Unga Ísland - 01.12.1948, Page 89
87
trjánna. Já, það var allt meira en leikur hjá Maríu, hjá
h.enni kom allt frá hjartanu, hún gróf eitthvað fram, sem
annars lá í djúpum dvala, samanhniprað eins og kötturinn
bak við ofninn. Heinz hlaut líka að hafa þetta á tilfinning-
unni, því að hann hafði gleymt að rseskja sig og þorði alls
ekki að bæra á sér í skotinu sínu.
Enn einu sinn hringlaði í glerstrendingunum, ósköp veikt
eins og úr fjarlægð, og svo var snjóklukkan horfin. ;
Heinz beið líklega alltaf eftir, að eitthvað gerðist, hug-
ur hans var óseðjandi, hann hélt víst, að svona leikur gæti
■engan enda tekið. En Súsanna vissi, að leikurinn var á
ehda og hlaut að vera á enda.
Uss! Nú heyrðist hljóðið aftur, systkinin þorðu ekki að
hreyfa sig. Annað þeirra andvarpaði lengi og djúpt. Heinz
var karlmenni, hann árseddi að rjúfa þögnina:1 „Á ég að
kveikja ljós?“ En rödd 'hans var hás og þvinguð.
•: „Ekki kveikja ljós“, bað María, „ekki enn“.
„Við verðum að koma öllu laufinu burtu“, sagði Heinz,
3„annars kemur Aimée, kennslukonan okkar heim og
ískammar okkur“.
„Leyfið þið mér að fara fyrst“, bað María.
„Vertu dálítið lengur kyrr“, sagði Súsanna 1 biðjandi
róm.
-::;■■ „Nei, það er ekki hægt, nú verð ég að fara“.
Svona var það. María vissi alltaf, hvernig allt ætti að
vera. Það var þýðingarlaust að reyna að halda í hana, það
varð að leyfa henni að fara.
Enn einu sinni hringlaði í litlu klukkunni, leyndardóms-
fullt og lágt, María blés lágt á munnhörpuna. Svo sáu
Heinz og Súsanna skugga skjótast fram hjá, það marraði
í hurðinni, og það var óþolandi hljótt og tómlegt í herberg-
inu. Það góða og fagra var horfið.
„Nú erum við ein“, sagði Súsanna eftir dálítinn tíma-
„Já, nú erum við ein“, endurtók Heinz.