Fylkir - 23.12.1967, Page 5

JÓLABLAÐ FYLKIS 1967
/>
- ! HLJÓMLEISCASAL -
TONLEIKAR LUÐRASVEITAR VESTMANNA
EYJA1967
Hinir árlegu tónleikar Lúðra-
sveitar Vestmannaeyja fyrir styrkt
arfélaga voru haldnir miðvikudag-
inn 29. nóvember síðastliðinn.
Efnisskráin var vönduð og viða-
mikil, og bar þar mest á lagavali
frá föðurlandi stjórnandans, Mart-
ins Hunger.
Augljóst er, eftir að hafa hlust-
að þessa kvöldstund á leik sveitar-
innar, að mikil vinna, og mikið
erfiði og strit liggur að baki þess-
um tónleikum. Mér er sagt, að síð-
ustu vikuna fyrir hljómleikana
hafi þeir lúðrasveitarmenn æft á
hverju kvöldi langt frameftir, til
þess að geta verið nógu vel undir
tónleikana búnir.
Uppskeru erfiðis síns fengu þeir
svo hinn 29. nóvember síðastlið-
inn með vel sóttum tónleikum, og
ánægðum áheyrendum, sem klöpp-
uðu þeim lof í lófa.
Tónleikarnir hófust á þýzka vísu,
ef svo má að orði komast. The
battle cry of Peace, eftir Franz
von Blom, Ein Walzertraum eftir
Oscar Strauss og Wach auf, sálm-
um úr óperunni Die Meistersinger
eftir Richard Wagner.
Síðan komu fjögur þýzk lög til
viðbótar, raddsett af Martin
Schröder. í lögum þessum lék
Hjálmar Guðnason á trompet, og
hafði þar stóra rullu að hugsa um,
og verður nánar vikið að því síð-
ar.
Fyrir hlé léku svo sjö félagar
úr lúðrasveitinni þrjú Dixieland
lög. Það voru þeir Hjálmar Guðna-
son á trompet, Gísli Bryngeirsson
á klarinet, Tryggvi Jónasson á
túbu, Sigurður Guðmundsson á
básúnu, Cesar Sigmundsson á gít-
ar, Ellert Karlsson á píanó og Ein-
ar Guðnason á trommur.
Lögin voru Two Beat, og Dixie
Jane eftir Harold Walters og
Swaneeland eftir Stephan Foster,
én hið síðastnefnda mun vera einna
þekktast af þessum lögum.
Gerðu þeir félagar þessum lögum
hin beztu skil, og var eins og út-
farnir jazzleikarar væru þar að
verki. Munu þeir og hafa lagt
mikla rækt við að æfa sitt pró-
gram. Lögin hefðu að ósekju mátt
vera fleiri, og verður vonandi, að
þessi þáttur leggist ekki niður hjá
þeim félögum, heldur komi þeir
aftur með hann að ári og þá stærri
í sniðum.
Það eina, sem í vantaði hjá þeim
félögum, þótt ekki kæmi að sök,
var að ekki skyldi vera banjó með
í spilinu, en það hljóðfæri setur
alltaf sinn skemmtilega svip á
þessa tegund tónlistar. Þar mun þó
ekki vera hægt að kenna þeim um,
þar sem þeir höfðu fullan hug á að
hafa það með, en tókst ekki að út-
vega það, þar sem hið eina sinn-
ar tegundar hér í bænum mun
vera í lamasessi.
Þá mun píanóið í Samkomuhús-
inu ekki vera til þess gert að leika
á það Dixieland, svo vel fari á, og
hefði verið ólíkt skemmtilegra, ef
hægt hefði verið að koma við
„honky tonk” píanói, en þess var
auðvitað ekki kostur.
Þrátt fyrir þetta var „Dixie-
bandið” hið skemmtilegasta og til-
hlökkun að eiga von á því aftur
að ári liðnu.
Eftir hlé lék sveitin fyrst syrpu
af þjóðhátíðarlögum eftir Oddgeir
Kristjánsson og hefðu þau mátt
vera fleiri. Tvö önnur lög eftir
sama höfund fylgdu á eftir, Ship
ohoj og Fyrir austan mána, sem er
mjög fallegt og skemmtilegt og
undarlegt, hve sjaldan það heyr-
ist.
Að lokum voru svo tveir stærstu
þættir tónleikanna, fyrst þrír þætt-
ir úr óperunni „Káta ekkjan” eft-
ir Lehar, og síðan lög úr söngleikn
um vinsæla „M|y fair lady” eftir
F. Loewe.
Ekki var trútt um, að úthaldið
væri farið að segja til sín, þegar
leið á seinni hluta verksins, en
þrátt fyrir það gerðu þeir því hin
sómasamlegustu skil.
Inn í tónleikaskrána var skotið
einu íslenzku lagi eftir Karl O.
Runólfsson, og sem aukalag var
leikinn lúðrasveitarmars eftir
Sousa.
Það má ef til vill segja sem svo,
að leikmaður, sem lítið vit hefur á
tónlist af þessu tagi, ætti ekki að
taka sér penna í hönd og skrifa
um hljómleika, og kann það vel
rétt að vera. Enda eru þessi orð
aðeins skrifuð út frá sjónarmiði
þess, sem þau ritar og alls ekki
um áhrif frá öðrum þar að ræða,
þannig að hver og einn getur mynd
að sér sína skoðun á hljómleikun-
um.
Stjórnandann, Martin Hunger er
óþarfi að kynna fyrir Vestmanna-
eyingum, hann er hér orðinn að
góðu kunnur fyrir sitt framlag til
tónlistar og menningarmála í bæn-
um. Örugglega væri tónlistarlíf
ekki á jafn háu stigi og raun ber
vitni um hér í bæ, ef hans nyti
ekki við. Enda var honum óspart
fagnað af áheyrendum þetta kvöld,
sem og lúðrasveitinni í heild.
En að dómi undirritaðs var þó
Hjálmar Guðnason maður kvölds-
ins. Sá trompetleikur, sem hann
sýndi þetta kyöld, er vonandi að-
eins byrjunin á einhverju miklu
meira, sem við eigum eftir að fá
að heyra seinna. Hjálmar hefur
tekið miklum framförum frá síð-
ustu hljómleikum, og er að
minnsta kosti orðinn á landsmæli-
kvarða, ef ekki eitthvað meira. Fá-
ir munu og æfa betur í Lúðrasveit-
inni en hann, því að sagt er mér,
að hann taki hljóðfærið oft og tíð-
um með sér í vinnuna og æfi sig
þar milli skeytasendinga og radió-
samtala. Sem sagt, vel gert og
verður áreiðanlega betra á næstu
hljómleikum.
Það var leiðinlegt við þessa
hljómleika, að hvorki stjórnandinn
né lúðrasveitin skyldu vera héiðr-
uð með blómum, svo sem venja
mun vera við slík tækifæri. Bæj-
arstjórn ætti að sjá sóma .Sinn í
því að sýna þesum listamönnum þó
þann þakklætisvott að færa þeim
eins og einn blómvönd fyrir sitt
erfiði í okkar þágu. Minna má
það varla vera. En þær undirtekt-
ir, sem þeir fengu að loknum
hljómleikunum frá áhorfendum
hefur vonandi orðið þeim meira
virði en allir hugsanlegir blóm-
vendir og þakkarávörp.
Eg vil að endingu þakka lúðra-
sveitinni fyrir mína hönd, ánægju-
legt kvöld og veit að þar mæli ég
fyrir munn margra og áreiðanlega
allra þeirra, sem sátu hljómleik-
ana þann 29. nóvember síðastlið-
inn.
S. J.
MARTIN HUNGER.