blaðið - 14.04.2007, Side 38

38 LAUGARDAGUR 14. APRÍL 2007
blaöiö
Ásrún Eva þjáöist af átröskun í þrettán ár
Vissi ekki hvemig
væri að vera
Blam/fyþór
Ásrún Eva Harðardóttir var einungis níu ára gömul
þegar hún fékk átröskun og við tíu ára aldur var hún
komin í sína fyrstu meðferð við átröskun. Næstu þrettán
ár barðist hún við þennan illvíga sjúkdóm og dvaldist
langtímum saman á spítala. Með ótrúlegri þrautseigju og
þrjósku náði hún samt sem áður að Ijúka stúdentsprófi.
Nýverið kom saga Ásrúnar Evu út í bókinni Horfin í
heim átröskunar en þar má líka finna fræðilega úttekt
á sjúkdómnum eftir Þórdísi Rúnarsdóttur. Ásrún Eva
sagði Svanhvíti Ljósbjörgu Guðmundsdóttur sögu sína
einn hryssingslegan eftirmiðdag.
Polarolje
Selolía
einstök olía
Þessi einstaka olía sem seldist |
upp fyrir páska er komin aftur I
Innihetdur hátt hlutfall
Omega 3 f itusýrur
ÓRTÚLEGUR ÁRANGUR
POLAROLÍU! M!!
"Eftir að hafa verið of þungur í
mörg ár og þjáðst af verkjum í
liðum og stoðkerfi tók ég mig til
og létti mig um 65-70 kg. Ég sat
eftir með þessar þjáningar og
reyndi allt til að mér liði betur.
Það var ekki fyrr en ég uppgöt-
vaði POLAROLlU að þjáningar
mínar hurfu og nú get ég þess
vegna hlaupið
100 m grindarhlaup."
Gott fyrir:
• Liðina
• Maga- og þarma-
starfsemi
Magnús Ólafsson, leikari.
• Hjarta og æðar
• Ónæmiskerfið
Polarolían fæst í apótekum, heilsuhúsum og Fjarðarkaupum
L. Á
að er ekki að sjá á Ás-
rúnu Evu að hún hafi
verið veik megnið af
ævinni enda heilbrigð,
einkar myndarleg og
klár stelpa á ferð. Ás-
rún er ófeimin þegar
hún byrjar að ræða um sjúkdóm
sinn, rétt eins og hún hafi aldrei
gert annað. „Það var í raun engin
ástæða fyrir því að ég veiktist
heldur var þetta einhver kvíði sem
var kominn út í óefni. Ég stjórnaði
kvíðanum með því að hætta að
borða og þetta varð að nokkurs
konar þráhyggju. Ég man ekki al-
mennilega hvernig þetta byrjaði en
ég var að horfa á mig í speglinum
og fannst ég feit. Þá fór ég að hreyfa
mig mjög mikið og minnkaði smátt
og smátt að borða þar til ég borð-
aði ekki neitt. Ég vissi varla hvað
megrun var og mér fannst ég ekki
vera í megrun, ég vissi bara ekkert
hvað þetta var. Samt langaði mig í
mat og var svöng en ég fann bara
ekki fyrir því.“
Næring í æð
Foreldrar Ásrúnar sáu strax
breytinguna á dóttur sinni og fóru
oft með hana á heilsugæslustöðina.
„Ég var í endalausum rannsóknum
en sjúkdómurinn var lítið þekktur
þá. Mamma og pabbi voru alltaf
send heim með mig aftur og sagt
að þetta væri einhver magaflensa,
þau væru grönn sjálf og mitt vaxtar-
lag því eðlilegt eða að ég myndi ör-
ugglega byrja að borða aftur. Eina
nóttina var ég rosalega kvalin í mag-
anum og gat ekki farið í skólann.
Mamma fór með mig til læknis og
sagði að hún myndi ekki fara með
mig heim aftur fyrr en þeir vissu
hvað væri að. Þá var ég búin að létt-
ast um mörg kíló, þurfti næringu
í æð og magaslöngu. Læknirinn
sagði að ég hefði ekki lifað mikið
lengur hefði þetta haldið svona
áfram.“
Var hrædd við mat
Átröskunin lá í dvala næstu
tvö ár en þegar Ásrún var tólf ára
gömul veiktist hún aftur. Hún
var þó ekki það illa haldin að hún
þyrfti að leggjast inn á spítala en
fjórum árum síðar komst sjúkdóm-
urinn á alvarlegt stig. Þá var Ás-
rún Eva 16 ára, 166 cm á hæð og 32
kíló. „Næstu árin var ég stöðugt í
meðferð. Ég veit ekki hve margar
meðferðir ég fór í en þær voru mjög
margar og langar. Ég átti erfitt með
að viðurkenna fyrir sjálfri mér að
ég væri með átröskun og ákvað
að auðvelda ekki starfsfólkinu á
geðdeildinni vinnuna. Mér fannst
sem átröskunarmeðferðin byggð-
ist upp á hótunum og mér leið eins
og starfsfólkið væri andstæðingar
mínir. Það var ekki unnið að því
að skapa traust og mér fannst ég
aldrei geta sagt hvernig mér liði
ví það var enginn trúnaður,“ segir
srún og lýsir hugarástandi sínu
á þessum tíma. „Mér leið eins og
ég væri í mikilli hættu og ég var
rosalega hrædd við mat. Ég hélt ég
myndi þyngjast, jafnvel þó ég borð-
aði bara hálft epli. Ég hugsaði með
mér að það tæki enginn eftir því
þótt ég myndi léttast um fimm kíló
og svo vildi ég alltaf léttast meira
og meira. Ég hefði gert hvað sem
er, bara til að fá að sleppa að borða
eitthvað af matnum á spítalanum.
Ég faldi matinn í vasanum, sokk-
unum, setti hann undir borð og svo
framvegis.“
Faldi matinn
Ásrún segir að eftir á að hyggja
sé ótrúlegt hvernig henni tókst að
fela mat, sérstaklega í ljósi þess að
yfirleitt voru starfsmenn nálægir
til þess að fylgjast með að hún borð-
aði. „Þótt það væri setið með mér
á meðan ég borðaði þá gat ég samt
sem áður komið mat undan, það
var nóg að starfsmaður leit undan
í augnablik. Gæslan yfir mér var
alltaf hert en einhvern veginn tókst
mér alltaf að koma mat undan. Ég
held að þetta sýni bara ákveðið
þekkingarleysi á sjúkdómnum því
flestum finnst gott að borða og
skilja því ekki hina hliðina. Ég varð
líka að borða svo mikið magn af
mat. Þar sem ég var ekki að þyngj-
ast út af því að ég faldi matinn
var alltaf bætt meiri mat við og ég
þurfti að losa mig við enn meiri
mat. Ég gat bara ekki borðað allt
sem ég átti að borða.“