ísetning
tanna, deyfingar eða lyfjanotkun til tannlækninga,
eða bjóðast til þess á annan hátt.
8. gr.
Brot gegn lögum ])essum varða sektum, frá 50—
1000 krónum, eða einföldu fangelsi, alt að 6 mánuð-
um, ef miklar sakir eru, enda sje brotið ekki svo
vaxið, að það heyri undir hin almennu hegningar-
lög. Skulu sektir renna í ríkissjóð.
Með mál út af brotum gegn lögum þessum skal
farið sem almenn lögreglumál.
9. gr.
Verði tannlæknir sannur að sök oð dænnlur til
refsingar fyrir athæfi, er svívirðilegt er að almenn-
ingsáliti, skal hann sviftur rjetti til þess að fara með
tannlækningar.
10. gr.
Lög þessi ná ekki tit þeirra lækna, sem nú stunda
tannlækningar nje heldur tit þeirra, sem nú hafa
takmarkað tannlækningaleyfi hjer á landi.