Skólablaðið - 01.04.1966, Blaðsíða 6

154 -
...........Ég hef mikið yndi af að
stytta mér leið. Satt bezt að segja þyk-
ir mér fátt jafn skemmtilegt og að læð-
ast að husabaki og klifra yfir girðingar.
Þetta er skrítin árátta viðurkenni ég,
sumir mundu jafnvel líta á þetta sem
vitfirringu eða fávitahátt. En það getur
enginn borið á moti þeirri freistingu
sem 1 þessu felst. Mér er hún hrein-
asta naútn: Að laumast inn 1 garðana,
kíkja fyrir horn, skjótast yfir blómabeð-
in og hlakka yfir þvú að enginn skuli sjá
það - allt þetta vekur mér gómsætrar
gleði i fásinninu.
Mér fannst hyggilegast að ljúka þessu
af. Fleiri játningar þarf ég ekki að
gera. Ég vona heils hugar að enginn á-
fellist mig fyrir þessa tilhneigingu mína.
Ef litið er á lúf mitt sem heild, kemur
í ljós að þetta er svo til eina tilhneig-
ingin sem ég er haldinn, eina nautnin
sem ég leyfi mér. Ég lifi fjarska fá-
brotnu lífi, er ekki einu sinni kvæntur. . .
Þannig var þetta í nótt sem leið.
Ég var einmitt x óðaönn að laumast.
Þér skiljið, stundum verður þetta eins
konar skollaleikur. Þeir gluggar sem
ljós er x koma fram sem augu, en þeir
sjá ekki neitt, ef ekki er fólk innan við
þá. Hins vegar hljóta þeir að vera mun
lúmskari, gluggarnir sem ekkert ljós er
{, en hafa samt fólk innan við sig. Þá
verður málið ögn flóknara eins og allir
sjá - - Ég vil skýrt taka fram að mér
finnst dónalegt að horfa inn um annarra
manna glugga og forðast það af fremsta
megni. Hjá þvú varð samt ekki komizt
í þetta sinn. Að visu var einhver gard-
ínuómynd fyrir glugganum, en hún gerði
hvorki til né frá. Og sem ég var í
þann veginn að taka á rás fram hjá þess-
um tiltekna glugga, varð mér það á að
kíkja inn sem snöggvast, bara rétt til að
rannsaka hvort einhver sæi mig. Ég lýsi
mig reiðubúinn að greiða sekt fyrir
þessa vangá mína, ef þurfa þykir.
Það reyndist vera maður innan við
gluggann. Einn maður. ( Ég mun lýsa
þessu með eins mikilli nákvæmni og
unnt er . ) Hann sat við skrifborð gegnt
glugganum og starði beint fram fyrir
sig - á mig !_ Samt tók hann ekki eftir
mér, guði sé lof. Það gerði myrkrið.
Hann einungis starði út í loftið án þess
að horfa á neitt sérstakt, lengi lengi -
og ég þorði ekki að hreyfa mig um
hænufet. En ég hef aldrei vitað nokkurn
mann hugsa svona mikið í einu. Það
voru nú meiri ósköpin. Ég varð að láta
mér vel lynda að standa í sömu sporun-
um og hafa hann glápandi á mig, í
þeirri sælu trú að hann sæi mig ekki.
Ég hefði vissulega skotizt í burtu, ef
ég hefði átt þess kost.
Það voru áreiðanlega liðnar tíu min-
útur, þegar maðurinn rumskaði. Hann
hof að róta í einni skúffunni, dró upp
blað og gerði sig líklegan til að skrifa
eitthvað. Fyrst nagaði hann pennan vel
og vendilega ; siðan setti hann nokkur
orð á hvítan pappfrinn, fjarska hægt og
hikandi, lagði frá sér pennann-og las þau
yfir. Það skipti engum togum, hann
þreif upp örkina, kuðlaði henni saman
°g þeytti út í horn.
Ég verð nú að játa að ég undraðist
svolitið þessi hamskipti mannsins. Og
liklega hefur þessi undrun míh valdið
þvi að eg fór ekki burt, þegar maðurinn
þaut út úr herberginu, Hann skildi
dyrnar eftir opnar og ég sá hann fara
inn í skáp á ganginum og draga fram
heilmikið drasl - síðast reipisspotta.
Ekki veit ég hvað þér hugsið um mig
núna, einungis að það getur tæplega
verið neitt fallegt. Hitt er annað mál
að ég varð dauðskelkaður. Er það líka