Fréttabréf Ættfræðifélagsins - 01.03.2005, Blaðsíða 17

Fréttabréf Ættfræðifélagsins í mars 2005
mannkostum því vel er hann það að vexti.. Hann er
nú 5 barna faðir er þetta er skrifað. Báðir þessir
bræður eru hreppstjórar á Rangárvöllum.
Aðurgreind hjón Stefán og Guðrún bjuggu á Heiði
í 10 ár, fóru þaðan að Keldum, það sumar sem Hekla
brann, þ.e. 5. apríl 1766. A Keldum bjuggu þau svo
í tíu ár. Minnkuðu þá efni hjá þeim sem öðrum, því
fjárpestin geysaði á þeint árurn yfir 3 fjórðunga
landsins að hverri landsplágu mörgum varð mein og
skaði. „Því sveltur sauðlaust bú“., segir máltækið,
samt liðu þau öngan harka né börn þeirra eða hjú.
En nær sú landsplága var að fullu upprætt að boði
konungs og yfirvalda tilsjón þá batnaði aptur í búi.
Hér að auki má þess og geta, að í þessari sauðleysis
tíð er þau á Keldum bjuggu, tóku þau til uppfósturs
tvö að heita nýfædd stúlkubörn, bróðurdóttir hans og
systurdóttir hennar af sinni fátækri systur. Þessi bæði
stúlkuböm uppólu þau, sem sín eigin börn, vel og
sómasamlega allt til þess þær voru fullorðnar að aldri
eða hér um 30 ára.
Frá Keldum fluttu þau sig að Arbæ í sömu sveit,
hverja hann fékk í makaskiptum fyrir..Kirkjulæk í
Fljótshlíð (er hann hafði keypt af tveimur sínum
bræðrum Eiríki og Höskuldi, báðum fátækum)...
Á Árbæ bjó hann til síns dauða sem voru 25'A ár
og varð þar aptur góður efnamaður af lifandi og
dauðum hlutum......
Nú eptir fylgir að síðustu að tala um þessa sæla
mans lífs framgöngu og lífs útgöngu.
Stefán sál. Bjamason var á vöxt hærri en meðal-
maður, en þó ei með hæstu mönnum, rétt og fallega
vaxinn (áður en ellin beygði hann) andlitsfríður
maður, gulbjartur á hárslit (höfuðs og andlits og
hafði hár í frekara lagi, mjög lítið hrokkið) áður en
ellin litaði það með sínum hvíta jarfa. Hann var
guðhræddur maður hafandi góða og siðlega stjóm og
skikkan í sínu húsi, allri óráðvendni í orðum og
verkum frá sneyddur, (svo mikið sem um mann má
segja í þessum dauðlega líkama) leið það og ekki
heldur áminningarlaust þeim sem hann var yfirskip-
aður (það er að segja hjúum og bömum) ef af vissi.
Hann var hversdagslega gæfur, en þó skikkanlega
glaður og gamansamur, þá eitthvað gamansamt undir
bar. Öngan sjálfbyrginsskap lýsti hann sig þó honum
gengi að óskum en þolinmóður var hann í öllum
mótgangi. Konu sína elskaði hann og virti, það næsta
hann kunni eptir guðs boði svo og ól upp sín og
annara börn í sama máta, í Guðs ótta og góðum
siðum. Hann var frómur, sannorður, tryggur. I því
hann lofaði var hann viss og enti það. Hafði ei bróður
skarpleiksgáfur en var sinnugur og nærgætinn að
marga hluti, sem hann til gat og ei voru framkomnir.
Hann var húslestrafær, að kalla, en óskrifandi. Á
tré og jám sem til búskapar þurfti sæmilega hagur,
ekki síður að sér í veraldlegum en andlegum hlutum,
vel greindur og nærgætinn í öllum búiskaaparháttum.
Ekki af náttúrunni stórörlátur en þar hjú við alla
þurfandi sem hann beiddu greiðugur og góðvikinn
svo vel á æta sem óæta hluti. Ráðhollur öllum sem
þess á leit við hann fóru, frásneiddur okri í allri
höndlun, sem og öllum óþarfa kaupskap, vildi hafa
rétta vigt og mælir, hirðin og hreinlátur utan og innan
bæjar á heimili sínu, burðamaður í frekara lagi og
mikill erfiðismaður til lands og sjávar á æskuárum....
Hélt fátæka eptir landslögum og venju. Hann var
og sjálfur hreppstjóri hér um 1770 og hélt því
embætti í 8 ár. Á hans efri ámm fór heilsu hans að
hnigna so hann hætti öllum stritverkum en var þó
aldrei iðjulaus svo ei hefði eitthvað sem léttbært var
handa á milli, nálægt fram til þess viku áður hann
deyði. Hér um viku áður en hann andaðist, fann ég
hann í síðasta sinn á sínu heimili. Sá ég hann þá í
fyrsta sinni alveg yðjulausan í sæng sinni alklæddan
og sæmilega vel hressan, eptir sinni náttúm um
stuttan kvöldvökutíma....
Ég fór burt og kvaddi hann þar á hlaðinu og sagði
einhverjum á leiðinni sem að honum spurði að nú
hefði ég séð hann í síðasta sinni.
Hann var jarðaður.......í Keldnakirkjugarði hjá
foreldrum sínum með yfirsöng þingaprests sama-
staðar sr. Runólfs Jónssonar..Þessi maður Stefán
sál Bjarnason var sá fyrsti sem séra Runólfur
Jónsson söng til moldar í Keldnaþingum, því honum
voru veitt þau seint á sumri 1801.
Um Sigurlaugu Magnúsdóttur
á Stóru-Laugum
Framhald afhls. 12
Ein dóttir Halldórs á Hróarsstöðum hét Hugrún.
Hennar maður hét Magnús, ættaður að sunnan.
Bjuggu þau að Bimingsstöðum í Laxárdal. Ein þeirra
þriggja dætra var Sigurlaug. Hún átti Amgrím
Bjömsson frá Stóru-Laugum í Reykjadal. Björn var
sonur Arngríms Hrólfssonar sýslumanns. Dóttir
Arngríms og Sigurlaugar var Hugrún á Víðivöllum
sem átti Jón Indriðason sem áður var getið um.
Seinni maður Kristínar, systur Indriða í Leifs-
húsunt var Sigurður Jóhannesson á Draflastöðum.
Þeirra börn voru: 1. Indriði í Grímsgerði, átti hann
fyrir konu Kristínu Sigurðardóttur, hálfsystur Jóns á
Gautlöndum. 2. Sigurbjörg kona Sigurðar Bjarna-
sonar á Draflastöðum. 3. barnið var Guðrún
Sigurðardóttir, seinni kona Sigurðar gamla
Þórsteinssonar, sem bjó á Þóroddsstað, Þverá og
víðar.
Jórunn á Vatnsleysu átti tvo Jóna fyrir eiginmenn.
Sá sem hún átti fyrr var Jónsson og var faðir
Arngríms og Halldóru. Sá seinni Jón var
Kristjánsson ættaður úr Eyjafirði. Þeirra dætur
Guðný á Sörlastöðum, Margrét í Lundi og Jóna.
http://www.vortex.is/aett
17
aett@vortex.is