Unga Ísland - 01.10.1938, Blaðsíða 19

UNGA ÍSLAND
123
„Jæja, litli karlinn! Nei, hér er það
ég, sem ræð!“ sagði höfðinginn og
glotti illilega. „Framvegis verður þú
hjá mér — og frá Bartollini sleppur
þú ekki svo auðveldlega.“
Alla nóttina, meðan Ulrik lá í skít-
ugu Tatara-tjaldinu, sveif þetta illi-
lega glott fyrir sjónum hans — og það
fór hrollur um hann. Hvað skyldi nú
ske? Og hvar voru Niels og Henning?
TJlrik Löve gerist trúður.
Ulrdí kom ekki dúr á auga um nótt-
ina, þrátt fyrir þreytuna. Það voru allt
annað en skemmtilegar hugsanir, sem
ruddust um í höfði Ulriks litla.
„Mikið fram úr skarandi gat hann
alltaf verið óheppinn! Nú var hann
fallinn í hendurnar á hreinum og bein-
um þorpurum. En hvað ætluðu þeir
annars að gera? Hvað ætluðu þeir sér
með hann? Hann hafði varla tuskur til
að vera í, svo að enginn gróði var að
ræna hann. — En ef til vill átti að
kenna honum að stela. Hann hafði
heyrt, að þorparar heima í Noregi
stælu börnum og flökkuðu með þau
stað úr stað og gerðu þau að reglu-
legum þjófum.
Ulrik svall móður — reiðin sauð í
honum. „Þeir skyldu ekki komast langt
með hann, það skyldi hann sýna þeim!
Strax og hann sæi sér færi, skyldi hann
strjúka frá þeim, og þá skyldi hann
fara beint til lögreglunnar og kæra
þennan óaldarflokk — þetta hyski!
En ef til vill var ekki svo auðvelt
að sleppa frá þeim. Ef til vill myndu
líða margir dagar — eða vikur, þar til
honum gæfist færi á að sleppa.“ Hon-
um hraus hugur við tilliugsunina.
Hann lyfti höfðinu til að sjá, hvort
ekki væri mögulegt að iæðast burtu
núna, meðan allir svæfu. En þá sá
hann tvö stór, svört, tindrandi augu,
sem störðu á hann. Þau tilheyrðu ein-
um tataranum, sem hafði fengið skip-
un um að vaka yfir honum — gæta
hans, svo að hann ekki læddist burtu
um nóttina.
Ilöfuð hans hneig niður í óhreint
bælið, og hann gaf sig aftur á vald
sínum dapurlegu hugsunum.
„Hvernig skyldi þetta allt enda?“
Tár runnu kyrrlátlega niður kinnar
hans. Uh! Nei, hann myndi aldrei
sleppa frá þeim — aldrei framar fá
að koma heim til pabba og mömmu —
til pabba og mömmu.
Þannig lá hann alla nóttina, þangað
til lýsti af degi, og alltaf störðu svörtu
augun á hann. En loks, þegar liðið
var að morgni, var hann orðinn svo ör-
magna, að hann féll í svefn. En þessar
ömurlegu hugsanir fylgdu honum inn
í svefninn. Ilann dreymdi tatarahöfð-
ingjann, illúðlega glottið og pískinn,
og öðru hvoru hljóðaði hann upp úr
svefninum.
Hann fékk að sofa aðeins stutta
stund. Hann vaknaði við, að ýtt var
við honum, og þegar hann opnaði aug-
un, mætti hann þessum nístandi svörtu
augum, sem hvílt höfðu á honum alla
nóttina.
„Á fætur með þig!“ skipaði tatar-
inn. „Vor mikli höfðingi óskar að tala
við þig.“
Ulrik glaðvaknaði undir eins, en var
utan við sig. Hann reis á fætur og
fylgdi tataranum viljalaust eftir út úr
tjaldinu.
Þegar hann kom út, sá hann alla
í önnum, — sumir æfðu sig í að ganga
á höndunum, einn gekk á línu, nokkrir