Unga Ísland - 01.12.1948, Síða 64
62
inni er bjart og hlýtt og sífelld gleði, því alltaf eru að
koma fleiri og fleiri bögglar með jólagjöfum. Þannig líða
jólin. Á kvöldin sitjum við inni í einni skólastofunni, en
þar er líka jata og stundum syngjum við þá eitthvað fyrir
Jesúbarnið. Stundum fáum við gesti, og þá er tekið hátíð-
lega á móti þeim. Príorinnan kemur og sezt á stól og við
göngum í röð fram fyrir hana til þess að heilsa henni og
óska henni gleðilegra jóla. Hún segir nokkur orð við hverja
okkar og útbýtir síðan sælgæti og kökum, svo við höfum
eitthvað að gamna okkur við á eftir.
En allt góðgætið og gjafimar eru þó aukaatriði. Hin
raunverulegu kaþólsku jól snúast fyrst og fremst um hann,
sem liggur í jötunni. Nágrannarnir koma með blómvendi
og pottablóm „handa Jesúbaminu“, og ef nunnurnar eiga
augnabliksstund, fara þær í kapelluna til þess að heim-
sækja Jesúbarnið.
Eitt kvöld milli jóla og nýárs fór ég út -í borgina til þess
að skoða jöturnar í hinum kirkjunum. Ég var ekki sú eina,
sem var á ferli í þeim erindagerðum: Alls staðar vom hóp-
ar af börnum og fullorðnum, sem gengu úr einni kirkjunni
í aðra til þess að biðja bænirnar sínar fyrir framan jötuna.
Jöturnar voru mismimandi að stærð og útliti. Fallegust var
jatan í kirkju Franciscusarbræðranna, enda er það eðlilegt,
því það var einmitt heilagur Franz frá Assisi, sem fyrstur
tók upp þann sið að búa til jötu í klausturkapellunni sinni.
Það var á jóladaginn 1223. Eftir að jatan hafði verið út-
búin og ekki gleymzt að setja upp myndir af uxanum og
asnanum, sem voru í fjárhellinum þegar Kristur fæddist,
var bræðrum úr nálægum klaustrum og fólki úr ná-
grenninu boðið. Það var sungin messa. Franz var djákni
og tónaði guðspjallið, og þegar hann nefndi Jesúbarn-
ið, varð rödd hans svo mild og þó svo brennandi, að
allir urðu mjög hrærðir. En þegar dýrlingurinn horfði
á Jesúbarnið liggjandi í jötunni og hugleiddi elsku guðs,