Skátablaðið - 01.01.1959, Blaðsíða 17
Charlotte D. Conover:
Maðuríine nieð örið
Teresu og Benjamín Payne þótti ein-
manalegt í villiskógunum vestur frá Albany,
af því að þau höfðu alizt upp í þys strand-
borgarinnar New Jersey fram að þessu, en
nú var Teresa, sem kölluð var Tess, tíu ára
og Benjamín tólf ára. Hér var enginn skóli
eða leikfélagar nær en í Coopersbæ. Þangað
var —fjórtán kílómetra leið, ef farið var á
Indíánabát niður eftir Otsegovatni, eða
átján kílómetrar, ef ferðast var um veglaus-
an skóg frá húsinu þeirra og sögunarmyll-
unni við Kaldá. Jakob Horn, hollenzki um-
ferðasalinn, var því aufúsugestur, þegar
hann kom eftir vatninu á bátnum sínum
með vörur og fréttir og skeyti frá Coopersbæ
— og liann olli líka óróa, þegar hann fór
með aðvörunarorð á vörum.
Fjölskyldan í skóginum tók Jakob opn-
um örmum og Bunker Hill bauð hann vel-
kominn á sinn hátt, með gelti og þefi. Þegar
Jakob var búinn að leysa frá kýrhúðarskjóð-
unni sinni, völdu Payne-hjónin það, sem
Jjau þurftu til heimilisins úr „búðinni" hans
og hann afhenti þeim skeytið frá Cooper
dómara, sem bað alla landsmenn að mæta á
fundi eftir tvo daga í Coopersbæ. Og upp
úr skjóðunni komu margir hlutir, sem urðu
til [>ess að börnin brostu eða hrópuðu af
gleði.
„Það er eins og jólin séu komin!“ Brúnu
augun herinar Teresu tindruðu, þegar hún
fékk Ijómandi fallegan silkiborða, en Lísa
litla þrýsti að sér brúðunni sinni. Benjamín
stóð agndofa með veiðihníf í hendinni. Og
Bunker Hill fékk nýja leðuról um gula háls-
inn sinn.
En aðvörunarorðin komu frá Jakob, þeg-
ar Payne setti leðurpokann á borðið og taldi
úr honum gullmyntina, sem hann borgaði
Jakob með. Umferðasalinn hætti við að
setja niður vörur sínar og fórnaði höndum
af undrun yfir að sjá alla þessa peninga.
„Góði vinur,“ sagði hann, „svona rnikið
gull í Jressu litla húsi.“ Það var ótti í rödd-
inni. „Þú ættir ekki að geyma það hérna úti
í skóginum.“
„Hvar ætti ég annars staðar að hafa það,
Jakob? Hér sækjast engir þjófar eftir pen-
ingum. Indíánarnir taka heldur byssur og
hesta.“
Jakob hristi höfuðið. „Það getur ver-
ið satt um Indíánana, en vonda hermenn
vantar peninga. Ég veit um Hessian-her-
mann, sem flækist um og stelur hestum og
peningum á stöðum eins og þessum, sem eru
langt frá bæjunum.“
Tess og Benny hlustuðu með vaxandi at-
hygli. Þau höfðu heyrt um þessa hermenn,
sem höfðu verið leigðir til að berjast gegn
landnemunum í frelsisstríðinu. Meðal
þeirra voru Hessian-hermennirnir frá Þýzka-
landi, sem Englendingar höfðu tekið á
mála. Margir þeirra sneru aftur til Evrópu
eftir stríðið, en sagt var, að einhverjir hefðu
orðið eftir að stríðinu loknu og flæktust nú
um í nýja landinu og lifðu á því, sem þeir
gátu stolið.
„Hann drap mann nálægt Albany í vik-
SKATABLAÐIÐ
13