Unga Ísland - 01.12.1948, Blaðsíða 88
86
hallaði hún sér svo langt aftur á bak, að sítt slegið hárið
snerti gólfið- Söngur hennar var að vísu lengri, en alls
ekki fallegri en hans. „Tralala klukkusnjór, lalala tungls-
ljós, kling klang kling bjölluhljómur, dirrindí fuglasöng-
ur!“
Þetta með bjölluhljóminn hafði Súsanna heyrt Maríu
segja rétt áður. Nú var Súsanna horfin, og bjarti bletturinn
á laufinu í miðju herberginu, sem skuggamir léku um,
var auður dálitla stund.
Heinz og Súsanna sátu grafkyrr hvort í sínu skoti. Ekk-
ert heyrðist nema andardrátturinn, sem litlu lungun sog-
uðu að sér í dálítilli myrkfælni og önduðu frá sér eins og
í andvörpum einhverrar ólýsanlegrar löngunar.
Það skrjáfaði í laufinu undan fótum Súsönnu. Heinz
ræskti sig óþolinmóður, en enn sást ekkert né heyrðist til
Maríu.
En hvað var þetta? Hvað var það, sem hljómaði svo
skært í myrkrinu? í flögrandi birtunni kom lítil hvít húfa
og hvarf aftur. Þessi snjóklukka hoppaði ekki, þessi snjó-
klukka dansaði ekki, hún smástækkaði og hringdi með
bjöllunni sinni og smáminnkaði svo aftur.
„Blómklukkur hringja, blómálfar syngja, hjartað hljóm-
ar og gamanið ómar!“ söng litla klukkan og undir heyrðist
ems og hringl í einhverju.
En hvað María hafði nú aftur skarað fram úr þeim báð-
um! Hún hafði forsmáð að dansa, hún hafði ekki snert
gólfið með hárinu sínu, hana hafði grunað, að snjóklukkur
dansa ekki, að snjóklukkur hringja bjöllunum sínum, og
þess vegna hafði hún hringlað, ekki eins og kirkjuklukka,
ekki eins og kýrklukkurnar í selinu, ekki eins og sporvagn-
amir, hún hafði hringlað glerstrendingunum, eins og snjó-
klukkur verða að hringla, þegar fyrstu dropamir frá grein-
unum detta um hádegisbilið og kalla á vorið, áður en sól-
skríkjan hefur boðað komu þess hátt uppi í krónum