Litli Bergþór - 01.04.1989, Page 22

Vísnaþáttur
Rristinn Bjamason bjó í Borg-
arholti 1940-1951. Hann var
góður hagyrðingur og kom út
eftir hann ljóðabók, Omar frá
œvidögum, árið 1965. Margir
kunnugir töldu sig sakna þar
margra^ hnyttinna tækifæris-
vísna. Astæða er tíl að reyna að
halda þeim til haga og er
mögulegt að gera það með því að
birta þær í L-B.
Eftirfarandi vísur eru skrifaðar
upp eftir þeim Helgu Karlsdóttur
og Val Lýðssyni á Gýgjarhóli.
Vera kann að þær séu ekki
nákvæmlega eins og þær voru
upphaflega ortar, því þær hafa
flestar farið milli kynslóða og
geymst í minni nokkra áratugi.
Kristinn og Lýður Sæmundsson,
sem var bóndi á Gýgj arhóli, voru
nokkur ár samtíða í Vestmanna-
eyjum. Einu sinni var m.s.
Dronning Alexandrine að koma
til Eyja og um leið og hún birtist
fyrir Klettsnefið segir Lýður við
Kristinn: “Þarna fæðist nú
höfuðið á Drottningunni”.
Þá segir Kristinn:
Fæðist höfuðfrúnni á
fram úr köfum Ránar.
(I þeim svifum kemur bátur og
skýst fram úr Drottningunni og
Kristinn lýkur við vísuna:)
Hana öfugt aftanfrá
einhver djöfull smánar.
Kristinn var farþegi í slorbíl hjá
Lýð, þegar hann var nærri búinn
að aka aftan á Helga Bene-
diktsson, sem var voldugur
útgerðarmaður á kreppuárunum
í Eyjum.
Kristinn segir þá:
Hefðirðu keyrt á Helga Ben,
hann vœri dauðans matur,
og niður í Skrattans skuldafen
skriði nú kylliflatur.
Kristinn var að minna stúlku í
Eyjum á pilt, sem hét Svanur og
var á bát á veiðum fyrir
Austfjörðum.
Dúfurnar döggvast í tárum,
dagarnir verða að árum.
Meðan að svamla í sárum
svanir á austfirskum bárum.
Einhverju sinni sátu þeir Kristinn
og Asgrímur, sonur hans, saman
í bíl að bíða eftir flutningi við
gatnamót í Eyjum. Þama voru
margir á ferð gangandi á báðum
götum. Þeir ákváðu þá að annar
skyldi yrkja vísu um hvem þann
erfærieftirgötunni, semláaustur
og vestur, en hinn um þá sem
færu norður eða suður. Kristinn
taldi að þetta hefði tekist, en
stundum hefðu þeir hjálpast að
og ekki allt verið mikill
skáldskapur. Fórhannmeðþessu
vísu sem dæmi um það:
Þunnan vanga þessi ber
þykir krangalegur.
Utá Tanga œtlar sér,
er það langur vegur.
Kristinn fékk hastarlega hettu-
sótt á þeim árum sem hann var í
Borgarholti. Þegar hann var að
stíga upp úr henni lýsti hann
ástandi sínu fyrir skurð-
gröfumönnum, sem þar vom
staddir, með þessari vísu:
Fyrrum hélt égfljóðin við
flíkum skellti í sundur.
En nú velt ég út á hlið
eins og geltur hundur.
Jóhannes í Ásakoti og Ragnar
bróðir hans vöktu Kristin upp
um sexley tið um morgun eftir að
hafa fest jeppann, sem þeir vom
á, á “Borgarholtsfjallgarð-
inum”. Þeir höfðu haft eitthvað
til að vökva lífsblómið með og
voruhressir. Kristínnsegirþegar
hann kemur til dyra:
Nú er ekki nóttin löng,
nú er Ijúft að muna.
Loftið fyllist sálmasöng
við sólaruppkomuna.
Einu sinni sem oftar voru
Kristinn og Jóhannes bóndi í
Ásakoti að sækja flutning á ferj-
una við Krók. Meðal þess sem
þar var voru tveir pokar af
hveitiklíð, sem þá var oft notað
sem skepnufóður. Þeirvomekki
vissir um hvor átti hvað og sagt
er að Jóhannes hafi byrjað:
Hveitiklíð þekktu þitt,
þá skal ég hirða mitt.
Kristinn botnaði:
*
I kviðfylli kúa þinna
kjarna þess muntufinna.
A.K.
Leiðrétting
*
I3.tbl.8.árgL-Bvar ranglega
farið með vísu Kristins
Bjamasonar þar sem hann lýsir
aðkomunni að Borgarholti.
Rétt er hún svona:
Heilsar seggjum hrörleg þúst,
holts úr eggjum dregin.
Moldarveggja rauðleit rúst
rís þar beggja megin.
Þökkum Olafi Stefánssyni
ábendinguna..
Litli Bergþór 22