Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1934, Blaðsíða 84

82
og dimmrauð, eins og rjóðasta rósin, sem opnar bik-
arinn í fyrsta sinni.
-----Nú höldum við áfram göngunni og tekur þá
hér við örðugasti og efsti hjallinn. Þar skal ég leiða
þig,þvíað þótt mér sé vel kunnugt um röskleik þinn,þá
er hitt víst, að léttari verður gangan, ef við styðjum
hvort annað. Hreysti og þol, sem einum er gefið, öðr-
um fremur, verður heldur ekki betur né réttilegar
þakkað á annan hátt en þann, að styðja þá, sem minni
máttar eru.
----— Kletturinn þarna framundan er hæsti tindur
fjallsins og í skjóli hans skulum við nú sitja, meðan
sólin er að baki Blágnípu. Annars er okkur engin þörf
á skjóli, þegar andvarinn er svona hlýr.
-----Bara að skýið þarna fari nú ekki að skyggja
fyrir okkur á sólina, rétt í því hún kemur austur und-
an fjallsöxlinni. Ætli það færi þá betur fyrir því
heldur en tröllbarninu í sögunni. — Hefur þú ekki
heyrt þá sögu? — Þá er réttast að ég segi þér hana
á meðan við bíðum.
Einu sinni var karl og kerling í koti og áttu þann
mesta fjölda barna, en var líkt farið og Steini Bolla-
syni, að þeim þótti börnin ekki of mörg. — Nú var
það einn dag, að karl var í skógi að viðarhöggi;
heyrði hann þá barnsgrát skammt frá sér og svo barn-
góður sem hann var, þá rann honum það til rifja;
lagði hann frá sér öxina og gekk á hljóðið, unz hann
fann vesalings piltbarn, kornungt og aðfram komið
af kulda og hungri. Tók hann það upp, vafði um það
úlpu sinni og hraðaði sér með það heim til kerlu sinn-
ar, sem fóstraði það síðan og sýndi því sömu um-
hyggju og ástúð sem sínum eigin börnum. Sveini þess-
um óx vonum fyrri fiskur um hrygg og var hann
fárra ára orðinn svo mikill fyrir sér, að fóstursyst-