blaðið - 05.11.2005, Blaðsíða 30

30 I TILVERAN
LAUGARDAGUR 5. NÓVEMBER 2005 blaöiö
vBoltinn er sko hjá honumP'
Ég hef verið að velta eilítið fyrir mér samskiptum kynjanna á
fyrstu stigum pörunar, ef svo má að orði komast. Þessi bless-
uðu leikir þegar aðili hrífst af öðrum aðila og fer að haga sér
eftir því. Oft er þetta ankannalegt hátterni og ósjaldan stekkur
manni bros á vör þegar horft er á fólk slá vindhöggin í hvívetna
við tilraunir til að heilla aðra manneskju. Ég held að það geti
enginn alhæft um hver rétta leiðin sé - hvernig haga skuli segl-
um þegar „á veiðar“ er haldið. Það hvernig við eigum ekki að
vera er eflaust meira atriði hjá mörgum, því allir vilja jú passa
sig á því að „selja sig ekki ódýrt,“ „vera hnarreist og halda haus“
eða „segja örugglega ekki eitthvað vitlaust." En þetta er nú ekki
beint það sem ég ætlaði að beina spjótum mínum að.
Það sem ég er mest að velta fyrir mér eru ólíkar hugmyndir
fólks um hvað sé vænlegt til vinnings og hvað ekki. Þegar ég
tala um þetta við vinkonurnar er til dæmis yfirleitt talað um
einhvern bolta. Það að boltinn sé nú alveg pottþétt hjá honum
Kalla núna (ef við grípum nafn úr lausu lofti), hann eigi sko
næsta skref í málinu og að það komi ekki til greina að sína hon-
um enn frekari áhuga. (Téður Kalli hefur kannski verið svo
heppinn að fá eitt stykki bros frá stúlkunni og það er náttúru-
Bolti á bolta ofan
Eins og fyrr greinir er oft stuðst við
bolta í þessum samræðum. En ég er
svona að spá í þessu; hvaða bolta er
alltaf verið að tala um? Auðvitað er
þetta myndlíking sem hefur fengið
byr undir báða vængi í samskiptum
fólks í gegnum tíðina - en hugmynd-
in að baki er kannski eilítið sorgleg.
Við pössum okkur svo mikið á því að
kasta ekki „einum bolta of mikið" að
við hreinlega sitjum föst í spennitreyj-
unni sem bannar okkur að framkvæma
eftir eigin hvötum. En hvar endar þetta
þá eiginlega? í endalausum leik þar sem
tímaglas og boltakast er til merkis um hve-
nær megi stíga næsta skref? Það getur ekki
verið mjög afdrifarík þróun að mínu mati. Það er í það minnsta
fyndið að velta því fyrir sér hvernig heimurinn væri ef allir hugs-
uðu svona. Þá hefðu Adam og Eva eflaust kastað þeim ansi mörg-
um boltunum á milli sín í Eden áður en nokkuð hefði átt sér
stað. Auðvitað þarf að halda rétt á spöðunum og framkvæma á
skynsaman hátt, en það er ekki þar með sagt að við þurfum að
hemja okkur svo svakalega að öll framþróun stöðvist. Er ekki
stundum ágætt að sleppa öllum hömlum og stolti og renna
svolítið blint í sjóinn?
Góðvinur minn sagði á dögunum við mig: „Ég get enda-
laust talið upp ímynduð góð sambönd, sem hefðu getað orð-
ið frábær. Það bara vantaði öll samskipti eftir fyrstu kynni
- það tók hvorugt af skarið sökum óbilandi stolts og ekkert
varð úr neinu!“ Sitt sýnist að sjálfsögðu hverjum hvað
þetta varðar og eflaust ekki allir sammála. Eg er samt
bara svona að velta þessu fyrir mér - hvort við spáum of
mikið í það sem geti orðið okkur til trafala að við förum
á mis við ævintýrin. Að stoltið hlaupi með okkur í gön-
ur og við missum af einhverju sem gæti verið frábært...
Ég hreinlega veit það ekki - „boltinn" er hjá ykkur!
Halldóra Þorsteinsdóttir
lega bara firra og fásinna að gefa meira af
sér en það). Þessi hugsun er án efa í huga
margra við aðstæður sem þessar. Við vilj-
um nú alls ekki falla í þá gryfju að gefa of
mikið af okkur - þá voðinn er vís!!
Uppáhaldsflik Ölmu
Guðmundsdóttur
- nýja ullarpeysan í uppáhaldi
„Þessi fína ullarpeysa er án efa uppá-
haldsflíkin hjá mér þessa dagana,
þó hún sé sú nýjasta í fataskápnum.
Hún verður án efa í uppáhaldi næstu
mánuðina og mörg ár, enda flík sem
hefur alltaf notagildi," segir Alma
Guðmundsdóttir, söngkona stúlkna-
sveitarinnar Nylon. Þær stöllur eru
þessa dagana að undirbúa útgáfu
næstu plötu þeirra, Góðir hlutir, en
platan er væntanleg á markað 8.nóv-
ember næstkomandi. Hún gaf sér þó
tíma til þess að sýna okkur þá flík
sem er í hvað mestu uppáhaldi um
þessar mundir, nýju ullarpeysuna.
Alma er þess fullviss að hún komi
til með að nota peysuna mikið og að
nú komi hún að góðum notum sök-
um aukins kulda. „Það var yndisleg
kona, Sigurbjörg Ólafsdóttir, sem
faf mér þessa peysu á dögunum.
g hafði lýst yfir aðdáun minni á
prjónaskap hennar og sagðist hafa
áhuga á að kaupa af henni eina
peysu. Svo bara vissi ég ekki fyrr en
hún hringdi í mig og vildi gefa mér
eitt stykki. Ég er rosalega ánægð
með peysuna, enda er hún svakalega
falleg, hlý og þægileg og eitthvað
sem mig hefur lengi langað í. Það er
Söngkonan í uppáhaids peysunni sinni Blaóiö/SteinarHuji
99..........................
Ég klæðist iðulega klassískum föt-
um og líður best þannig.
eiginlega alveg nauðsynlegt að eiga
allavega eina góða ullarpeysu - sér-
staklega í þeirri veðráttu sem við
búum við hérna heima. Svo eru ull-
arpeysurnar líka orðnar mikil tísku-
vara og allskyns afbrigði af þeim í
boði.“
Klassísk föt og jarðlitirnir í
hvað mestum metum
Aðspurð um eigin fatastíl segist Alma
vera frekar jarðbundin í klæðnaði
og að jarðlitirnir séu í mestu uppá-
haldi. Litadýrðin er ekki í hávegum
alla jafna hjá söngkonunni þó svo að
stundum bregði hún út af vananum.
„Ég er mest i svörtu, hvítu, brúnu
og gráu og kaupi mér aðallega þessa
maður stundum í litum, en ég þarf al-
veg að taka mjög meðvitaða ákvörðun
um að nú ætli ég í lit - annars skelli
ég mér alltaf í þessa sígildu liti,” segir
söngkonan og bætir við að hún gangi
mestmegnis í klassískum fötum.
„Ég klæðist iðulega klassískum föt-
um og líður best þannig. Buxur, pils
og kjólar eru að sjálfsögðu notuð, en
allt saman í klassískum sniðum. Það
er ekki hægt að segja að ég sé mjög
róttæk í klæðaburði, þó svo að maður
fari af og til í eitthvað sem er kannski
svolítið öðruvísi. Maður þarf kannski
að fara að breyta aðeins til og snið-
ganga þetta venjulega."
i\ ;¥f
i
Halldóra Þorsteinsdóttir