Litli Bergþór - 01.12.2008, Blaðsíða 13

stjórn hjá Sambandi sunnlenskra kvenna og það er
búið að vera býsna mikið starf. Sambandið varð 80
ára í ár og ég var formaður afmælisnefndar. Þetta er
búin að vera mjög mikil vinna, en þetta fer nú að verða
manneskjulegra. Það kemur vissulega stundum fyrir
að maður bölvi í hljóði og hugsi „Hvurn andsk.. var
ég að láta hafa mig út í, af hverju var ég að segja já“.
Maður kann ekki ennþá að segja nei. Eins segir maður
stundum já við einhverju smávægilegu sem vindur svo
upp á sig eins og snjóbolti og verður miklu stærra en
til stóð eða það sem maður hélt að yrði. Þá er bara að
bretta upp ermamar og klára
það.
Kannski er ég félags-
málafrík. Þó ég hugsi stund-
um að ég nenni þessu ekki
og hvað ég sé nú eiginlega
að gera þá er bara svo gaman
að fara að hitta allt þetta fólk
og kynnast því. í SSK er ég
t.d. búin að kynnast mörgum
mjög skemmtilegum konum
sem er búið að vera gaman
að starfa með.
Málið er auðvitað að
þetta gefur manni heilmikið,
annars væri maður ekki að
þessu.
Ungmennafélagið
Eg gekk í Ungmennafélagið
ári eftir að ég flutti hingað.
Þá voru krakkar alveg frá
12 ára aldri í félaginu og
þá var aðalfundur félagsins
heilmikil samkoma þar sem
margir mættu, frá 12 ára og
uppúr. Ég kenndi einn vetur
í skólanum, veturinn 1980-1981 þannig að krakkarnir
þekktu mig svolítið sem skipti kannski máli þegar ég
var kosin formaður vorið 1981. Ég var ekkert spurð
hvort ég vildi gera þetta, enda hefði ég hiklaust sagt nei
ef svo hefði verið. Það var því ekkert annað að gera en
að stökkva í djúpu laugina og standa sig og ég held nú
að ég hafi gert það. En mér fannst það erfitt.
Þá var ekki búið að deildaskipta félaginu og allt
starfið var því á hendi aðalstjórnar, það voru nefndir
um starfsþættina og ágætisfólk í þeim en það þurfti að
sjá um að þessar deildir störfuðu, ég varð t.d. oft að
koma krökkunum á þau íþróttamót sem voru í gangi.
Ég var ekki nema 22ja ára og aðeins búin að búa tvö
ár í sveitinni og vera eitt ár í félaginu og mér fannst
ég ekki þekkja grunninn nógu vel. Mér fannst ég bara
hreint ekki tilbúin og þess vegna var ég ekki formaður
nema í eitt ár.
í dag er þetta allt öðruvísi, núna er þetta miklu meira
í umsjá foreldranna og ef vantar einhvem t.d. í stjórn í
íþróttadeildinni þá er leitað til foreldra og þeir virkjaðir.
Seinna var ég í stjórn íþróttadeildarinnar í nokkur ár og
fór í það einmitt vegna þess að ég var foreldri sem vildi
að þessi mál væru í lagi.
Litli-Bergþór
Ég fór að starfa við Litla-Bergþór um leið og ég varð
formaður og hélt því áfram til ársins 1988. Það höfðu
komið út fjögur tölublöð áður en ég byrjaði, Sveinn
Sæland var ritstjóri þeirra og svo tók Maggý við og
síðan ég. í upphafi var blaðið stenslað. Það þurfti að
vélrita textann og svo klipptum við myndir, teikningar
og texta og límdum þetta saman. Á tímabili var blaðið
unnið til hálfs og svo fór ég með það suður á skrifstofu
UMFI, þá var Una María Oskarsdóttir ritstjóri Skinfaxa
og ég fékk aðstöðu hjá henni á skrifstofunni og kláraði
að vinna blaðið þar.
Það var oft gaman í kringum Litla-Bergþór. Á
þessum tíma bjuggu í gamla Bergholti þeir Eiríkur frá
Miklaholti sem bjó í annarri stóru íbúðinni í endan-
um næst Aratungu, svo
voru Lindi eða Erlendur
frá Dalsmynni og Einar frá
Kjarnholtum, faðir Gísla sem
þá var oddviti, í litlu íbúðun-
um og svo bjuggu Sveinn
og Magnhildur frá Drumb-
oddsstöðum í hinum enda-
num. Einar, Lindi og Sveinn
voru afskaplega miklir
gleðimenn sem höfðu gaman
af að fá sé aðeins koníakstár
og syngja. Það var alveg
stórkostlegt að kynnast þess-
um gömlu köllum. Einar var
duglegur og áhugasamur að
rifja upp gamla tíma og það
þurfti ekki að hvetja hann
mikið. Eitthvað var Grímur
á Reykjum að skrifa líka en
hann var uppfullur af þeim
misskilningi að það gæti
enginn skrifað texta á ritvél
nema ég og hann kom stun-
dum til mín ef hann langaði
að skrifa eitthvað og svo
las hann fyrir og ég pikkaði
upp. Það var mjög skemmtilegt þegar Grímur sat við
eldhúsborðið með sígarettuna í munnvikinu og blés
tóbaksreyknum út um allt. Kallamir höfðu gaman af
að fara á hestbak og ég fór oft ríðandi þegar ég fór að
heimsækja Einar því þá gat ég fengið svolítið koníak
hjá honum. Þeim þótti ómögulegt, Linda og honum,
að ég drykki ekki kaffi, en úr því að ég drakk koníak í
staðinn þá var þetta allt í lagi. Einar þurfti helst að eiga
kassa af koníaki og ef fór að komast ofaní hálfan kassa
þá lét hann Gísla vita og hann bætti á.
Hvað varðar Litla-Bergþór í dag þá er ég óskaplega
ánægð með að þessi óskaplega leiðinda langloka sem
hreppsnefndarfréttirnar vom er ekki lengur í blaðinu.
Mér finnst gott að fá þessar myndasíður en það má
vera meira frá krökkunum. Það þarf að rifja upp gamla
tíma og það er hægt að taka áhugaverð viðtöl við margt
fólk og það þarf að vera áfram en það má ekki festast í
gamla tímanum eingöngu. Eins finnst mér að það megi
tala við ungt fólk héðan úr sveitinni sem er að gera eitt-
hvað áhugavert. Sagan er líka að gerast núna.
Ég er afskaplega stolt af Litla-Bergþóri og það er
flott að hann skuli enn vera að koma út, hann fer að
verða þrjátíu ára. Ég vona að hann eigi góða framtíð
og verði lifandi blað áfram hvað sem á dynur.
Þegar þarna var komiö sögu var tími til kominn að
halda heim á leið. Eg þakka Siggu Jónu kærlega
fyrir viðtalið.
S.T.
13 Litli Bergþór