Fréttatíminn - 18.02.2011, Qupperneq 24

„Hann fann sig engan veginn og
neitaði að fara í skólann. Þegar hann
var 13 ára fékk ég símhringingu frá
skólanum um að Óskar Þór lægi úti
á skólalóðinni, dauður af áfengis-
drykkju. Hann hafði kynnst strák
í skólanum, fór með honum heim í
frímínútum og þeir drukku vín sem
þeir fundu þar. Honum var hegnt
með því að vísa honum úr skóla í
viku. Óskar hefði í rauninni þurft
sérkennslu, hann þurfti miklu meiri
athygli en jafnaldrar hans og meiri
umhyggju, því hann var svo tilfinn-
ingaríkur, en skólinn réð engan
veginn við þetta. Ég var mjög ósátt
við hvernig tekið var á hans málum.
Hann var bara stimplaður vand-
ræðaunglingur. Þarna var enginn
skilningur, engin hjálp. Hann var svo
góð og viðkvæm sál, blíður og góður
við alla. Hann átti eina aðgerð eftir
en harðneitaði að fara í hana, vissi
hvaða kvalir biðu hans. Strax þarna,
eftir þessa drykkju þegar hann var
þrettán ára, árið 1989, leitaði ég mér
hjálpar hjá sjálfshjálpar- og mann-
ræktarsamtökum því ég vissi að ég
yrði að finna leið til að hjálpa mér
til að geta hjálpað honum. Ég fór að
vinna í tólf spora kerfinu á fullu og
geri enn. Séra Anna Sigríður Páls-
dóttir, sem nú er Dómkirkjuprestur,
vísaði mér veginn og ég verð henni
ævinlega þakklát.“
Sjálfseyðingarhvöt
„Óskar fylltist sjálfseyðingarhvöt
á unglingsárunum, reif fötin sín,
klippti á sig hanakamb, fór að hverfa
F
östudaginn 18. febrúar
árið 2005 var Edda
Axelsdóttir flugfreyja að
fara á Alfa-námskeið hjá
Fíladelfíusöfnuðinum í
Kirkjulækjarkoti við Hvolsvöll. Áður
en hún lagði af stað hringdi hún í
son sinn, Óskar Þór Gunnlaugsson,
28 ára, en hann hafði komið mömmu
sinni í kynni við söfnuðinn nokkrum
mánuðum áður. Þau töluðu saman
stutta stund og kvöddust með orð-
unum: „Við tölum saman á sunnu-
daginn“.
Þetta var í síðasta sinn sem Edda
talaði við son sinn. Aðfaranótt
sunnudagsins var Óskar Þór látinn,
eftir að hafa sprautað sig með verkja-
lyfinu Contalgin sem að þessu sinni
varð honum að bana.
„Óskar minn átti í baráttu allt sitt
líf,“ segir Edda, sem gaf sér tíma í
vetrarfríinu sínu til að segja mér sög-
una hans Óskars. Hún er hörkudug-
leg kona sem alla ævi hefur unnið
hörðum höndum.
„Ég þekki ekkert annað en að
vinna,“ segir hún brosandi. „Ég eign-
aðist fyrsta barnið mitt þegar ég var
16 ára, dótturina Evu sem ég varð
að láta í fóstur. Tveimur árum síðar
fæddist Hákon sonur minn og fimm
árum eftir það Óskar Þór. Óskar
fæddist með klumbufætur; fætur
sem voru snúnar frá ökklum. Hann
fór í fyrstu aðgerðina sína nokkurra
daga gamall og síðan var stöðugt
verið að gera á honum aðgerðir og
hann var allt fyrsta árið í gifsi á
báðum fótum og síðan í spelkum,
ásamt því að vera í þjálfun. Samt var
hann alltaf brosandi og alltaf í góðu
skapi, fallegur með kastaníubrúnt,
liðað hár. En þarna byrjaði vítahring-
ur sem hann átti erfitt með að losna
úr. Hann fékk sterk verkjalyf, meðal
annars morfín, og þar sem hann átti
alltaf erfitt með svefn þurfti hann
róandi töflur. Hann var mjög háður
mér enda var ég mikið með hann
á handleggnum. Hann fékk síðan
sérsmíðaða skó og fór á leikskóla í
Neskaupstað, en þangað fluttum við
þegar Óskar var tveggja ára. Þar
leið honum vel og var aldrei strítt, en
þegar hann var kominn í grunnskóla
hófst stríðnin. Við bjuggum í Norð-
firði í tæp fjögur ár en vorum mikið
fyrir sunnan, bæði vegna Óskars
og svo var Hákon með mjög slæma
sjón og þurfti að leita lækninga í
Reykjavík.“
Allir hans draumar dóu
í fæðingu
Edda fluttist til Reykjavíkur með
synina tvo og hóf störf á auglýsinga-
deild Morgunblaðsins. „Óskar fór
á leikskólann Steinahlíð og tvisvar,
þrisvar sinnum var hringt í mig og
sagt að Óskar hefði stungið af –
hann hafði farið að leita að mömmu
sinni. Svona háður var hann mér
þessi elska,“ segir hún og brosir.
„Saga Óskars hélt áfram; læknar,
sjúkrahús, aðgerðir. Hann fór í
Austurbæjarskólann, þar sem hann
var ánægður, en ég held að honum
hafi alltaf verið strítt. Hann fann sér
vini sem voru meira minnimáttar
en hann og varði þá. Ég veiktist,
ónæmiskerfið hreinlega gaf sig og
ég var oft inni á sjúkrahúsum. Ég
átti yndislega mömmu, Katrínu
Júlíusdóttur, sem bjó nálægt okkur
og sá um strákana á meðan ég lá
inni. En þetta bjargaðist allt, ég var
kraftmikil og dugleg og það sem hélt
mér gangandi var kærleikurinn. Ég
hef alltaf trúað á Guð; ég trúði alltaf
að hann væri þarna og okkar væri
gætt. Hákon veiktist illa þegar hann
var 12 ára og þurfti að vera í hjólastól
í nokkra mánuði, svo ég hafði mikið
að gera. Óskar átti sína drauma,
hann langaði að spila fótbolta og
annað sem strákar gera, en gerði sér
grein fyrir að allir hans draumar dóu
í fæðingu. Ég hafði sent hann í sveit
þegar hann var barn og þar fékk
hann meðal annars að ríða berbakt
og það voru yndislegar stundir í lífi
hans. Hann var mikið náttúrubarn.“
Edda fékk úthlutað íbúð á Seilu-
granda og þá lá leið Óskars í Haga-
skóla:
„Þar leið honum illa,“ segir hún
Hlustaði á son sinn deyja
Framhald á næstu opnu
Sonur Eddu Axelsdóttur flugfreyju tók of stóran skammt og dó
fyrir sex árum. Í viðtali við Önnur Kristine kemur fram að tólf
spora kerfið hafi bjargað sálarheill og lífi Eddu. Þrátt fyrir sára
reynslu segir Edda mikilvægt að foreldrar sem eiga börn í neyslu
megi aldrei gleyma því að þar sem er líf, þar er von. Ljósmyndir/Hari
Ég var aldrei sátt
við þá ákvörðun
sem ég tók sam-
kvæmt ráðlegg-
ingum fagfólks
þegar Óskar var
farinn að neyta
morfíns. Mér var
ráðlagt að afneita
honum; það væri
eina leiðin til að
hann sæi að sér.
Þetta var alversta
ráðlegging sem
ég hef farið eftir í
lífinu.
Ég hélt alltaf að við myndum
bjargast og vil segja við foreldra
barna og unglinga í neyslu að
muna að þar sem er líf, þar er
von. Þrátt fyrir erfiðleikana við
að eiga barn í neyslu verð ég
Óskari alltaf þakklát; án reynslu
hans hefði ég aldrei kynnst
þeirri mannrækt sem tólf spora
kerfið er. Ég hef alltaf sagt að
þau hafi bjargað lífi mínu.
24 viðtal Helgin 18.-20. febrúar 2011