Unga Ísland - 01.10.1938, Blaðsíða 18

122
UNGA ÍSLAND
Þrír vinir.
Þýtt Mart. Magnússon.
Frh.
Meðal Tatara.
Ulrik Löve kom allt í einu auga á
ljós í fjarlægð, sem skein svo skært
gegn um myrkrið.
Hann gleymdi alveg þreytunni og
tók á sprett. Iiann nálgaðist ljósið
meir og meir, og sá loks að það var
bál, og í kring um það reikuðu dökkar
verur.
Hverjir gátu þetta verið?
Hann hafði varla hugsað þessa hugs-
un til enda, er einhver spratt upp rétt
hjá honum.
„Stansaðu! Hver ertu?“
Ilann kom til Ulriks.
„Hverra erinda ert þú hér?“
„Ég ætlaði til Fladstrand. Er langt
þangað enn þá?“
„Fladstrand! Aha, hún er nú ekki á
þessum slóðum, drengur minn. — En
komdu með mér að bálinu, svo að við
getum athugað þig.“
Svo dró hann Ulrik með sér að bál-
inu.
Sumir stóðu, en aðrir lágu kring um
bálið. Þarna voru karlmenn, konur og
hálfnakin börn. Öll andlitin voru dökk
og villimannsleg. Nokkrir rifu í sig
kjöt — ekki með hníf eða gaffli —
bara með höndunum. Ung stúlka stóð
og barði bumbu, en flestir mösuðu hver
upp í annan. — Ulrik sá nú, að hann
var kominn meðal Tatara — og þeir
klipu hann, smelltu með fingrunum og
hlógu framan í hann.
Alveg utan við sig af öllu þessu, var
hann færður fyrir foringja flokksins,
sem sat með krosslagða fætur og bar
eins konar kápu yfir öxlunum.
Ulrik varð nú að segja þeim sína
sögu, en það var sýnilegt, að þeir trúðu
honum ekki.
Þeir hlógu allir — skellihlógu.
„Þú lýgur!“ hrópuðu þeir og hlógu
svo enn meira.
„Þú lítur fremur út fyrir að vera
einn af oss,“ sagði kerling, sem sat og
reykti úr langri pípu.
Ulrik þaut upp. Ilann hefði getað
klórað augun úr kerlingunni fyrir þessi
orð. En þegar hann svaraði gremju-
þrungnum rómi, small ól yfir herðarn-
ar á lionum — og augu foringjans
skutu gneistum.
Ulrik ætlaði að ganga sína leið —
þarna kunni hann ekki við sig. En
þeir komu honum skjótt í skilning um,
að hann skyldi vera kyrr. Önnur kerl-
ing hvíslaði því að foringjanum, að
drengurinn liti engan veginn út fyrir
að vera Tatari.
„Fínt blóð, fínt blóð er það,“ taut-
aði hún. „Hafi hann strokið að heiman
— þá mikla lausnarpeninga!“
Höfðinginn kinkaði kolli við orðum
kerlingar og skipaði nokkrum manna
sinna að fara með Ulrik inn í tjald,
sem búið var að slá upp.
„Þeir ætla ekki að sleppa mér! Þeii'
ætla að taka mig til fanga! laust nið-
ur í huga Ulriks, og hann ætlaði að
taka til fótanna. En þá small ólin aft-
ur um herðar hans, og hann hneig nið-
ur.
r
Munið að borga Unga Island.