Harpan - 01.04.1937, Blaðsíða 9

H
A
R
P
N
A
Þegar Franz Schubert
komsi í söngkórinn.
Fyrir rúmum hundrað árum
átti heima I borginni Vín, í Aust-
urríki, drengur að nafni Franz
Schubert. Hann heyrði oft ynd-
islega tóna, sem enginn hafði
áður heyrt. Hann átti þá sjálfur,
ef svo má að orði kveða, og alla
æfi sína fékst hann við að skrifa
niður þessa fögru tóna, sem
sungu sig inn í sál hans.
Faðir þessa drengs var fátæk-
ur skólakennari. Börnin voru
mörg og oft skorti bæði föt og
fæði. Stundum var varla líft í
litla húsinu fyrir kulda, því að
þá vantaði peninga til þess að
kaupa fyrir eldiviðinn.
Einn dag, þegar Franz litli var
12 ára gamall, stóð hann, ásamt
fleiri drengjum, í stóra safnum í
Konunglega Tónlistaskólanum í
Vínarborg, og ætlaði, ásamtþeim,
að ganga undir próf í söng. Þeir
drengjanna, sem stæðust prófið,
skyldu fá að syngja í söngkór
keisarans. Ekki nóg með það,
þeir fengju líka ókeypis kennslu
í tónlist og fallegan einkennis-
búning, allan settan gylltum borð-
um og hnöppum. Franz varð að
komast í körinn, því að auk alls
þess, sem hér er talið, var einn-
ig von á tveim máltíðum á dag
í þokkabót,
Drengirnir, sem ásamt Franz
biðu þarna, gerðu sér heldur en
ekki dælt við hann. Fyrst og
fremst var hann nú ósköp tötra-
lega klæddur, svo var hann bæði
feitur og stirður, en útyfir tók, að
hann hafði þykk gleraugu og var
eins alvarlegur á svipinn eins og
hann hefði þegar fallið við prófið.
Franz hafði orðið að vinna mik-
ið heima og var óvanur að leika
sér við drengi á sínum aldri.
Þetta gerði hann feiminn og ó-
framfærinn, hann gat ekkert sagt,
og drengirnir hrintu honum og
drógu óspar dárt að honum og
gömlu fötunum, sem voru snjáð
og slitin, en þó sérstaklega gler-
augunum, og kölluðu hann fjör-
eygða strákinn.
Á endanum kom röðin að
Franz að syngja. Þetta var nokk-
uð, sem hann kunni. Nú var hann
ekki lengur feiminn. Fullkomlega
róglegur söng hann með sinni
skæru rödd hið fallega einfalda
lag, sem notað var við prófið.
Þá lét kennarinn hann synjjja
erfiðara lag. Aftur söng hann
hreint og skært. Erfiðari og erf-
iðari viðfangsefni fékk hann, og
hann söng af svo miklum skiln-
ingi og innileik, að kennarinn,
gat varla trúað því, að hann
37