Skólablaðið - 01.04.1966, Blaðsíða 54

- 202 -
RÆÐA FLUTTVIf) DIMISSION
Rektor, kennarar, skólasystkin !
Nu er upprunnin sú stund, er viÖ 6.
bekkingar kveðjum skóla þennan og setj-
umst að próflestri. Hinn súðasti eigin-
legra skóladaga okkar er senn úti.
Og þó kveðjurnar verði e.t. v. blandnar
söknuði og eftirsja, er þessi kveðjudagur
engu að síður gleðidagur.
Við sjaum nú loks hilla undir markið,
sem stefnt var að 1 fyrstu, þá er hinar
þungu og vandrötuðu dyr lukust upp
þeim, sem aðgang höfðu hlotið að skólan-
um. Við leituðum hingað, þvi hér áttum
við verk fyrir höndum. Við leitum nú
heðan, brátt mun séð fyrir enda starfs-
ins ; lítið virðist annað eftir en endur-
sögn og skýrslugerð aflokins verks, svo
og nauðsynlegur undirbúningur þess auk
móttöku hæfilegra launa.
Við sem nú hyggjum á úrsögn úr
samfélagi þvá, sem hefur mótað okkur
s.l. ár, og skilið svo eftir mark sitt á
hugum okkar og hugsunarhætti, að sein-
lega mun ganga að afmá, við erum okkur
meðvitandi um þann þroska, sem okkur
hefur hlotnazt innan þessa samfélags.
Þetta er augljóst, hitt er vandséðara,
hvert mark við látum eftir skólanum og
samfélagi hans, hvern svip hann dregur
af vist okkar hér.
Menntaskólinn 1 Reykjavík hefur marg-
sannað, að aðbúnaður skólahúss eða húsa
hefur líítil eða engin áhrif á stöðu og
virðingu stofnunarinnar meðan húsnæðis-
skortur kemur ekki beinlinis 1 veg fyrir
eðlilegar framfarir. Það er mikill mis-
skilningur að ætla, að eignaðist skólinn
voldugt stórhýsi um starfsemi sína, hæf-
ist vegur hans um leið 1 eitthvert æðra
veldi. ÞÓ er skoðun sú og sá misskiln-
ingur verri að álíta, að með tilkomu
slíks skólastórhýsis væri glötuð virðing
skólans um aldur og ævi. Virðingu
skóla og álit út á við mótar hvorki ytra
útlit né aðbúnaður; gamall skóli og
gróin stofnun í gömlum eða nýjum húsa-
kynnum - slíkt skiptir ekki máli. Það,
sem öllu varðar um starfsemi og virð-
ingu slikrar stofnunar, er sá andi, þær
hugsjónir og hugsunarháttur allur, sem
ríkir 1 skólanum með starfsliði og nem-
endum.
Augljóst er að almennir Jjjóðfélags-
hættir og ástand í menntamalum hljóta
að haldast allmjög í hendur. Við lifum
í þjóðfélagi, sem stefnir í framfararátt.
Hér hafa skólarnir ótvíræðu forystuhlut-
verki að gegna.
Þetta hygg ég, að öllum forstöðu-
mönnum íslenzkra menntamála sé ljóst.
Hins vegar dugir ekki, að þessi sé ein-
ungis skoðun forvígfsmanna og starfs-
liðs skólanna, sú skoðun þarf einnig að
vera ríkjandi meðal þeirra, er menntun
skulu hljóta.
Nokkuð hefur viljað við brenna, að
almenn skólaganga og mikilvægi mennt-
unar í þjóðfélagi okkar, sé ekki virt
sem skyldi. Þvf ber brýna nauðsyn til
að skólarnir standi vörð um virðingu
sína og álit. Ekki er sízt nemendanna
að gæta þessa. Það er fyrst og fremst
þeirra fyrir atbeina kennara og skóla-
yfirvalda, að sjá svo um, að virðing
stofnunar sem þessarar þverri ekki.
Heiður skólans er jafnframt heiður nem-
enda, álit hans er álit þeirra; þeirrar
virðingar, sem skólinn nýtur, njóta þeir
einnig.
En hvernig hefur svo tekizt til und-
anfarin fjögur ár? Höfum við verið
skóla okkar til sóma; höfum við staðið
undir þeirri ábyrgð, er skólavistin legg-
ur okkur á herðar? Hefur svipur hinn-
ar öldnu menntastofnunar markazt svo
af veru okkar hér, að fremur hafi hlot-
izt af virðing en vansæmd?
Ekki er mitt að svara; aðeins að varpa
fram spurningu til frekari hugleiðingar.
Nú á tímum er menntun ekkert tak-
mark í sjálfu sér. Hún er aðeins eins