Unga Ísland - 01.10.1938, Blaðsíða 11
UNGA ISLAND
115
Seg mér: Hver ástríkum örmum
í upphafi lífs þig vafði hlýtt?
Hver þerrar tárin af hvörmum ?
Og hver svæfir börnin svo blítt?
Mamma mig ástríkum örmum
í upphafi vafði mjúkt og hlýtt.
Hún þerrar tárin af hvörmum,
og hún svæfir börnin svo blítt.
Mömmu í ástríkum örmum
er ætíð svo friðsælt, sólbjart og hlýtt.
Þar gleymi ég hugraun og hörmum,
og höfuð mitt hvíli ég rótt og blítt.
J. V.
sumri eða vetri, í björtu eða dimmu,
þá höfum það alltaf hugfast, að þar
megum við ekkert hafast neitt það að,
er kastað geti rýrð á staðinn eða okk-
ur sjálfa, „því sá staður sem þú stend-
ur á, er heilagur“.
Hjörtur Björnsson
frá Skálabrekku.
Hjörtur Björnsson frá Skálabrekku ritar
greinina um Þingvelli. Hjörtur er lesondum
blaðsins að góðu kunnur. Hann er borinn og
barnfæddur í Þingvallasveit, endá er hann
manna fróðastur um hinn fornfræga sögu-
stað. Hjörtur ann útilífi og- náttúruskoðun af
alhug. Lesið þið greinina með athygli, þá
verðið þið margs fróðari um Þingvelli, en það
ber hverjum íslendingi að vera.
Sendu afgreiðslu blaðsins greiðslu
fyrir blaðið þitt, og athugaðu í nœsta
hefti, hvort nafnið þitt er prentað með-
al hinna skilvísu kaupenda.
STEFÁN JÓNSSON:
VINIR VORSINS.
Framhald.
Þær hlógu.
— Uss, góða mín, hvaða bull er í
þér núna. Þú hefir eitthvað tekið vit-
laust eftir því, sagði mamma hennar.
— Það er ekkert víst, að hún hafi
tekið vitlaust eftir, greyið. Ég held
það sé nú ekki allt í sómanum, sem
þau lesa og þeim er sagt í þessum
skóla, sagði Gunnsa frænka.
Skúli Bjartmar lagði ekkert til þess-
ara mála. Honum kom þetta ekki við.
Auðvitað hafði mamma rétt fyrir sér.
Síðan fóru þær út að mjólka, mamma
og Gunnsa frænka.
Bömin stóðu kyrr í sömu sporum.
Sigga var óánægð við mömmu sína;
fannst hún hafa brugðist sér. Því
hafði hún rengt hana? Þetta var þó
alveg satt. Mamma var ekki eins ó-
skeikul eins og hún hafði trúað. Nú
var hún viss um, að þetta var ekki
raunverulegur eldur. — Alveg viss.
Mamma bara vissi ekki betur.
Eitthvert allra mesta eldgos hér á
íslandi var árið 1783. Ég hefi lesið
um það í íslandssögunni minni. Þá dóu
mörg þúsund manns af því að þeir
fengu ekkert að borða, sagði Sigga.
— Af hverju fengu þeir ekkert að
borða ?
— Það var enginn matur til. Fólkið
borðaði jafnvel skóbætur.
Hún hélt áfram að segja honum frá
ógnum eldgosanna, meðan rökkrið þétt-
ist, og smám saman rann dalurinn
þeirra og fjöllin þeirra og þeirra eig-
inn bær saman við rökkur kvöldsins.
Sökk á kaf í hið mikla djúp húmsins