Foreldrablaðið - 01.01.1968, Blaðsíða 25

allt beðið. Þetta er garðurinn hennar
Flóru. Hún getur ekki einu sinni þolað,
að góðir vinir hreinsi illgresið, hvað þá
að hún geri það sjálf. En nú skulum við
halda áfram“.
Engillinn fór nú með Dóru að þriðja
garðinum. Þar virtist gróðurinn þrótt-
mikill, en illgresi var þó í beðunum á
milli blómanna. Rósarunninn leit vel út,
en ef að var gáð, mátti sjá skordýra-
lirfur skríðandi á honum, og blöðin voru
morandi af biaðlús.
„Þessi skordýr geta stórskemmt tréð“,
sagði Dóra og leit á engilinn.
„Já“, svaraði hann alvarlega. „Svona
fer um þá garða, sem ekki eru hirtir.
Skordýrin eyðileggja gróðurinn". Nú
veifaði engillinn hendi yfir runnann og
allan garðinn, og í sama bili breyttist
allt, þó að garðurinn væri í raun og
veru sá sami. Greinarnar á rósarunnan-
um urðu smáar og ósjálegar, og í stað
fagurra, margblaða rósa, báru þær litlar
villirósir, og voru blöðin á sumum þeirra
meira að segja visin. Aðalstofninn var
kræklóttur og laufblöðin öll ósjáleg. Og
ekki var ástandið betra, ef litið var á
önnur blöð í garðinum. Illgresið hafði
sums staðar nærri kæft þau undir sér,
og arfinn greri í götunum, svo að varla
sá í þær. Allt var fullt af skordýrum
og sniglum.
Dóru litlu stóð stuggur af því, sem
hún sá, og hún þrýsti sér fast upp að
englinum góða. En nú veifaði hann aft-
ur hendinni, um leið og hann sagði:
„Nú skal ég sýna þér, hvernig þessi
garður getur oröiö, ef vel er um hann
hirt“. Og í sama bili varð breytingin.
Illgresið hvarf og skordýr og sniglar.
Blómin urðu frískleg, fögur og angandi.
En fegurst af öllu var rósarunninn í
miðjum garðinum. Og þar sat nú syngj-
andi fugl á hverri grein. Þetta var dá-
samlegt.
Engillinn tók til máls: „Barn, sem á
svona garð, hlýtur að vera glatt og
ánægt, annars væru þessir glaðværu
fuglar ekki hér“.
Dóra var svo undrandi, að hún gat
engu svarað. En þegar engillinn hafði
aftur breytt garðinum í sitt uppruna-
lega ástand, sagði hún:
„Bara að barnið, sem á þennan garð,
vildi hreinsa iilgresið úr honum. Það get-
ur kæft fallegu blómin“.
„Já“, svaraði engillinn. „En illgresið
hefur sterkar rætur, sem liggja djúpt.
Hjá börnum er slíkt kallað óráðþægni.
Jú, þú getur hreinsað illgresið úr garð-
inum, ef þú hefur sterkan vilja á því.
Þetta er nefnilega garöurinn þinn,
Dóra“.
Við þessi orð engilsins sneri Dóra sér
svo snöggt við, að hún rak sig á stofn-
inn á gamla eplatrénu, sem hún lá undir.
Við það vaknaði hún trufluð og undr-
andi. Hún lá í grasinu, og engillinn
fallegi og allir skrúðgarðarnir voru
horfnir.
í sama bili kallaði mamma hennar á
hana til að borða miðdegisverðinn. Hún
reis á fætur og gekk hægt og íhugandi
heim að húsinu. Hún ætlaði að segja
mömmu sinni drauminn.
En hvernig skyldi fara með garðinn
hennar Dóru?
Lauslega þýtt úr dönsku.
E. St.
FORELDRABLAÐIÐ 23