Skólablaðið - 01.04.1966, Blaðsíða 8

- 156 -
líka nokkur furÖa? Maðurinn kom nú
aftur inn í herbergið og fumaði góða
stund við að gera snöru á reipið. Það
tókst og hann skimaði upp í loftið, steig
upp á stól og batt hinn endann við ljósa-
krónuna 1 loftinu.
Guð minn góður, hvað eg skalf. t
hörðinu á mér glumdi við aftur og aftur:
Hvað get eg gert, hvað get eg gert?
Engin heilbrigð hugsun komst að fyrir
þessu sifellda andskotans : Hvað get ég
gert? Og eftir á að hyggja : Hvað gat
eg 1 rauninni gert? Átti óg að hlaupa
kringum húsið' og hringja dyrabjöllunni
og segja honum að hætta við að hengja
sig ? Og þó svo ég gerði það, mundi
hann þá fara að orðum míhurn ? Hefði
það nokkra þýðingu ? Mundi hann ekki
bara taka sig til og drepa mig 1 stað-
inn ?
Reyndar var þetta ekki vandamál
numer eitt. Fyrst var að koma sér úr
sporunum. Það reyndist aftur á móti
ómögulegt, ég stóð þarna gjörsamlega
stjarfur og horfði á þetta leiðindaatvik
án þess að fá nokkuð að gert. Líkami
minn lét ekki að stjórn, enda var stjórn-
in sjálf í mesta ólestri: Hugsunin neit-
aði að taka afstöðu. Ég man samt
glöggt hvernig allt fór fram. Maðurinn
var alls ekki hræddur á svipinn, öllu
heldur skyldurækinn. Stundum leit svo
ut sem hann væri alls ekki að drepa
sjálfan sig, jafnvel ekki að drepa neitt
sérstakt nema kannski 1 hæsta lagi kettl-
inj* eða mús. Og allt gekk með miklum
flyti. r einni svipan var hann uppi a
stól og lykkjan um hálsinn.
Ég býst ekki við að það taki þvi að
lýsa þessu öllu nákvæmar, þér vitið
sjálfsagt manna bezt hvernig farið er að
þvú að hengja sig. í þessu tilfelli hafði
maðurinn hér andartaks hlé á athöfnum
síhum og drúpti höfði.
Á þessu stutta andartaki datt mér í
hug að berja í gluggann. Og þótt ég
hafi ekki gert það, ég endurtek: þótt ég
hafi ekkert gert það, reyndi ég óneitan-
lega af fremsta megni. Ég lyfti hend-
inni, jafnvel báðum, og vildi berja og
það hefði eflaust tekizt, ég er viss um
það hefði tekizt, ef ég hefði bara fengið
svolxtið meiri tíhxa. Og jafnvel þá kom
upp 1 mér þessi sifellt hamrandi hugsun:
Hvað get ég gert ? Stóllinn var skyndi-
lega horfinn undan manninum og hann
spriklaði út í loftið og togaði í bandið
og ég gat ekkert gert. Hann kafnaði -
og þá komu augun fram, þessi augu
sem ég gleymi ekki meðan ég lifi. Ég
segi það satt : Á meðan ég lifi mun ég
ekki geta gleymt þeim..............
Þarna mun hafa liðið yfir mig. Ég
er óvanur svona nokkru eins og þér get-
ið gert yður x hugarlund. Ég hrúðskalf
af kulda þegar ég kom til sjálfs mxn, lá
á bakinu í blómabeði og fyrir ofan mig
var bjarminn frá glugganum. Ég fikr-
aði mig upp eftir veggnum, gægðist yfir
brúnina, þarna var hann ennþá, hangandi
í þessari stóru þungu ljósakrónu og aug-
un hans lxka og horfðu beint á mig.....
. . . . Ég tók á rás.
Ágúst Guðmundsson.
VALDIMAR SVEINBJÖRNSSON,
leikfimiskennari, varð sjötugur nú fyrir
skömmu.
Á þessum merku timamótum viljum
við óska honum innilega til hamingju
og færa honum þakkir fyrir einstæða
góðvild og umburðarlyndi a liðnum
árum. Megi honum vegna vel framveg-
is og með skólans heill fyrir augum,
þá megi hann bera gæfu til að eiga í
framtxðinni á svipuðum ágætismönnum
að skipa og Valdimar Sveinbjörnsson
hefur verið.