Unga Ísland - 01.12.1948, Blaðsíða 11
9
Þó að þeir tali og riti tungu fámennrar þjóðar, sem fáir,
nema synir hennar og dætur, skilja, tala þeir alheimstungu-
mál, sem nær 'til allra hjartna, án tillits til litar, trúar-
bragða og landamæra“.
Svo varð þögn. Ég skildi hvað hann átti við. — Og bif-
reiðin brunaði um Fjón á ofsahraða. Svo sungum við eitt
lag.
Og enn sagði vinur minn. „Hvaða Dani hefur verið mest-
ur?“
Hann horfði á mig brosandi. Var þetta gáfnapróf?
Ég hugsaði mig um svolitla stund og svaraði svo:
„H. C. Andersen“
„Rétt“, svaraði vinur minn. „Hvar erum við nú?“
„Á Fjóni“.
. „Og hvað heitir stærsti bærinn á Fjóni?“
„Odense“, svaraði ég næstum því afundinn. „Hvers
konar spurningar eru þetta?“
Hann hló. „Já, við komum til Odense eftir hálftíma.
Hvað heldurðu að ég ætli að sýna þér í Odense?“
Mér var farið að þykja þetta undarlegar spumingar.
„Það veit ég ekki. Gamla kirkju? Flokkshúsið? Ritstjóm-
arskrifstofurnar".
„Nei, allt annað. Miklu merkilegra. Þar fæddist heims-
veldi“.
Ég beit þetta í mig, en hef víst verið eitthvað skömm-
ustulegur á svipinn, því að vinur minn hló stríðnislega. Ég
vissi vel, að H. C. Andersen hafði fæðzt í Odense, og að
þar var H. C Andersens Hus, en því hafði alveg verið úr
mér stolið þennan morgun. Og þó hafði mig dreymt um það
í mörg ár að koma til Odense í þeim eina tilgangi að geta
fengið að skoða minjasafnið um frægasta Danann, sem uppi
hefur verið, son skósmiðsins, sem varð eitt mesta skáld
heimsins af því að hann átti barnshjarta og einfalt mál
um blóm og böm og mæður og fugla og tré og haf.