Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1934, Qupperneq 47

Æskumenn og meyjar! Þið hafið hlotið arf frá kyn-
slóðum liöinna alda. Sá arfur er sigrar mannanna
yfir lifandi og dauðri náttúru. Það er aðstaðan til lífs-
ins, eins og þeir hafa skapað hana, að svo miklu leyti
sem þeir hafa gert það. Þú, sem ert klæðlaus og svang-
ur, hefur hlotið örbirgðina í arf. Þú, sem við eldinn
situr, hefur hlotið akrana og hallirnar. Annað er arf-
ur hins sigraða, hitt arfur hins sterka.
En öll hafið þið hlotið annan arf, sem þið eigið
sameiginlega. Það er arfur mikilla möguleika, sem er
falinn í ykkur sjálfum — möguleikanna til að útrýma
erfðasyndinni, sem veldur því, að örbirgðin er arfur
eins, en allsnægtirnar annars. Þið getið látið það vera
að dæma, svo að þið verðið ekki dæmd, sakfella svo að
þið verðið ekki sakfelld, þið getið gert þeim gott, sem
hata ykkur og beðið fyrir þeim, sem sýna ykkur ó-
jöfnuð. Allir eiga eitthvað til að gefa, fyrst og fremst
sá, sem allsnægtirnar hefur, en einnig sá, sem ör-
birgöina hefur fengið í arf. Hann er oft auðugastur
af drengskap og kærleika. Allir eiga möguleikann til
að elska aðra, svo að þeir verði sjálfir elskaðir.
Tvennt er það, sem allir heilbrigðir æskumenn þi’á.
Annað er hamingja og gleði. Hitt er að vinna gagn
þjóð sinni og fóstui’jörð.
Lífið er auðugt af möguleikum til hamingju og
gleði. Þeir möguleikar eru á hverju leiti, en þó er svo
sorglega almennt, að framhjá þeim sé farið. Möguleik-
arnir til að vinna gagn þjóð sinni og fósturjörð eru
líka margir.
Hamingja sjálfs manns er bezt tryggð með ham-
ingju annara. Hamingju sína verður hver og einn
að skapa sjálfur, og það er einungis hægt með því að
skapa öðrum hamingju. Það er hægt með því að sýkna
aðra, biðja fyrir þeim, sem sýna ójöfnuð, gefa þeim