Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1925, Blaðsíða 17

HUGLEIÐINGAR UM NÝJA ÍSLAND
15
kofanum, þar sem hún fyrst kom
upp, var nú óðum að breiðast út
og magnast, en ókunnugt var hvað'
víða liún var komin. Menn urðu
hljóöir er þeir hlustuöu á þessar sí-
endurteknu fréttir, og gáleysishjal
og ærsl þokuðu á augnabliki fyrir
alvarlegri hugsun, því allir áttu
vini eða vandamenn og margir
nánustu ástvini, konur og börn,
einhversstaðar á leið þessa herfi-
lega sjúkdóms. Voru þessir vinir
óhultir enn, eða voru þeir máske á
þessu augnabliki að byltast hálf-
rænulausir á sóttarsænginni. Upp
á þá spurningu fékst ekkert svar.
Innan skamms barst sú frétt, að
bólan væri farin að stinga sér nið-
ur á Gimli, og að alment væru
menn nú að einangra hús sín.
Annað gátu þeir eltki gert, að svo
stöddu, en sannast er, að virkileg
einangrun var nær ómöguleg, eins
og ástæður voru. Um alt þetta
varð tíðrætt í tjöldum brautar-
manna, og um það, hvort ekki væri
hugsandi, að vágestur þessi væri
einmitt nú kominn í tjöldin yfir
liöfði þeirra,þó enn lægi hann í
leyni. En hvað sem nú um alt
þetta var talað, þá afréðu sumir
með sjálfum sér, að kendu þeir
minsta lasleika, þá skyldu þeir ekki
eiga neitt á liættu, en hraða ferð-
um heim til sín.
* * V
Það var komið fram í nóvember;
brautin var komin suður nálægt
Merkjalæk, og stóðu tjaldbúðirnar
í þéttum hnapp á mýrarflesju á
brautarjaðrinum. Kvöld eitt, er
heim kom að búðum frá vinnunni,
gekk unglingspiltur einn rakleiðis
að fleti sínu og fleygði sér þar nið-
ur, áður en hann gengi til kvöld-
verðar. Var þetta á móti venju og
eftir því tók maður sá er næsta flet
átti, Jón að nafni, og spurði piltinn
hvort nokkuð væri að. Neitaði
pilturinn því en kvaðst hálfslæpt-
ur. Morguninn eftir vaknaði hann
með höfuðverk, en gat ekki um og
gekk til vinnu. Hann hélt að höf-
uðverkurinn myndi rjátlast af sér,
en af því varð þó ekki, og laust fyr-
ir hádegið gat hann þess við Jón,
er þeir streittu við að losa illyrmis-
lega rótarflækju. Jón rétti sig
upp, athugaði piltinn, og sagði svo:
“Eins víst er þetta bara kvef, en
eins og ástatt er, hefði eg í þínum
sporum undireins farið af stað
heim, því hér vildi eg ekki þurfa
að liggja veikur.” Þetta varð úr,
og litlu eftir liádegið gekk piltur-
inn norður braut, með föggur sín-
ar á baki. Nokkru fyrir sunnan
Gimli gekk hann heim að húsi til
þess að fá sér að drekka, því hiti
var í honum, og sótti á hann þorsti.
Vatnið var veitt tafarlaust, en nú
var sú breyting orðin á siðvenju,
að dyr voru ekki opnaðar meira en
svo, að bollinn kæmist um gættina.
Hér sá hann nú í fyrsta sinn, hvað
einangrun þýddi, og flaug undir-
eins í liug, að máske fengi hann nú
hvergi húsaskjól á Gimli, og fór að
velta fyrir sér, hvað þá yrði væn-
legast að gera. En það kom ekki
til neinna örþrifsráöa, því gistingu
fékk hann orðalaust, og sagði hann
þó hreinskilnislega, að hann hefði
höfuðverk og snert af beinverkjum.
“Það er bara kvef, drengur minn,”
sagði húsfreyja, eftir að hafa horft
á hann um stund. “Eg dríf það úr
þér með “Pain-Killer” (einkaleyf-
is meðal alment notað á þeim ár-