Skólablaðið - 01.04.1966, Blaðsíða 26

174 -
Kristján : Hugsar: já, auðvitað. Ef ég hefði ekkert annað haft að gera en vera 1
skolanum 1 frístundum míhum til gamans, þá hefði ég notið þess. En að vera háður
skolanum, ómögulegt. Segir : ( Undrandi ) Hvað ?
Petur : Segir : Að þú hættir i skólanum. Þú ert ekki ánægður að búa hjá mér.
Kristján : Hugsar: Auðvitað ekki. Hvernig gæti ég verið það. Peningaleysi. Gam-
alt hús. FÚkkalykt. Hávaði 1 fyllibyttunni á moti. Segir : Pabbi minn. Það er
ekki þér að kenna. En gættu að þvú, að ef ég lyki stúdentspréfi og héldi siðan
áfram námi, yrði ég að vera upp á þig kominn 1 guð veit hve mörg ár enn. Ég vil
vera frjáls og sjálfstæður og geta lifað lífinu.
Pétur : Hugsar: Kannski er strákurinn heimskur þrátt fyrir allt. Og lifir bara
fyrir líðandi stund, þétt honum gangi vel í" skéla og að allir segi að hann sé greind-
ur. Það hvÍLir ef til vill bölvun á mér og ætt minni. Segir : Þú gætir lifað lifinu,
þótt þú værir hjá mér. Þykir þér ef til vill ekkert vænt um mig?
Kristján : Hugsar: Þykir mérvænt um hann? Að minnsta kosti mundi ég ekki viður-
kenna hið gagnstæða. Segir : Jú, pabbi minn, en ég er ungur og ég get ekki hugsað
mer að forna beztu árum ævi minnar fyrir menntun, sem ég nýt ekki ávaxtanna af
fyrr en ég er orðinn gamall. Mér þykir vænt um þig og ég dáist að þvi, hvernig
þú heldur styrk þínum, en ég vil ekki vera upp á neinn kominn, hvorki þig né skóla-
systkini min.
Pétur : Segir : Þú skalt ekki halda, að þú öðlist neitt frelsi við að flýja undan
raunveruleikanum á þennan hátt. Enginn skyldi krefjast meiri virðingar en hann á
skilið. Ég krefst einskis af öðrum og læt öðrum 1 té þá virðingu, sem þeir æskja,
þess vegna er ég við sæmilega heilsu. En þú, sem vilt verða konungur, en ert
aðeins sonur minn, þú færð aðeins spark og fyrirlitningu frá þjóðfélaginu.
Kristján : Segir : Það er einkennilegt að heyra þig tala svona. Þú sem varst þó
svo stdl'tur.
Pétur : Segir : Ég er farinn að skilja, að mér er ekki ætlað betra hlutskipti en ég
hef, svo að bezt er að haga sér samkvæmt þvi. Ég er sópari að atvinnu. Þjóðfélag-
ið hefur gert mig að því". Ef ég létizt vera annað, hlytist af þvi þjáningar og óá-
nægja. Þú ert sonur minn, sópara sonur. Fyrir þig þýðir ekki að látast vera ann-
að. Erfiðleikar þínir koma af þvi, að þú vilt vera annað en þú ert.
Kristján : Hugsar: Hvað fullorðna fólkið er einkennilegt. Það virðist alveg hafa
gleymt til hvers maður lifir eða til hvers maður hefur fæðzt. Það talar alltaf um
framtiðina eins og einhvern banka sem maður eigi að leggja fé sitt 1 á vexti.
En ég er ungur og ég vil lifa, finna, að ég er lifandi, ekki deyja sjálfum mér eins
og flestir virðast gera með aldrinum. Segir : Hvað ég er og hvað aðrir gera mig
að eru tveir ólíkir hlutir.
Pétur : Segir : Þegar þú eldist, væni minn, muntu komast að þvú, að svo er ekki.
Kristján : Segir : Pabbi, þú hefur gefizt upp. Þú ert orðinn gamall og allur dugur
farinn úr þér. Ég er ungur og ætla aldrei að gefast upp.
Pétur : Segir : Drengur minn. Ég er eldri en þú, og þótt ég sé kannski ekki gáfað-
ur, hef ég lifað lifinu, og það hefur kennt mér einn hlut, að barátta sú, sem þú
ætlar að heyja og ég háði ungur, er fyrirfram vonlaus. Af slílcu streði hlýzt aðeins
ógæfa. ÞÚ sleppur aldrei undan áliti þjóðfélagsins. Þeir sem gera uppreisn gegn
því", týnast niður í" hin hinztu myrkur, óumflýjanlega.