Skólablaðið - 01.04.1966, Side 55

- 203 -
konar hjálpartæki í baráttunni um lífs-
afkomu. Menntun einstaklinganna stefnir
fyrst og fremst aÖ þvi marki að gera þá
hæfari til þátttöku 1 lifsbaráttu mann-
anna, hæfari til starfa í þágu þjóðar og
samfela^s, hæfari til skilnings á þeim
vandamalum, sem blasa við mannkyni á
hverjum tima. Við, sem erum við nám,
getum ekki verið 1 vafa um gildi mennt-
unar. Við höfum komið hingað 1 mennt-
unarleit, gengið til móts við þau fræði,
sem ætla má að auki víðsýni og þekk-
ingu og verði okkur stoð í daglegu lífi.
En leit okkar er ekki lokið. Aðeins
upphafsskeið hennar er á enda runnið.
Þrá okkar til menntunar er ekki fullnægt.
Flestir þeirra, sem nú halda hóðan,
munu senn taka fullnaðarákvarðanir um
væntanlegt framhaldsnám með tilliti til
ákveðinna þjóðfélagsstarfa. Menntun
þeirra virðist á enda og takmarkinu náð,
þá er fullu sórnámi er lokið.
En er námslöngun þeirra þorrin? Er
þrá þeirra til menntunar fullnægt ?
Er menntun þannig aðeins eitthvað, sem
þeir verða að öðlast til þess að geta
orðið ser úti um ákveðið starf og á-
kveðna stöðu?
Siu tilhneiging, sem knýr menn áfram
í leit að þekkingu, á sór engan tilgang
og lýkur ekki þótt náðst hafi eitthvert
takmark á sviði sérmenntunar og sér -
hæfingar. Þegar sú tilhneiging þverr og
menntunarþrá einstaklingsins hverfur,
hlýtur að verða með honum andleg stöðn-
un, sfðan hnignun. Fullburða maður,
sem er þrotinn að andlegum neista,
áhuga og löngun til bókalærdóms og
mennta, er vissulega aumkunarverður.
Þá ósk á ég heitasta nemendum þessa
skóla, að sú glóð andlegra vitsmuna og
lærdóms, sem leynist í hugum þeirra,
kulni ekki, heldur gneisti sífellt af henni,
þeim sjálfum, skola þeirra og föður-
landi til gagns og gleði.
Við kveðjum nú skólann. Hlutverk
hans hefur á undanförnum árum verið að
veita það aðhald, að við mættum verða
okkur úti um traustan grundvöll frekara
náms auk góðrar almennrar menntunar.
Til þessa höfum við notið ágætrar og
óeigingjarnrar aðstoðar.
Hér hafa vissulega skipzt á skin og
skúrir. Sumum hefur viðrað miður,
öðrum hefur stanzlaust skinið sól.
Þótt ég sé 1 hópi þeirra, sem veður-
sældar hafa notið, kem ég ekki hingað
til þessarar kveðjustundar dapur 1 ,
bragði. Ég hefi brátt lokið allgóðum
afanga á skólagöngu minni. Þessi á-
fangi mun æ verða mér minnis stæður.
Hér hefi ég verið 1 góðum félagsskap
kunningja úr hópi nemenda og kennara.
Þessi kynni eru mér dýrmæt; þau eru
e. t. v. það, sem ég hefi metið hvað
mest hér í skólanum.
Fyrir hönd þeirra, sem nú hverfa
heðan, flyt ég þakkir skólanum og öllu
starfsliði hans. Persónulega þakka ég
rektor, kennurum og skólasystkinum
mmum. Ég þakka þau kynni, sem hér
hafa tekizt, kynni, sem ég vona að hald-
ist, þott daglegum samskiptum sé lokið.
Ég bið skólanum blessunar og vel-
farnaðar um alla framtíð.
Hallgrímur Snorrason.
UPP MEÐ SNOBBIÐ, frh. af bls. 190.
skemmtileg. Þetta er hlutur, sem situr
í fólki og er fjarska gaman að.
- Og að síðustu ætlum við að spyrja
þig sömu spurningar og við spurðum
bekkjarbróður þinn, inspectorinn :
Hvernig er þinn ideali kvenmaður ?
- Við skulum gera ráð fyrir, að mað-
ur sé yfir sig hrifinn af konunni sinni,
og þá er ekki hægt að gera nema eina
kröfu til hennar : að hún geti haldið
skotinu við.
- Og er ekki eitthvað, sem þú vilt
siðan segja að lokum?
- Ja, þetta er nú búið að vera ljóta
helvítis kjaftæðið.
Síðan tókum við upp léttara hjal, og
jón fór með nokkrar mergjaðar vúsur eft-
ir ýmsa þjóðkunna menn. - Að lokum
kvöddum við jón Sigurðsson og gengum út,
en hann hélt áfram stritinu við próflestur-
inn.
L