Harpan - 01.04.1937, Page 19

H
R
P
N
A.
Nei, þetta hefðum við aldrei
átt að gera“, sagði hann.
„Nei. ólánslega fór nú þessi
sjóferð“, umlaði Ulrik Löver.
En Níels hvíslaði lágt: „Bara
víð komumst nú heim“.
Langur og raunalegur tími
leið, en loks þaut Hennig á fæt-
ur: — „Sjáðu þarna!“
Þeir litu allir upp og sáu bát
þar skamt frá: „Hó-ó — hæ-æ —
hjálp!“
Fjórum skipum rænt.
Þessi sjóferð veitti þeim vin-
um hvorki heiður né frægð.
Þeir fengu þá refsingu að vera
lokaðir inni í stofu, og þar fengu
þeir margar alvarlegar áminning-
ar. Héldu þeir kannske, að for-
eldrar þeirra hefðu ekki nóg
af raunum, þó að þeir ekki færu
að bæta þar við, sagði fólkið.
Og hvað þetta uppátæki þeirra
var framkvæmt á aulalegan hátt!
Ef Englendingar hefðu náð í þá!
„O-o-ho! hvað það hefði verið
gaman!“ gall Ulrik við.
Faðir hans, Löve kaupmaður,
setti upp alvörusvip. „Jæja dreng-
ur minn, svo þú heldur, að’ það
hefði verið gaman! O-o nei, ég
er hræddur um að reyndin hefði
orðið önnur. Það er nú þannig,
að þar er engin vægð. Þú kvart-
ar undan ílengingum hér, en tíu
sinnum verra hefði það orðið þar,
en — hm. Það hefði e. t. v. orð-
ið þér samt fyrir beztu, óþægð-
aranginn þinn“,
A
„En, kæri pabbi, gættu þess,
að landið er í hættu“.
„Landið í hættu! Já, það er
neyð i landinu, en það lagast nú
án hjálpar svona stráhvolpa“.
A svipaðan hátt var talað til
þeirra í skólanum. Eini kennar-
inn, sem virtist skilja þá var
Porsing gamli magister. Hann
horfði lengi á þá, þegar hann
heyrði skýrt frá atburðunum. „Ja-
há, drengir mínir, ég skil ykkur
vel, en slíkt má ekki eiga sér
stað, og þetta megið þið aldrei
gera aftur. Setjum svo, að þið
hefðuð komizt til Danmerkur,
ykkur hefði samt ekki heppnast
að koma heim með svo mikið
sem eina skeppu af korni“.
„Við höfðum þó peninga, hr,
magister“.
Þeir peningar hefðu nú hrokk-
ið skammt handa Jótunum. Hvað
haldið þið að ein tunna af rúgi
muni kosta? Jú, hún kostar
hvorki meira né minna en eitt
hundrað ríkisdali. Það er meira
en sparibaukar ykkar hafa að
bjóða!“
Porsing magister gat loks kom-
ið drengjunum í skilning um, hve
tilgangslaust það væri fyrir þá
að ferðast til Danmörkur í slík-
um erindagerðum. Það þurfti
hrausta menn til slíkra ferða og
ógrynni fjár. Að lokum sagði
Porsing: „Þið vaxið, drengir, og
sá tími kemur, að föðurlandið
hefur gagn af ykkur. Þroskið
47