Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1925, Blaðsíða 36

Oassialt ©g? gott ©g slto
(Nokkrar endurminningar.)
Eftir Steingrím Mattlilasson*
Motto:—
“Thanks, thanks to thee
my worthy friend,
for the lesson thou hast
taught”.
Longfelhnv'
i.
Margt sá eg vestan liafs í hitt eð
fyrra, sem gladdi mig. En einkum
eru mér minnisstæðir margir forn-
kunningjar, sem eg heima á Fróni
hafði þekt að því, að þeir áttu við
þröngan kost að búa og framtíðar-
horfur litlar. Nú voru þeir orðnir
nýir menn í nýju landi fyrir dugn-
að og atorku, sem ekki fékk að
njóta sín í fásinninu og fátæktinni
heima, eins og ástatt var fyrir 30
■—40 árum. Nýi heimurinn hafði
fært þeim upp í hendur ýms yrkis-
efni, sem voru við þeirra hæfi, og
hann hafði gefið þeim margan
góðan leik á borði, sem þeir aldrei
höfðu komið auga á áður.
Eg gladdist ennfremur af að sjá,
hve margir þessara góðu landa
höfðu konhst upp á að vinna kná-
lega og voru vinnuglaðir eins og
vígreifu kapparnir forðum. Eg á við
þetta sérlega ameríska, (sem eg
vildi alstaðar sjá) -—- að vinna af
kappi meðan unnið er, og gleðjast
síðan og eiga good time á eftir, í
stað þess, sem oft sést austan við
Atlantsála því miður, að menn
vinna draugslega og eru svo sömu
draugarnir eftir sem áður, þegar
vinnutímanum lýkur.
Börnin þessara dugandi manna
varð mér líka starsýnt á, þau voru
svo sælleg og þrifaleg. Þau lifðu
auðsjáanlega við allsnægtir ennþá
meiri heldur en notið höfðu börn
hinna efnuðustu embættismanna
og kaupmanna, sem feður þeirra
höfðu öfundað heima í sveitinni,
þegar þeir voru að vaxa upp.
En svo spurði eg oft sjálfan mig:
Ætli þessi börn eða þeirra börn geri
nú eins laglega skorpu í lífsbarátt-
unni framvegis, eins og feður þeirra
og mæður gerðu á undan þeim? Var
ekki hin upphaflega fátækt for-
eldra þeirra, og svo margt gott,
sem þeir höfðu aftur lært af for-
eldrum sínum, sem líka voru fátæk,
einmitt nhklu betra veganesti en
góði maturinn og high sthool-
mentunin, sem unga kynslóðin fær
nú?
Þessar sömu spurningar vaka
einnig oft fyrir mér lieima á Fróni.
Því einnig hér hafa um hríð opn-
ast svo margir útvegir, að fjöldi
manna hefir komist úr fátækt og
spjarað sig með dugnaði, engu síð-
ur en í Vesturheinh. (ísland er
m. ö. o. orðið svo gott land, í sam-
anburði við það sem áður var, að
eg skyldi treysta mér til að gerast
agent og smala þangað eins mörg-
um landnemum víðsvegar að, eins
og þeim, sem fluttu vestur um haf
hér á árunum, þ. e. a. s. ef eg