Tónlistin - 01.06.1945, Blaðsíða 26

24
TÓNLISTIN
inni. Auk þess lék kvartett meÖ tveimur
mandólum, gítar og mandólu nokkur lög
með sannri músíkgleði og ágætum sam-
tökum, svo að tónmagnið gaf tónkostun-
um í lægri handstöðum ekkert eftir.
Ung söngkona, sem notið hefir allrar
sinnar menntunar í heimalandi sínu ein-
vörðungu, hefir nú fengið tækifæri til
þess að sýna hljómleikagestum, hversu
langt má í byrjun komast með prýðisgóðu
upplagi og öruggri tilsögn án þess jafnvel
að fara utan. Að þessu leyti staðfesti Guð-
rún A. Símonardóttir sannleiksgildi orð-
taksins „hollur er heimafenginn baggi.“
Songmergur er henni í bein runninn og
óskeikull skilningur á eðli söngsins í blóð
borinn, svo sem og var um föður henn-
ar, og mun hún þó sízt verrfeðrungur.
Rödd Guðrúnar lætur í rauninni ekki mik-
ið yfir sér, hún er í meðallagi há, orðin
alljöfn og hæfilega sett fram, en þessum
hóflega raddkosti er beitt með stílfastri
samkvæmni gegnum langa röð ólíkra
viðfangsefna, svo að nýstárlegt má telj-
ast. Óhagganleg hljóðfallsfesta Guðrún-
ar stuðlar mjög að áheyrilegri túlkun
hennar, sem alltaf lætur lagið sjálft sitja
í fyrirrúmi fyrir óljósum löngunum lík-
amsraddarinnar, og mun þessi sterki eig-
inleiki opna henni greiða leið að „klass-
ískum“ í-sjálfum-sér-hvílandi söng án
hispurs og öfga. Þetta ágæta veganesti
er svo þungt á metunum, að smálegir
annmarkar eins og oídregin endasam-
hljóð og tilmynduð sérhljóð í efstu radd-
legu verða ekki um of tilfinnanlegir. Sér-
staklega stílhreinn var flutningur hennar
á „Nina“ með tifandi tónflúri og mjúk-
um „bel-canto“ línum. Islenzku lögin
hlutu fyrirmyndar-meðferð í föstum
sniðum traustrar smekkvísi, svo að eftir-
breytnivert er í íslenzkum ljóðasöng,
ekki sízt vegna yfirvegaðs forms og hug-
þekks látleysis, sem aldrei fór út fyri’-
takmörk sín. Efnisskráin var vel samsett,
að undantekinni lítilvægilegri söngútsetn-
ingu á ,,salon“-kenndu píanólagi Franz
Lis’ts „Liebestraum.“ Haldi Guðrún upp-
teknunl hætti, má treysta því, að „íslands
lag“ muni í þessari kjördóttur Appollós
eignast fulltrúa i fremstu röð. Fritz
Weisshappel, Þórarinn Guðmundsson og
Þórhallur Árnason aðstoðuðu, hinn fyrr-
nefndi með prýðilega aðlöguðu píanó-
spili en hinir síðarnefndu með gljúpu
og allvel samrunnu strengjaspili.
Söngfclagið „Harpa“ sýndi á hljóm-
leikum sínum umfangsmikið svið tón-
rænnar sköpunar um fjögra alda skeið
með nokkrum sýnishornum kórlistarinn-
ar. Hinir heiðu hljómar „Mariubænar-
innar“, sem eignuð er Hollendingnum
Jacob Arcadelt, fóru prýðisvel í meðför-
um kórsins, en þáttur hljóðfæranna virð-
ist ekki mikilvægur, eins og reyndar líka
i íslenzku lögunum, sern sungin voru mjög
snoturlega. Hinsvegar skortir dálitið á
gagnkvæma raddsvörun i kvartettum
Brahms og þar af leiðandi samfelldleik,
enda þótt sópraninn lægi ekki á liði sínu
og reyndi að færa líf og festu í flutning-
inn. Hin naturalistiska sólar-lofgjörð
Moussorgskys var aftur á móti skörulega
fram borin, og birtist þar sterk líking af
hinni djúpu víðáttu hins forna Garða-
ríkis, og náði kórinn hér mestum tilþrif-
um. Að siðustu var hið músikantíska
söng- og spilverk Hindemiths „Frau Mus-
ica“ við hinn barnslega einlæga texta
Luthers. Hindemith brýtur hér bönd
erfðavenjunnar og leitar aftur til barok-
tímans með sparlegum hljóðfærum, sóló
og kór. Með kanónískri raddfærslu og
djörfum mishljómum tekst honum að
sýna ný tök á viðfangsefninu, þótt stund-
um leiki vafi á réttmæti úrlausnarinnar,
eins og í hinu innviðalitla tenór-hlutverki.
Einsöng höfðu hér Helga Magnúsdóttir,
sem leysti sinn hlut með næmri söngvísi
og óskeikulli tóijgjöf og Daníel Þorkels-
son, sem ekki virtist fullnægt með stuttu
rezitativi. Þar að auki hafði Helga Jóns-
dóttir á hendi sóló-þátt úr Mozart-óperu
og flutti hann laglega með ofurgrannri
skrúðsöngsrödd sinni. Hljóðfæraflokk-
urinn leysti skyldu sina af beztu getu
og féll vel inn í umgjörð kórsins. í trí-
óinu hefði stílmótunin þó mátt takast bet