Fréttatíminn - 15.07.2011, Blaðsíða 21

Íslenskir ostar – hreinasta afbragð
H
V
ÍT
A
H
Ú
S
IÐ
/S
ÍA
–
1
0
-1
3
0
1
Í
rauninni lít ég alls ekki á
mig sem neinn uppreisnar-
segg,“ er það fyrsta sem
Sigríður Guðmarsdóttir
prestur segir við mig í vígi
sínu, Guðríðarkirkju, þegar ég held
því fram að hún sé „rebell“; upp-
reisnarpresturinn í Grafarholti.
Sigríður vill meina að hún sé
hluti af ákveðinni þjóðfélags-
hreyfingu sem sé í gangi en sannir
uppreisnarseggir hafa auðvitað
tilhneigingu til að finnast þeir
einungis vera að gera það sem rétt
sé að gera. Og Sigríður er engin
undantekning þótt hún viðurkenni
að það breytist ekki neitt nema ein-
hver breyti því:
„Þetta gerist ekkert af sjálfu sér,“
segir hún, „og þótt það séu ekki
einhverjir einn eða tveir sem breyta
öllu þá geta einstaklingarnir haft
gríðarleg áhrif.“
Hugðarefni séra Sigríðar tengjast
vissulega tíðarandanum og breyt-
ingunum sem nú eiga sér stað í
samfélaginu. Hún hefur látið til sín
taka varðandi kvenfrelsi (fór í mál
við biskup þegar tengdasonur hans
fékk starfið sem hún átti að fá) og
hún hefur verið í framvarðasveit
presta sem vilja rétta hlut þeirra
kvenna sem komu til kirkjunnar til
að segja frá brotum Ólafs Skúlason-
ar biskups. Svo er hún á kafi í hin-
segin guðfræði og þessi rauðbirkna
huggulega kona verður stríðin
þegar ég slengi mér í að spyrja
hvort það sé algengt að „straight“
prestur í huggulegu úthverfi sé að
vasast í hinsegin guðfræði:
„Þú veist ekkert hvað ég er
„straight„.“
Nei, auðvitað ekki.
Raggeit 1996
Kímni Sigríðar er lúmsk og falleg
og maður þarf að hafa fyrir því að
draga hana upp úr henni. Hún er
prestur og kann því best að hlusta
eins og sönnum presti sæmir. En
hún er alla vega nógu „straight“
til að eiga mann, Rögnvald Guð-
mundsson, og þrjá syni (17-24 ára).
Sá elsti er fluttur að heiman en
Sigríður og fjölskyldan búa eigin-
lega við hlið Guðríðarkirkju og
hún er því sveitaprestur í úthverfi
Reykjavíkur.
„Margt hérna minnir mig á upp-
eldisstöðvarnar vestur á Seltjarnar-
nesi,“ útskýrir Sigríður sem gekk
í Mýrarhúsaskóla og Valhúsaskóla
á milli þess sem hún sótti í starf
KFUM og KFUK. Hún hafði strax
brennandi trúarþörf og naut góðrar
leiðsagnar frá foreldrum sínum,
heildsalahjónunum Guðmari Magn-
ússyni og Rögnu Bjarnadóttur. Hún
er ein fimm systkina.
„Ég lifði mig strax mikið inn í
trúna og þótt það hafi verið lítið um
kirkjusókn hjá okkur fjölskyldunni
þegar ég var að alast upp þá skipti
trúin máli.“
Sigríður Guðmarsdóttir
er prestur í Guðríðarkirkju í
Grafarholti. Hún virðist ekki
vera hrædd við neitt en sagði
Mikael Torfasyni að hún sæi
mest eftir því að hafa ekki
staðið betur í fæturna þegar
hún hvatti Ólaf Skúlason
biskup til að segja af sér 1996.
Síðan þá hefur hún heldur
betur látið til sín taka og hún
vann mál gegn núverandi
biskupi þegar tengdasonur
hans fékk starfið sem hún
var hæfari til að sinna. Hún
er í framvarðasveit hinsegin
guðfræðinga og barðist fyrir
sannleiksnefndinni sem skilaði
áfellisdómi yfir kirkjunni á
nýafstöðnu kirkjuþingi.
Bíddu, ertu heildsaladóttir af Sel-
tjarnarnesi?
„Já,“ segir Sigríður hlæjandi.
„En ég er alltaf að versna,“ útskýrir
hún og vindur sér strax í annað.
Segir mér að hún sé með pínulít-
inn athyglisbrest og eigi það til
að taka kaffibolla af fólki sem er í
heimsókn og bæta á kaffið án þess
að spyrja (eins og Sigríður amma
hennar). Hún gerir það við mig og
ég elti hana og kaffibollann minn
inn í eldhús með upptökutækið til
að fá ábót á kaffið sem ég var varla
hálfnaður með.
„Veistu,“ heldur Sigríður áfram,
„ég var raggeit 1996 og ég vil ekki
vera það lengur.“
Við setjumst aftur og það er
þyngra yfir okkur. Fyrir fimmtán
árum stigu konur fram og sökuðu
Ólaf Skúlason biskup um kynferðis-
ofbeldi. Samfélagið logaði. Nokkrir
prestar stigu fram og vildu afsögn
biskups. Aðrir vildu að hann sæti
áfram og margir völdu að trúa ekki
konunum. Sigríður var í hópi þeirra
presta sem skrifuðu undir áskorun
þess efnis að biskupinn segði af
sér. Eftir á að hyggja finnst henni
hún ekki hafa gert nóg fyrir þessar
konur. En Ólafur Skúlason valdi
að segja af sér og sagði það vera af
því að hann vildi víkja fyrir yngri
manni vegna stórra verkefna fram
undan (Kristnihátíð og fleira).
Kona verði næsti biskup
Konurnar sem urðu fyrir ofbeldi
Ólafs Skúlasonar kalla hana ekki
raggeit. Hún hefur hitt þær allar og
rætt við þær. Ein þeirra sagði mér
að Sigríður væri „frábær kona og
hjartahlý“ en hún steig strax fram
fyrir skjöldu í fyrra þegar það kom
í ljós að Guðrún Ebba Ólafsdóttir
hafði farið til Karls Sigurbjörnsson-
ar biskups og talað við kirkjuráð og
látið vita af misnotkun föður síns.
Við það blossuðu upp allar gömlu
sögurnar sem höfðu þagnað með
afsögn Ólafs Skúlasonar 1996.
Fortíð Sigríðar hafði þá mótað
hana og hún vildi gera betur.
Strax í fyrrasumar predikaði hún
í kirkjunni sinni („við eigum ekki
að kveinka okkur við því að heyra
sögur þeirra sem þjáðst hafa vegna
kynferðisofbeldis“) og skrifaði
grein í blöðin þar sem hún krafðist
þess að hlutur kirkjunnar yrði rann-
sakaður. Nú, rúmu ári síðar, hefur
rannsóknarnefnd skilað skýrslu og
augljóst er að alvarleg sálgæslumis-
tök hafa átt sér stað.
„Kirkjan brást þessum konum,“
segir Sigríður og vill ekki einungis
að biskup víki, segi af sér, heldur að
konunum verði greiddar bætur því
að ef ekkert gerist er kirkjan ekki
trúverðug þegar hún segist ætla að
bregðast öðruvísi við í framtíðinni.
Stór hluti almennings virðist
sammála Sigríði því að á þessu
rúma ári hafa 6.700 manns sagt sig
úr þjóðkirkjunni en það eru fleiri en
eru í söfnuðinum í Grafarholti.
Og gætirðu hugsað þér að verða
biskup sjálf?
„Nei, ég held að ég sé alltof
viðtal 21 Helgin 15.-17. júlí 2011