Unga Ísland - 01.10.1938, Blaðsíða 14

118
UNGA l.SLAND
ið í hálfan mánuð. Dauðleiðinlegt verk.
Jæja, hvað um það, hann mokaði það
að öllu öðru leyti en því, að Gunnsa
frænka bar út mykjuna fyrir hann einu
sinni. Ja, kannske tvisvar. Svona góð
var hún nú, hún Gunnsa frænka, þó að
hálsinn á henni væri langur og mjór,
skapið stundum úfið og nefið blátt.
Hún átti nefnilega spariklæðnað fyrir
sálina, sem hún færði hana stundum í
og það einmitt á slíkum stundum, sem
hún varð svona hjálpsöm. Nei, hún
var ef til vill ekkert sérlega mjúk í
máli fyrir því.
— Svona, greyskarnið, ætli það sé
nú ekki best, að ég hjálpi þér við þetta,
ræfillinn. Þú ert svo sem ekkert annað
en vesaldómurinn, greyið. Það er svo
sem engin von að þú getir þetta svona
ungur, skömmin. En annað eins mátti
ég nú hafa; það var aldrei mulið undir
hana Guðnýju, þó að hún væri ekki
stór bógur.
Þannig voru nú orðin, sem hún þurfti
um þetta að hafa. En hvað um það,
þetta margborgaði sig. Hún bar út úr
fjósinu og Skúli Bjartmar var afar-
tindilfættur í kring um hana á meðan
og sagði Gunnsa mín í hverri setningu,
sem hann þurfti við hana að tala.
Þó að þeir að vísu héldu áfram að
vera góðir vinir, Bensi og Skúli Bjart-
mar, þá er auðvitað ekki þar með sagt,
að þeim yrði aldrei sundurorða. Það
fór í vöxt eftir því sem báðir stækk-
uðu. 0g það, sem þeim oftast bar á
milli, var það hvor þeirra raunveru-
lega væri meiri maður. Það var ekki
svo lítið atriði, fannst þeim. Skúli hafði
í ýmsu sýnt, þó að yngri væri, að hann
var nokkuð sterkur og það jafnvel svo
að Bensi mátti vara sig á honum í
fangbrögðum.
Svo var það daginn fyrir réttardag-
inn, að Skúli Bjartmar sat úti á bæj-
arhólnum, hafði nýlokið fjósmokstrin-
um og hugsaði nú um heimspekileg
efni. Kemur þá ekki Bensi þar að hon-
um og er með beisli á handleggnum.
— Sæli nú, Skúli, sagði hann.
— Komdu sæll, svaraði hinn býsna
virðulega og bætti svo við: — Ég fer í
réttirnar á morgun .
— Ha, ferðu í réttirnar? Ég fór í
fyrra og líka í hitteðfyrra.
— Já, þú ert nú líka bráðum tíu ára,
sagði Skúli Bjartmar.
— Já, bráðum tíu, en þú ert bara
átta ára og getur ekki riðið eins hart
og ég. Ég get látið hann Rauð hans
Sighvats stökkva eins hart og hann
bara kemst, og þó dett ég aldrei.
— Ég get riðið voða hart líka, sagði
Skúli Bjartmar, sem fannst Bensi vera
farinn að grobba óþarflega mikið. Ég
get riðið svo hart, að jörðin fer að
hringsnúast, af því hún hefir ekki við.
Bensi lét sem hann heyrði það ekki.
— Nú fer ég til Reykjavíkur í haust
að finna pabba minn og stjúpu mína,
konuna sem pabbi er búinn að eiga.
— Uss! Þú ferð ekkert til Reykja-
víkur, þú sagðir þetta líka í fyrra og
ert ekki farinn enn.
— Jú, jú, alveg satt. Ég þarf að fá
gleraugu, se'gir læknirinn og þá verð ég
eins og presturinn.
Skúli var í vafa um hvort þorandi
væri að mótmæla. En Bensi hélt áfram:
— Það eru stór húsin í Reykjavík.
— Eru þau stærri en fjóshlaðan?
— Ej óshlaðan! Þau eru svo stór, að
þegar maður gengur fram hjá þeim,
sýnist manni að þau nái upp í himin-
inn.
— En það gera þau nú ekki, sagði